اسپوتنیک با استناد به سرمقاله "چاینا دیلی" چین می نویسد: یکی از رسانه های آمریکایی روز سه شنبه در مقاله ای درباره سفر دو روزه پوتین به چین نوشت: "دو کشور یک اتحاد غیررسمی علیه ایالات متحده و دیگر دموکراسی ها تشکیل داده اند".

بدیهی است که این یک تحریف فاحش از حقایق در مورد مشارکت بین دو کشور همسایه است. هیاهوی برخی رسانه های آمریکایی پیرامون سفر ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به چین، تنها نشان دهنده نگرش مغرضانه آنها نسبت به پکن و مسکو است.

روسیه و چین هر دو از قوانین بین‌المللی پیروی می‌کنند، به نظم جهانی مبتنی بر منشور سازمان ملل احترام می‌گذارند و از الگوی جهان چندقطبی حمایت می‌کنند. اما از آنجایی که نه پکن و نه مسکو سر خود را در برابر هژمونی واشنگتن خم نمی کنند، مطبوعات غربی در روابط روسیه و چین نوعی شبح "اتحاد نظامی" را می بینند.

ایالات متحده سخت تلاش می کند روسیه و چین را به عنوان دشمنان "دموکراسی" معرفی کند و به همین دلیل ادعا می کند که روابط خوب همجواری و دوستانه بین آنها نوعی اتحاد است. فاجعه این است که رسانه های آمریکایی از معیارهای واشنگتن برای ارزیابی همکاری بین مسکو و پکن استفاده می کنند.

روابط روسیه و چین بر اساس احترام و همکاری متقابل سودمند است، آنها علیه هیچ کشور ثالثی هدف قرار نمی گیرند یا وابسته به آن نیستند. همه اینها، با اینکه هر دو کشور عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل هستند، نقش مهمی در حفظ ثبات در سراسر جهان ایفا می کند.

رئیس جمهور روسیه روز جمعه در مصاحبه با رسانه های چینی از طرح "یک کمربند، یک جاده" حمایت کرد و با اشاره به رابطه بین ابتکار "یک کمربند، یک جاده" و برنامه اتحادیه اقتصادی اوراسیا خاطرنشان کرد: "ما [با چین] هیچ تناقضی نداریم، برعکس، حتی یک هم افزایی مشخص بین ما وجود دارد".

روزنامه آمریکایی این اظهارات را نادرست تفسیر کرد و نوشت که مسکو "نفوذ اقتصادی چین در منطقه" را کم اهمیت جلوه می دهد و حتی این ابتکار را "تله بدهی" نامیده است.

به طرز متناقضی، مطبوعات آمریکایی در مورد برنامه BuildBackBetterWorld (B3W) دولت بایدن (بازسازی جهانی بهتر) که دو سال پیش راه اندازی شد، سکوت کردند. پس از اینکه B3W تبدیل به یک بحث پوچ شد، بایدن ایده کریدور اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا را در نشست سران گروه 20 در دهلی نو در ماه گذشته مطرح کرد. اما آن نیز فاقد عمل گرایی است.

در عین حال، ایالات متحده همیشه از "عمل گرایی کافی" برای دامن زدن به "انقلاب های رنگی" یا آغاز جنگ در سراسر جهان برخوردار است. اما وقتی نوبت به ترویج پیشرفت جهانی می رسید، همین "عمل گرایی کافی" در دست آمریکا نیست.

سوگیری روزنامه نگاران آمریکایی در این گونه گزارش ها آشکار است. چنین رسانه هایی با ترویج دستور کار ایالات متحده به اعتبار خود آسیب می رسانند.