تینا مزدکی _هنگامی که یک سیارک بزرگ، درست ۶۶ میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد، همه دایناسورها منقرض نشدند. پرندگان، دایناسورهای پردار که از دوره ژوراسیک رشد کرده‌اند، زنده مانده و برخی از این پرندگان به طرز وحشتناکی دایناسور مانندتر از بقیه بودند.

میلیون‌ها سال پیش، گوشتخواران معروف به «پرندگان وحشت» در مراتع آمریکای جنوبی زندگی می‌کردند. این پرندگان که پرواز نمی‌کردند، در برخی گونه‌ها حتی بیش از۳ متر قد داشتند، طعمه را تعقیب می‌کردند و با منقارهای بزرگ و قلابدار آن‌ها را تکه پاره می‌کردند.

اکنون، به لطف ردپای «پرندگان وحشت» تازه کشف شده، دیرینه‌شناسان ایده بهتری از نحوه صید این شکارچیان در وهله اول دارند. فسیل‌های شش میلیون ساله نشان می‌دهند که برخی از این پرندگان غول‌پیکر به طعمه‌شان لگد می‌زده‌اند، چیزی مشابه تاکتیک دایناسورهایی مانند ولاسی‌رپتور.

پرندگان وحشت، درندگان ترسناک غول‌پیکر/ عکس

این فسیل‌ها که اخیراً در گزارش‌های علمی توضیح داده شده‌اند، اولین ردپای قطعی «پرندگان وحشت» هستند. آنها که در امتداد ساحل اقیانوس اطلس در سازند ریو نگرو در پاتاگونیای آرژانتین یافت شدند، به راحتی قابل تشخیص نبودند. لایه‌های سنگی حاوی آثار فسیلی دو بار در روز توسط جزر و مد زیر آب می‌روند. این بدان معناست که ردپاها به آرامی از بین می‌روند.

تعداد زیادی از این پرندگان ترسناک در طول آن زمان در آمریکای جنوبی پرسه می‌زدند، از گونه‌های کوچک قابل مقایسه باکاکل‌پیشانی پاسرخ امروزی، نزدیک‌ترین خویشاوند زنده «پرندگان وحشت»، گرفته تا غول‌هایی که از شترمرغ بلندتر بودند. این ردپا حتی می‌توانست توسط گونه‌ای باقی مانده باشد که هنوز استخوان‌هایش ناشناخته است.

پایی برای دویدن و شکار

تا به حال، دیرینه‌شناسانی که روی پاهای «پرنده وحشت» مطالعه می‌کردند مطمئن نبودند که این پرندگان وزن خود را روی سه انگشت خود متعادل می‌کردند یا فقط روی دو انگشت خود، در حالی که سومی روی زمین نگه داشته شده بود، این کار را انجام می‌دادند. به گفته محققان، ردپاها شواهد مهمی را ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد حیوانی که ردپا متعلق به آن است، تنها بر دو انشگت تعادل برقرار می‌کرده است؛ شواهدی که به تایید این که این پرندگان روی دو انگشت پا می‌دویدند و از انگشت سوم برای شکار استفاده می‌کردند کمک می‌کند.

شترمرغ‌های زنده روی پاهای دو انگشتی راه می‌روند و می‌دوند، و دایناسورهای غیر پرنده مانند «Velociraptor» و «Deinonychus» نیز بر روی دو انگشت خود راه می‌رفتند و سومین انگشت را طوری با فاصله از زمین نگه می‌داشتند تا در حین حرکت، پنجه‌های تیزشان آسیب نبیند.

پرندگان وحشت، درندگان ترسناک غول‌پیکر/ عکس

ردپاهای «پرنده وحشت» بخشی از اثر انگشت سوم را در نزدیکی پاشنه پا نشان می‌دهد، اما علامت باقی مانده از این انگشت بسیار کوتاه‌تر از دو انگشت دیگر است. این پرنده بیشتر وزن خود را روی انگشت میانی می‌گذارد، در حالی که انگشت بیرونی به عنوان تکیه‌گاه عمل می‌کند به نظر می‌رسد انگشت داخلی پا از زمین فاصله گرفته است، چیزی که متخصصان آن را حالت «didactyl foot» می‌نامند.

محققان می‌گویند این وضعیت مکمل تحقیقات قبلی است و نشان می‌دهد پرندگان وحشت دونده‌های سریعی هستند. آنها مانند شترمرغ‌ها دارای استخوان‌های ران کوتاه با استخوان های کشیده در ساق پا بودند. این ترکیب زمان ریکاوری کوتاه‌تری را برای هر بخش از چرخه دویدن ایجاد می‌کند و از نظر عملکردی به پاها دسترسی طولانی‌تری برای برداشتن گام‌های بزرگ‌تر می‌دهد.

به گفته محققان، این ردپاها با این ایده سازگار است که این حیوان یک دونده مستعد بود که می‌توانست با استفاده از این ویژگی شکار کند، سپس طعمه‌اش را به دام بیاندازد. این پرنده احتمالاً از پاهای خود برای لگد زدن و سنجاق کردن طعمه‌های تر استفاده می‌کند و لاشه را نگه می‌دارد و در عین حال از منقار بزرگ و قلاب‌دار برای کندن قطعات طعمه استفاده می‌کند.

بیشتر بخوانید:

اگرچه برخی از پرندگان وحشت به عنوان شکارچیان ماهر مگافون معرفی شده‌اند، یافته جدید درک دیرینه‌شناسان را از توانایی پرندگان تغییر می‌دهد.

منبع: nationalgeographic

۵۸۳۲۳

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.

کد خبر 1835103

پایی برای دویدن و شکار

بیشتر بخوانید:

ابوالهول را انسان‌ها نساخته‌اند!

کوچک‌ترین کشور دنیا که از آن بی‌خبرید! / عکس