اولین رانندگی با لامبورگینی روئلتو، گاو خشمگین مهربان با محیط‌زیست!

روئلتو همان چیزی است که از یک پرچم‌دار V12 لامبورگینی انتظار می‌رود و سیستم هیبریدی و تکنولوژی‌های جدید فقط این تجربه را کمی مدرن‌تر کرده‌اند.

لامبورگینی ۶۰ سال است که از پیشرانهٔ V12 استفاده می‌کند و هنوز قصد پایان دادن به این کار را ندارد اما در آیندهٔ الکتریکی، زنده نگه داشتن موتور V12 از همیشه سخت‌تر خواهد بود و به همین دلیل، در روئلتو، پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری V12 تنفس طبیعی که خاطرات کانتاش و مورسیه‌لاگو را تداعی می‌کند، برای کاهش آلایندگی و البته بهبود پرفورمنس، در کنار سه موتور الکتریکی و یک پکیج باطری ۷.۴ کیلووات ساعتی قرار گرفته است. روئلتو وعده داده که تمام این ویژگی‌ها را بدون از بین بردن هیجان خالصی که خریداران از یک پرچم‌دار لامبورگینی انتظار دارند ارائه کند.

خوشبختانه حدود یک ساعت در شمال رم، فرصت داشتم بفهمم این ادعا درست است یا نه. روئلتو قوای محرکهٔ پیچیده‌ای دارد. در این خودرو بجای میل‌گاردان در تونل مرکزی، پکیج باطری لیتیوم یونی نصب شده که انرژی دو موتور الکتریکی شار محوری جلو را تأمین می‌کند. این موتورها هرکدام ۳۰۰ اسب بخار قدرت و ۳۵۰ نیوتن متر گشتاور دارند. موتور سوم اما یک واحد شار شعاعی معمولی است که روی شافت دوم گیربکس هشت سرعتهٔ دوکلاچهٔ جدید نصب شده است.

این گیربکس حالا پشت موتور V12 نصب شده است. در تمام مدل‌های دوازده سیلندر لامبورگینی از کانتاش به بعد، گیربکس جلوی موتور قرار می‌گرفت اما وجود باطری در روئلتو اجازهٔ این کار را نداده است. این گیربکس جدید که در دیفرانسیل عقب ادغام شده، نسبتاً جمع‌وجور است و به بهبود توزیع وزن کمک می‌کند. همچنین موتور الکتریکی هم در سرعت‌های پایین و هنگام تعویض دنده کمی نیروی محرک اضافه می‌کند و وظیفهٔ دنده‌عقب را هم انجام می‌دهد.

قوای محرکهٔ هیبریدی پیچیدهٔ روئلتو به‌گونه‌ای طراحی شده که همیشه ۱۰۱۵ اسب بخار قدرت کامل خود را ارائه کند. از تکنولوژی پیشرفته در دیگر قسمت‌های خودرو مثل کمک‌فنرهای مغناطیسی با واکنش سریع‌تر، سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب و ترمزهای کربن سرامیکی بزرگ هم استفاده شده است اما با وجود این همه پیچیدگی، رانندگی با خودرو فوق‌العاده منسجم و آنالوگ احساس می‌شود.

حالا نوبت به رانندگی با این گاو خشمگین سنت آگاتا در پیست فرامی‌رسد. پس از زدن یک دور برای آشنایی با پیست، با عبور از خط شروع سرعت را به ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت رساندم و افزایش ۷۰ درصدی داون‌فورس نسبت به اونتادور اولتیمائه کاملاً آشکار شد. حس می‌شود خودرو به مسیر چسبیده و فرمان در این سرعت‌ها احساس پایداری بی‌نظیری ایجاد می‌کند. پیش از پایان مسیر مستقیمی، V12 با دور ۹,۵۰۰ rpm در دنده چهار فریاد می‌کشد و درست پس از عبور از سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت ترمز می‌کنم. پدال ترمز شاید کمی سفت باشد اما آن ترمزهای کربن سرامیکی بزرگ، فوق‌العاده قدرتمند هستند و روئلتو را با کمی تکان خوردن عقب به‌سرعت متوقف می‌کنند.

