کیتین (Chitin) که ساختار اسکلتی بیرونی حیاتی و برای محافظت از بندپایان نرم‌تن مانند سخت پوستان، عنکبوت‌ها و حشرات را فراهم می‌کند، ممکن است نقش شگفت انگیزی در تعدیل متابولیسم و مبارزه با افزایش وزن در پستانداران داشته باشد.

به گزارش نیو اطلس، کیتین ماده‌ای است که در مرکز تحقیقات در مورد همه چیز از توسعه مواد قوی‌تر گرفته تا دارورسانی بهتر بوده است. حتی برای کمک به مبارزه با مالاریا نیز مطالعه شده است.

اکنون دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس در مطالعه خود بر روی موش‌ها دریافتند که کیتین باعث پاسخ سیستم ایمنی در روده می‌شود و سرکوب آنزیم‌های بدن که با تجزیه کیتین مبارزه می‌کنند، می‌تواند راه جدیدی برای درمان چاقی ایجاد کند.

استیون ون دایکن، استادیار پاتولوژی و ایمونولوژی این دانشگاه می‌گوید: چاقی همه‌گیر است. آنچه در بدن خود وارد می‌کنیم تأثیر عمیقی بر فیزیولوژی ما و نحوه متابولیسم غذا دارد. ما در حال بررسی راه‌هایی برای مقابله با چاقی بر اساس چیز‌هایی که در مورد نحوه درگیر شدن سیستم ایمنی بدن با رژیم غذایی می‌آموزیم، هستیم.

هنگامی که کیتین به بدن وارد می‌شود، سلول‌های معده تولید کیتیناز‌ها را فعال می‌کنند که آنزیم‌هایی هستند که پلی‌ساکارید را تجزیه می‌کنند. بدن انسان دارای دو کیتیناز به نام‌های کیتوتریوزیداز ۱ (CHIT۱) و کیتیناز اسیدی پستانداران (AMCase) است که مدت‌ها در مبارزه با پاتوژن‌های حاوی کیتین در دیواره‌های سلولی، از جمله قارچ‌های سمی و پوشش روده نماتد‌های انگلی نقش داشته‌اند. آن‌ها همچنین با التهاب مرتبط با آسم و سایر اختلالات پاسخ ایمنی مرتبط هستند.

در این مطالعه، سه گروه از موش‌ها با رژیم غذایی پرچرب تغذیه شدند. کیتیناز در یک گروه سرکوب شد تا قادر به تجزیه کیتین نباشد و گروه دیگر تولید کیتیناز منظم داشت و به گروه سوم هیچ کیتینی داده نشد.

حیواناتی که کیتین خوردند و نتوانستند آن را هضم کنند، در مقایسه با حیواناتی که کیتین را مصرف نکردند یا این کار را انجام دادند، کمتر وزن اضافه کردند و کمترین چربی بدن را داشتند.

دانشمندان بر این باورند که پاسخ ایمنی ناشی از حیواناتی که نمی‌توانند کیتین را هضم کنند، کلید این است که چگونه آن‌ها توانستند با وجود رژیم غذایی خود در برابر چاقی مقاومت کنند.

ون دایکن می‌گوید: ما فکر می‌کنیم هضم کیتین عمدتاً به کیتیناز‌های خود میزبان متکی است. سلول‌های معده خروجی آنزیمی خود را از طریق فرآیندی که ما از آن به عنوان سازگاری یاد می‌کنیم، تغییر می‌دهند. اما شگفت‌آور است که این فرآیند بدون ورودی میکروبی انجام می‌شود، زیرا باکتری‌ها در دستگاه گوارش نیز منابع کیتیناز‌هایی هستند که کیتین را تجزیه می‌کنند.

اکنون پژوهشگران امیدوارند این موضوع را به یک مطالعه انسانی برسانند تا ببینند آیا افزودن کیتین به رژیم‌های غذایی در حالی که مانع تولید کیتیناز می‌شود، می‌تواند مزایای مشابهی برای کنترل وزن و چاقی داشته باشد؟

خوشبختانه در حالی که شاید اغلب افراد از خوردن یک کاسه جیرجیرک ترد بدشان بیاید، کیتین در مخمر‌ها و جلبک‌ها و در قارچ‌های خوراکی رایج نیز یافت می‌شود و به راحتی می‌توان آن را به مکمل‌های غذایی خوش‌مزه‌تر تبدیل کرد.

ون دایکن می‌گوید: ما راه‌های مختلفی برای مهار کیتیناز‌های معده داریم. ترکیب این رویکرد‌ها با یک غذای حاوی کیتین ممکن است یک مزیت متابولیک بسیار واقعی داشته باشد.

این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.