به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری آنلاین، وقتی نام شهرهای باستانی را می‌شنویم، بی‌درنگ به یاد نقاط باستانی می‌افتیم با ساختمان‌های فرسوده که در اثر گذشت زمان جز دیوارها و ستون‌های سنگی، چیزی از آنها باقی نمانده است. اما شهرهای باستانی زیادی هم هستند که در اثر حوادث طبیعی به قعر اقیانوس‌ها رفته‌اند و حالا تبدیل به تمدن‌های غرق شده باستان شده‌اند.

قصر ملکه مصر

اسکندریه دومین شهر بزرگ مصر است که به آن لقب مروارید مدیترانه را داده‌اند. در کنار ساحل اسکندریه، شهری در عمق آب‌های مدیترانه فرو رفته، شهری قدیمی و کهن با مجسمه‌ها و ستون‌های سنگی؛ ویرانه‌های کشف شده‌ای که از نظر باستان‌شناسان متعلق به آخرین ملکه روم، یعنی کلئوپاترا هستند.

تا پیش از کشف این شهر در سال ۱۹۹۸، تاریخ‌شناسان بر این عقیده بودند که امپراتوری عظیم کلئوپاترا نزدیک به ۱۶۰۰ سال پیش بر اثر زلزله از بین رفته و از این رو احتمال اینکه تمدن آخرین ملکه مصر در آب‌های مدیترانه غرق شده باشد، بسیار زیاد بود.

دریا

تا اینکه شهر گمشده کشف شد و گروهی از باستان‌شناسان به سرپرستی فرانک گودی از فرانسه مامور شدند تا برای پی بردن به حقیقت این شهر باستانی، زیر آب‌های تیره اسکله اسکندریه به جست‌وجو و مطالعه بپردازند.

درجست‌وجوهای صورت گرفته، در این شهر زیر آبی، آثار باستانی بسیاری از جمله ستون‌هایی از جنس گرانیت سرخ با کتیبه‌های یونانی کشف شد که به نظر گودی، مطمئنا در این شهر قصر کلئوپاترا هم وجود دارد و از این رو تلاش برای یافتن ویرانه‌های آن همچنان ادامه دارد.

البته از دیگر یافته‌های باستانی در این شهر گمشده زیر آبی، دو مجسمه سنگی است که یکی از آنها، الهه ایسیس و دیگری صورت سنگی اسفنیکس است که به عقیده باستان‌شناسان، نمایانگر چهره پدر کلئوپاترا، شاه پتولومی دوازدهم است. با کشف این شهر، دولت مصر تصمیم گرفت تا از آن، همان گونه که در زیر آب قرار دارد، محافظت کند و موزه‌ای زیر آبی برای افرادی که تمایل به بازدید از این شهر باستانی دارند، بسازد.

تمدن گمشده

سال ۲۰۰۱ موسسه ملی تکنولوژی اقیانوس هند تصمیم گرفت تا تحقیقاتی درباره آلودگی اقیانوس انجام دهد. در این مطالعه، دانشمندان با فرستادن امواج صوتی به عمق اقیانوس متوجه شدند که سازه هندسی عظیمی در عمق ۳۶ متری وجود دارد. گروهی از غواصان متخصص به عمق ۳۶ متری اعزام شدند تا بلکه متوجه شوند که این سازه هندسی چیست و به این ترتیب پرده از راز بزرگی برداشته شد.

کشف بقایای شهری باستانی در عمق آب‌های خلیج کامبای، در ساحل غربی هندوستان تحول شگرفی در دنیای باستان شناسی به وجود آورد؛ تحولی که موجب شد باستان شناسان نگاهی دوباره به تاریخ بشر بیندازند. با کشف این شهر، بخشی از بقایای دیوارهای کهن، مجسمه، ظروف سفالی و حتی استخوان‌ها و دندان‌های انسان را نیز از آب بیرون آوردند و مطالعات روی آنها آغاز شد.

در مطالعه روی این شهر، باستان‌شناسان پی به راز بزرگی بردند؛ رازی که همه احتمالات آنها را تاکنون به هم می‌ریخت و آن راز بزرگ چیزی جز قدمت تاریخی این شهر نبود. به نظر می‌رسید این شهر باستانی در دل اقیانوس هند با هشت کیلومتر طول و سه کیلومتر عرض قسمتی از شبه‌قاره‌ای باشد که ۵ هزار سال پیش نابود شده است.

عجیب‌تر آنکه با استفاده از روش کربن ۱۲ و آزمایش اسکلت‌های به جای مانده معلوم شد که شهر حداقل متعلق به ۹۵۰۰ سال پیش است و این به آن معنا بود که شهر کشف شده در هند کهن‌تر از تمدن ۴هزار ساله ‌هارپان است؛ تمدنی که از نظر باستان‌شناسان قدیمی‌ترین تمدن جهان به شمار می‌رفت.

این کشف بزرگ، تحول شگرفی در دنیای باستان‌شناسی به وجود آورد؛ تحولی که به عقیده گراهام ‌هانکوک - محقق تمدن‌های گمشده - باعث شد تا هر آنچه که باستان‌شناسان تاکنون به عنوان یک مدل از تمدن باستان در ذهن داشتند، به هم بریزد و آن را از نو بنویسند.

معبد زیر آب

دریاچه فایااو واقع در تایلند از جمله دریاچه‌هایی است که ماهیگیران بسیاری برای صید به آنجا می‌روند. در زیر قسمتی از دریاچه معبدی قدیمی قرار دارد؛ معبدی که به گفته محلی‌ها، ماهیگیری که برای صید به آنجا رفته بود، درآنجا دچار توفان شد و آن را کشف کرد. این معبد کشف شده که وات تیلوکرام نام دارد، متعلق به ۵۰۰ سال پیش و دوران پادشاهی شاه تیلوکانارت، دهمین شاه از خاندان مینگرای است.

منبع: همشهری آنلاین