یک تغییر پنهان در چشمان شما می تواند اولین نشانه از دست دادن شنوایی باشد
بر اساس تحقیقات جدید، روشی که برخی افراد به طور طبیعی با چشمان خود گوش می دهند می تواند نشانه های اولیه کاهش شنوایی را آشکار کند.
معمولاً هنگامی که یک پزشک سلامت بیمار را از نظر مشکلات شنوایی آزمایش می کند، گوش های او را آزمایش می کند. صدایی که بیماران برای اولین بار صدای خالص را درک می کنند، آستانه شنوایی آنها نامیده می شود و اگر این برش خیلی زیاد باشد، می تواند نشان دهنده نیاز به سمعک باشد .
با این حال، مشکل این آزمایش این است که کاهش شنوایی فرد را تنها حدود یک یا دو دهه پس از ظهور اولین علائم تشخیص می دهد.
محققان دانشگاه تورنتو و موسسه تحقیقاتی روتمن در کانادا به طور بالقوه راه بهتری پیدا کرده اند.
اریک کوی-روانشناس- و بیورن هرمان -عصبشناس شناختی- با تماشای دقیق چشمهای شرکتکنندگان در حین گوش دادن به سخنرانی، نشانهای از مشکل شنوایی را شناسایی کردند.
هر چه انسان برای شنیدن بیشتر تقلا کند، نگاهش ثابت تر می شود.
مطالعات قبلی نشان دادهاند که وقتی افراد سخت فکر میکنند، چشمها آنقدر حرکت نمیکنند. به عنوان مثال، زمانی که فردی در حال آزمایش حافظه خود است، حرکات چشم او کاهش می یابد، تقریباً انگار به نقطه ای از فضا خیره شده است.
آزمایش اول صداهای گفتار را برای 26 شرکتکننده پخش کرد که با حرفهای بیمعنی در هم آمیخته بودند. پس از هر دور گفتار، به شرکت کنندگان یک آزمون درک شنیداری سریع داده شد. در حین ضبط سخنرانی انسان، صفحه مقابل شرکت کنندگان یا خالی بود یا یک مربع ثابت را نشان می داد.
محققان متوجه شدند که حرکات چشم در سخت ترین شرایط گوش دادن کاهش می یابد و کاهش حرکات چشم با درک بهتر گفتار همراه بود.
در آزمایش دوم، 22 شرکتکننده به فهرستهای ضبطشده جملات کوتاه گوش دادند در حالی که حرکت نقطهای را بهطور تصادفی در اطراف صفحهنمایش مقابل خود تماشا می کردند. مجدداً آزمون درک شنیداری انجام شد. نتایج یک بار دیگر نشان میدهد که حرکات چشم در زمانی که گفتار سختتر شنیده میشود و تلاش برای گوش دادن بیشتر میشود، کاهش مییابد.
آزمایش نهایی بین 23 شرکت کننده انجام شد که هر کدام به دو داستان 10-11 دقیقه ای از پادکست The Moth گوش دادند.
یکی از داستان ها به هم ریخته بود، بنابراین صحنه های آن نامرتب گفته می شد. به دیگری به ترتیب گفته شد، اما با صدای قطع شونده غرغر انسان پوشیده شد. این صدای قطع شونده در حجم متفاوت بود تا گوش دادن به داستان را آسان تر یا سخت تر کند.
صفحه نمایش جلوی شرکت کنندگان شانزده نقطه را نشان می داد که به طور تصادفی در طول داستان ها حرکت می کردند، سپس یک آزمون درک مطلب به میان آمد.
در طول داستان درهم، چشمان شنوندگان بیشتر از زمانی که به داستان دست نخورده گوش میدادند حرکت میکرد. این نتیجه با این فرضیه سازگار است که افراد هنگام گوش دادن به یک داستان غیرقابل درک، سرمایه گذاری شناختی نمی کنند.
علاوه بر این، ما قصد داریم بررسی کنیم که آیا حرکات چشم نشان دهنده کاهش تلاش گوش دادن در هنگام درمان با سمعک است یا خیر؛ زیرا این می تواند به ارزیابی میزان سود یک فرد از تجویز سمعک کمک کند.
منبع: ScienceAlert