معمولاً هنگامی که یک پزشک سلامت بیمار را از نظر مشکلات شنوایی آزمایش می کند، گوش های او را آزمایش می کند. صدایی که بیماران برای اولین بار صدای خالص را درک می کنند، آستانه شنوایی آنها نامیده می شود و اگر این برش خیلی زیاد باشد، می تواند نشان دهنده نیاز به سمعک باشد .

با این حال، مشکل این آزمایش این است که کاهش شنوایی فرد را تنها حدود یک یا دو دهه پس از ظهور اولین علائم تشخیص می دهد.

محققان دانشگاه تورنتو و موسسه تحقیقاتی روتمن در کانادا به طور بالقوه راه بهتری پیدا کرده اند.

اریک کوی-روان‌شناس- و بیورن هرمان -عصب‌شناس شناختی- با تماشای دقیق چشم‌های شرکت‌کنندگان در حین گوش دادن به سخنرانی، نشانه‌ای از مشکل شنوایی را شناسایی کردند.

هر چه انسان برای شنیدن بیشتر تقلا کند، نگاهش ثابت تر می شود.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که وقتی افراد سخت فکر می‌کنند، چشم‌ها آنقدر حرکت نمی‌کنند. به عنوان مثال، زمانی که فردی در حال آزمایش حافظه خود است، حرکات چشم او کاهش می یابد، تقریباً انگار به نقطه ای از فضا خیره شده است.

Cui و Herrmann اکنون نشان داده اند که این امر در مورد چشمان شنوندگانی که برای شنیدن تلاش بیشتری می کنند نیز صدق می کند.

این مطالعه شامل سه آزمایش بود که در آن بزرگسالان جوانی که شنوایی خود را سالم می‌دانستند، در حالی که چانه‌هایشان بر روی لبه‌ای در مقابل صفحه رایانه قرار داشت، با حجم صدای راحت به صداها گوش می‌دادند. مردمک ها و حرکات چشم آنها در طول آزمایش ثابت شد.

آزمایش اول صداهای گفتار را برای 26 شرکت‌کننده پخش کرد که با حرف‌های بی‌معنی در هم آمیخته بودند. پس از هر دور گفتار، به شرکت کنندگان یک آزمون درک شنیداری سریع داده شد. در حین ضبط سخنرانی انسان، صفحه مقابل شرکت کنندگان یا خالی بود یا یک مربع ثابت را نشان می داد.

محققان متوجه شدند که حرکات چشم در سخت ترین شرایط گوش دادن کاهش می یابد و کاهش حرکات چشم با درک بهتر گفتار همراه بود.

در آزمایش دوم، 22 شرکت‌کننده به فهرست‌های ضبط‌شده جملات کوتاه گوش دادند در حالی که حرکت نقطه‌ای را به‌طور تصادفی در اطراف صفحه‌نمایش مقابل خود تماشا می کردند. مجدداً آزمون درک شنیداری انجام شد. نتایج یک بار دیگر نشان می‌دهد که حرکات چشم در زمانی که گفتار سخت‌تر شنیده می‌شود و تلاش برای گوش دادن بیشتر می‌شود، کاهش می‌یابد.

آزمایش نهایی بین 23 شرکت کننده انجام شد که هر کدام به دو داستان 10-11 دقیقه ای از پادکست The Moth گوش دادند.

یکی از داستان ها به هم ریخته بود، بنابراین صحنه های آن نامرتب گفته می شد. به دیگری به ترتیب گفته شد، اما با صدای قطع شونده غرغر انسان پوشیده شد. این صدای قطع شونده در حجم متفاوت بود تا گوش دادن به داستان را آسان تر یا سخت تر کند.

صفحه نمایش جلوی شرکت کنندگان شانزده نقطه را نشان می داد که به طور تصادفی در طول داستان ها حرکت می کردند، سپس یک آزمون درک مطلب به میان آمد.

در طول داستان درهم، چشمان شنوندگان بیشتر از زمانی که به داستان دست نخورده گوش می‌دادند حرکت می‌کرد. این نتیجه با این فرضیه سازگار است که افراد هنگام گوش دادن به یک داستان غیرقابل درک، سرمایه گذاری شناختی نمی کنند.

اما از آنجایی که داستان دست نخورده با گفتار انسانی پوشانده شده بود -به نوعی مانند تلاش برای شنیدن یک مکالمه در یک رستوران شلوغ- شرکت کنندگان مجبور بودند برای شنیدن آنچه گفته می شود تلاش بیشتری کنند.

در سناریوی ساده تر، جایی که صدای پس زمینه آرام تر بود، چشم های شرکت کنندگان بیشتر حرکت می کردند؛ اما وقتی کار سخت تر شد، ثابت ماندند.

در هر سه آزمایش، انبساط یا انقباض مردمک‌های یک شرکت‌کننده در مورد درک شنیداری آن‌ها صحبت چندانی نکرد. علاوه بر این، آنچه بر روی صفحه نمایش در مقابل شرکت کنندگان نشان داده شد تأثیر کمی بر میزان حرکت چشمان آنها داشت. این یافته ها نشان می دهد که حرکات چشم ممکن است سرنخ هایی در مورد میزان سختی تلاش یک فرد برای گوش دادن داشته باشد. البته گوش دادن پرتلاش همیشه به دلیل کم شنوایی نیست، اما می تواند یکی از اولین نشانه هایی باشد که فرد دچار مشکل شده است.

هرمان به اینگرید فادلی در مدیکال اکسپرس گفت:«از دیدگاه بالینی، گام‌های بعدی مطمئناً بررسی این موضوع است که آیا حرکات چشم نیز نشان‌دهنده تلاش گوش دادن در افراد مسن‌تر است، زیرا سالمندان جمعیتی هستند که رویکرد جدید ما ممکن است برای آن مفیدتر باشد.»

علاوه بر این، ما قصد داریم بررسی کنیم که آیا حرکات چشم نشان دهنده کاهش تلاش گوش دادن در هنگام درمان با سمعک است یا خیر؛ زیرا این می تواند به ارزیابی میزان سود یک فرد از تجویز سمعک کمک کند.

منبع: ScienceAlert