در نیمهٔ دوم پیست با مجموعه‌ای از پیچ‌ها، به سرعت ۲۷۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسم و این بیشترین سرعتی است که تاکنون در عمرم تجربه کرده‌ام. انگشتانم از شدت هیجان سوزن سوزن می‌شود اما ماجرا هنوز ادامه دارد. سیستم احیای انرژی ترمزها چنان هماهنگی فوق‌العاده‌ای با سرعت و تعویض دنده‌های خودرو دارد که لامبورگینی باید چگونگی ساخت چنین سیستمی را به تمام تولیدکنندگان خودروهای الکتریکی و هیبریدی در جهان یاد بدهد. تقریباً در هر شرایط رانندگی، موتورهای الکتریکی به‌طور نامحسوسی فعال و غیرفعال می‌شوند و حسی مافوق طبیعی از ارتباط جاده و راننده را فراهم می‌کنند. واقعاً باورنکردنی است که چندین منبع نیرو و ریزتراشه می‌توانند با چنین هماهنگی‌ای باهم کار کنند.

اگر فکر می‌کنید سیستم‌های الکترونیکی مختلف روئلتو از لذت رانندگی آن کاسته‌اند اشتباه می‌کنید زیرا در این لامبورگینی، از فرمان دقیق و پراحساس گرفته تا زوزهٔ خروشان V12، هیچ‌کدام فراموش نکرده‌اند که چگونه لذت را به راننده هدیه بدهند و همه‌چیز فقط کمی مدرن‌تر شده است. صندلی‌های اسپرت عالی با موقعیت پایین و دید عالی روبه‌جلو نیز درگیری راننده را تشدید می‌کند و شما را به هیجان‌انگیزترین شکل ممکن با رانندگی پیوند میزند.

تنها گلایه‌ای که می‌توان از این ماشین کرد، لاستیک‌های بریجستون پوتنزا است که در نمونهٔ آزمایشی ما کمی لیز بودند و تکان‌های هنگام ترمز گیری هم ناشی از همین لاستیک‌ها بود. البته این می‌تواند به خاطر فرسودگی لاستیک‌های خودروی آزمایشی لامبورگینی باشد. همچنین در طول آزمایش متأسفانه امکان رانندگی در جاده‌های عمومی وجود نداشت و نتوانستیم بفهمیم عملکرد روئلتو در ترافیک و روی آسفالت ناهموار چگونه خواهد بود.

لامبورگینی می‌داند که سوپراسپرت‌های آن نه‌تنها باید پرفورمنسی عالی داشته باشند بلکه باید در ظاهر نیز بسیار جذاب و چشمگیر به نظر برسند و روئلتو با عناصر Y شکل در دی‌لایت‌ها، ورودی‌های هوای جانبی و چراغ‌های عقب به همراه سر اگزوزهایی که از موتورسیکلت دوکاتی الهام گرفته‌اند، این کار را خیلی خوب انجام داده است. همچنین در این خودرو چند عنصر رترو هم دیده می‌شود که به پرچم‌داران گذشتهٔ لامبورگینی مثل کانتاش، دیابلو و مورسیه‌لاگو اشاره دارد. در داخل نیز کنسول مرکزی به‌گونه‌ای طراحی شده که شبیه صفحهٔ کنترل یک سفینهٔ فضایی به نظر می‌رسد درحالی‌که دریچه‌های تهویهٔ شش‌ضلعی مطابق سنت لامبورگینی هستند.

متأسفانه زمان رانندگی من با روئلتو به پایان رسید و باید آخرین دور خود را در پیست می‌زدم. این روز اما برای همیشه در خاطر من باقی خواهد ماند. جانشین اونتادور با ۳۵ درصد آلایندگی کمتر، شتاب صفرتاصد ۲.۵ ثانیه‌ای و حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعتی دارد. این ماشین چه در گاراژ پارک باشد و چه در حال حرکت با ردلاین باشد، دقیقاً شبیه یک لامبورگینی مدرن به نظر می‌رسد.

حدود ۱۰ دقیقه پس از پیاده شدن از روئلتو، ایستاده خوابم برد زیرا استرس ناشی از موقعیتی ناشناخته و تجربهٔ فشارهای G بالا کاملاً من را خسته کرده بودند. من قبلاً با خودروهای سریع زیادی رانندگی کرده‌ام اما هیچ‌کدام به‌اندازهٔ روئلتو عرق سرد به پیشانی‌ام ننشانده بودند. این یک کلاس درس در سطح کارشناسی ارشد برای مدرن سازی همه‌چیزهایی که عشق ماشین‌ها در مورد سوپراسپرت‌ها دوست دارند و ترکیب آن با تکنولوژی‌های کاهش آلایندگی است.