فورد فرلین 427؛ یکی از قوی‌ترین و کمیاب‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ

فورد فرلین با پیشرانهٔ ۴۲۷ هرچند دیر وارد مهمانی ماسل کارها شد اما یکی از کمیاب‌ترین و قوی‌ترین مدل‌ها در عصر طلایی خودروهای عضلانی بود.

زمانی که حرف از ماسل کارهای دههٔ ۶۰ و ۷۰ فورد می‌شود، بیشتر صحبت‌ها در مورد نسخه‌های قدرتمند متعدد نسل اول موستانگ خواهد بود. دراین‌بین، کسانی که به ماسل کارهای بزرگ‌تر علاقه دارند، به تورینو کبرا اشاره می‌کنند اما عشق ماشین‌های حرفه‌ای، هر صحبتی در مورد ماسل کار نمادین فورد را با یک کلمه و یک عدد سه‌رقمی آغاز می‌کنند: فرلین ۴۲۷. این خودرو هرچند در حال حاضر محبوبیت کمتری نسبت به موستانگ یا حتی تورینو کبرا دارد اما فرلین مدل ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ با آن پیشرانهٔ افسانه‌ای ۴۲۷، یکی از سریع‌ترین و قوی‌ترین ماسل کارهایی بود که در عصر طلایی خودروهای عضلانی ساخته شد.

رقیبی شایسته برای موپارهای همی

در سال ۱۹۶۵، جنگ اسب بخار در خیابان و پیست‌های درگ بالا گرفته بود. در آن سال‌ها، بسیاری به مسابقات درگ علاقه پیدا کردند و کلاس خودروهای استاندارد بسیار محبوب شدند. خریداران خواهان خودروهای کارخانه‌ای قوی‌تری بودند تا بتوانند یکشنبه مسابقه بدهند و دوشنبه با آن به محل کار بروند؛ بنابراین، سه خودروساز بزرگ دیترویت با خوشحالی به این تقاضا پاسخ دادند. کرایسلر پیشرانهٔ ۷ لیتری همی را به خریداران هدیه داد و جنرال موتورز مدل‌هایی مثل پونتیاک GTO و شورلت شول SS را به بازار فرستاد.

فورد در سال ۱۹۶۴ برای علاقه‌مندان به مسابقات درگ، فرلین تاندربولت را ارائه کرد که هرچند خودرویی جاده‌ای بود اما این هیولای وحشی، بسیار گران و برای استفاده‌های روزمره غیرکاربردی بود؛ بنابراین، تادربولت دقیقاً آن چیزی نبود که خریداران می‌خواستند. در همین حال، در سال ۱۹۶۶ مدل فرلین محصول بسیار محبوبی در بازار بود اما نسخه‌ای پرفورمنس بالا برای رقابت با قوی‌ترین ماسل کارهای جنرال موتورز و کرایسلر نداشت. به همین دلیل، در اواسط سال ۱۹۶۶ فورد نسخهٔ R-Code را برای این ماشین ارائه کرد تا ورق را برگرداند.

فرلین ۴۲۷ R-Code

تا پیش‌ازاین، قوی‌ترین پیشرانهٔ فرلین، یک ۶.۴ لیتری V8 بود که در صورت تجهیز به کاربراتور چهار دهنه، ۳۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور در ترکیب با ساختار نسبتاً سبک بدنه، نسخه دودر فرلین را به خودرو نسبتاً سریعی تبدیل کرده بود اما در برابر هیولاهای همی حرفی برای گفتن نداشت. ارائهٔ نسخهٔ R-Code اما همه‌چیز را تغییر داد. این نسخه پیشرانهٔ قدرتمند ۷ لیتری را به ارمغان آورد که با قطعات پرفورمنس مثل پیستون‌های فورج‌کاری شده، سرسیلندرهای جریان بالا و دو کاربراتور چهار دهنه، ۴۲۵ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو صرفاً از طریق یک گیربکس چهار سرعتهٔ دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد.

R-Code 427 با اعدادی که همی را به وحشت می‌انداخت، فقط در فرلین ۵۰۰ ارائه می‌شد و حتی فرلین GT که عضو اسپرت‌تر این خانواده محسوب می‌شد هم از آن بی‌بهره بود. در ظاهر نیز تشخیص فرلین R-Code از نسخه‌های معمولی دشوار بود. تنها ویژگی قابل‌توجه این نسخه، کاپوت فایبرگلاس با دریچه هوای کاربردی بود. این ماشین همچنین فقط با رنگ سفید و صندلی‌های جلوی نیمکتی تولید می‌شد و از هیچ ویژگی لوکسی بهره‌مند نبود.

تیراژ پایین به خاطر مشکلات تولید

در نیمهٔ دوم سال ۱۹۶۶ فورد تنها ۵۷ دستگاه فرلین ۴۲۷ R-Code تولید کرد. البته برنامهٔ تولید خیلی بیشتر از این بود اما کارخانهٔ آتلانتا که پیشرانهٔ ۴۲۷ را تولید می‌کرد نتوانست به‌موقع موتورهای کافی را تحویل دهد. گفته می‌شد دلیل این موضوع مشکلاتی در ساخت منیفولد دود منحصربه‌فرد این موتور بوده که طراحی پیچیده‌ای داشت.

فرلین ۴۲۷ در سال ۱۹۶۷

هرچند فرلین ۴۲۷ R-Code ارزان‌تر و خیابانی‌تر از تاندربولت ۱۹۶۵ بود اما هنوز هم قیمت گزافی داشت که حدود ۵۰ درصد بیشتر از فرلین پایه بود. به همین دلیل، در سال ۱۹۶۷ فورد با ارائهٔ نسخهٔ ۴۲۷ W-Code با یک کاربراتور چهار دهنه و ۴۱۰ اسب بخار قدرت، سعی کرد این فرلین پرفورمنس بالا را در اختیار طیف بیشتری از خریداران قرار دهد. این نسخه و همین‌طور R-Code حالا برای مدل لوکس‌تر فرلین ۵۰۰XL هم قابل سفارش بود اما هنوز برای فرلین GT ارائه نمی‌شد.

به‌غیراز ارائهٔ نسخهٔ W-Code و تغییرات ظاهری مدل ۱۹۶۷، دیگر تغییرات فرلین ۴۲۷ شامل رنگ‌های بیرونی بیشتر، کاپوت فولادی با دریچهٔ متفاوت و صندلی‌های اسپرت مجزا در نسخهٔ XL می‌شد. هرچند قیمت این ماشین هنوز هم گران بود اما تقاضا هم زیاد بود و بااین‌وجود مشکلات تولید همچنان ادامه داشت. به همین دلیل، کل تولید فرلین با موتور ۴۲۷ به تنها ۲۲۹ دستگاه رسید درحالی‌که فورد تمایل داشت بیشتر تولید کند.

نزدیک‌ترین رقیب موپار

فرلین در نسخهٔ R-Code می‌توانست ۴۰۰ متر را زیر ۱۴.۵ ثانیه طی کند که هرچند بیشتر به خاطر عدم ارائهٔ گیربکس اتوماتیک سریع‌ترین عضلانی آن سال‌ها محسوب نمی‌شد اما با رانندهٔ ماهری پشت فرمان همچنان موپارها را وحشت‌زده می‌کرد. فرلین R-Code در کلاس استاندارد مسابقات درگ بسیار موفق بود و با شکستن رکوردها به یکی از ترسناک‌ترین رقبا تبدیل شد. همین موضوع در نسکار هم مطرح بود و در فصل ۱۹۶۷ فرلین تنها خودرویی بود که توان رقابت با پلیموث بل‌ودر «ریچارد پتی» را داشت. امروز این ماشین فوق‌العاده زیر سایهٔ موستانگ و حتی تورینو رفته است اما در دوران اوج خود چشمگیرترین ماسل کار ساخت فورد محسوب می‌شد.

ازآنجایی‌که بسیاری از نمونه‌های فرلین ۴۲۷ به‌طور گسترده‌ای در مسابقات شرکت می‌کردند، امروز پیدا کردن نمونه‌های فابریک و کم‌کار آن بسیار دشوار است و زمانی که چنین نمونه‌ای پیدا شود، بیش از ۲۰۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت. بااین‌حال، فرلین R-Code هنوز هم ارزان‌تر از موستانگ باس ۴۲۹ یا شلبی GT500 مدل ۱۹۶۷ است که قدرت کمتری دارند.