بهترین وانت‌های عضلانی آمریکایی تاریخ، از ال کامینو تا رم با موتور وایپر

پیکاپ‌های عضلانی، خودروهای جذابی هستند که با پیشرانه‌های قدرتمند، پرفورمنس ماسل کارها را با کارایی وانت‌ها ترکیب می‌کنند.

وقتی حرف از خودروی آمریکایی می‌شود، اولین چیزهایی که به ذهن می‌آید، پیکاپ و ماسل کار است. هرچند این دو نوع خودرو اساساً باهم متفاوت هستند اما در طول سال‌ها برخی خودروسازان آن‌ها را باهم ادغام کرده و پیکاپ‌های خیابانی پرفورمنس بالایی را خلق کرده‌اند که از آن‌ها به‌عنوان ماسل تراک یا وانت عضلانی یاد می‌شود. هرچند پیکاپ‌ها معمولاً خودروهای کار هستند اما در دههٔ ۶۰ به خاطر جنگ اسب بخاری که ماسل کارها به راه انداختند، به چیزی بیش از یک وسیلهٔ کار تبدیل شدند. پیکاپ‌های عضلانی با ترکیب پرفورمنس خیابانی و کارایی یک وانت، به انتخابی عالی برای کسانی تبدیل شدند که بهترین‌های هردو جهان را می‌خواستند. امروزه اما پیکاپ‌هایی که به پیشرانهٔ ماسل کار مجهز هستند، روی آفرود تمرکز کرده‌اند و وانت‌های پرفورمنس خیابانی دیگر محبوبیت ندارند ولی بااین‌حال، ماسل تراک‌ها هنوز هم جذاب هستند و در ادامه با پنج نمونه از افسانه‌ای‌ترین آن‌ها آشنا خواهیم شد.

شورلت ال کامینو SS 454

چند دهه پیش، برخی از پیکاپ‌های آمریکایی بر اساس خودروهای سواری ساخته می‌شدند. مشهورترین این وانت‌ها بدون شک شورلت ال کامینو بود که در سال ۱۹۵۹ به‌عنوان رقیبی برای فورد رانچرو معرفی شد. نسل اول ال کامینو که بر اساس شورلت بروکوود ساخته شده بود، توان رقابت با رانچرو را نداشت و دو سال بعد کنار گذاشته شد اما در سال ۱۹۶۴ در قالب نسخهٔ وانت شورلت شول بازگشت. همان‌طور که شول به لطف رونق بازار ماسل کارها قوی و قوی‌تر می‌شد، ال کامینو هم پیشرانه‌های قدرتمند برادر کوپهٔ خود را قرض می‌گرفت. پرفورمنس این پیکاپ در سال ۱۹۷۰ که نسخهٔ SS به پیشرانهٔ ۷.۴ لیتری شول مجهز شد به اوج رسید. این پیشرانهٔ افسانه‌ای که فقط در سال ۱۹۷۰ ارائه شد، با کاربراتور چهار دهنه، ۴۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. به لطف این نیرو، ال کامینو SS مسافت ۴۰۰ متر را در حدود ۱۳.۵ ثانیه طی می‌کرد. هرچند ال کامینو بیشتر یک خودروی سواری بود تا پیکاپ اما در دستهٔ وانت‌ها قرار می‌گرفت و بنابراین شایستگی جایگاهی در لیست بهترین ماسل تراک‌ها را دارد.

دوج Li’l Red Express

تا سال ۱۹۷۷، ماسل کارهای باشکوهی که در دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ با اسب بخارهای عجیبی و غریبی خیابان‌ها را به آتش می‌کشیدند یا کنار رفتند و یا هنوز با شاسی‌های سنگین‌تر و پیشرانه‌های بشدت ضعیف‌تر تولید می‌شدند. بنابراین، ساخت یک ماسل تراک در آن زمان ایدهٔ خوبی به نظر نمی‌رسید اما این اتفاق افتاد و موفقیت چشمگیری به دنبال داشت. این داستان زمانی شروع شد که دوج تصمیم گرفت با عرضهٔ نسخهٔ ویژه و تولید محدودی از پیکاپ D150 با نام وارلاک، خریداران جوان‌تر را به سمت پیکاپ‌های نیم تنی خود بکشاند. هرچند وارلاک به‌جز تغییرات جذاب ظاهری تفاوت دیگری با D150 نداشت اما با استقبال خوبی مواجه شد و دوج را بر آن داشت که یک قدم جلوتر برود. این شرکت در سال ۱۹۷۸ نسخهٔ ویژهٔ جدیدی از D150 را با نام Li’l Red Express روانهٔ بازار کرد. این نسخه غیر از ویژگی‌های ظاهری منحصربه‌فرد مثل سپرهای کرومی و دو اگزوز بزرگ به سبک کامیون‌ها در طرفین، به پیشرانهٔ قدرتمندی هم مجهز شده بود. این یک موتور ۵.۹ لیتری V8 بلوک کوچک کرایسلر بود که با ارتقاءهایی مثل تجهیز به کاربراتور چهار دهنه، ۲۲۵ اسب بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این پیکاپ علیرغم قیمت بالا، در بازار موفق عمل کرد و ۲,۱۸۸ دستگاه در سال ۱۹۷۸ فروخت. تقاضا برای Li’l Red Express آن‌قدر بالا بود که دوج در سال ۱۹۷۹ هم آن را ارائه کرد و موفق به فروش ۵,۱۱۸ دستگاه دیگر شد.

شورلت ۴۵۴ SS

هرچند دوج ثابت کرد که آمریکایی‌ها تمایل دارند برای وانت‌های خیابانی پرفورمنس پول خرج کنند اما بیش از دو دهه گذشت تا دوباره یک ماسل تراک دیگر به بازار بیاید و این بار توسط شورلت ساخته شده بود. این پیکاپ عضلانی که با نام ۴۵۴ SS در سال ۱۹۹۰ راهی بازار شد، در ابتدا فقط با رنگ مشکی ارائه می‌شد و برای تمایز از وانت تک کابین معمولی C1500 که بر اساس آن ساخته شده بود، از تریم‌های تمام مشکی بهره می‌برد. این پیکاپ از نسخهٔ مدرن همان موتور بلوک بزرگ ۷.۴ لیتری استفاده می‌کرد که ال کامینو را به یکی از سریع‌ترین وانت‌های عضلانی تاریخ تبدیل کرده بود. البته به دلیل قوانین آلایندگی، این موتور قدرت بسیار کمتری نسبت به اجداد دههٔ ۷۰ خود تولید می‌کرد اما هنوز هم با ۲۳۰ اسب بخار قدرت و ۵۲۲ نیوتن متر گشتاور، طبق استانداردهای دههٔ ۹۰ پرفورمنسی در حد خودروهای اسپرت را به پیکاپ خیابانی شورلت می‌بخشید. ۴۵۴ SS تا سال ۱۹۹۳ تولید شد و علیرغم فروش امیدوارکننده در سال اول و افزایش قدرت به ۲۵۵ اسب بخار در سال ۱۹۹۱، تحت‌الشعاع وانت بعدی لیست ما قرار گرفت.

جی‌ام‌سی سایکلون

موفقیت شورلت ۴۵۴ SS الهام‌بخش دیگر برند جنرال موتورز یعنی جی‌ام‌سی برای ساخت یک وانت پرفورمنس شد. جی‌ام‌سی اما برخلاف شورلت، بجای یک موتور V8 بلوک بزرگ سنگین، از یک پیشرانهٔ V6 توربوشارژ کوچک‌تر استفاده کرد. این موتور با ۴.۶ لیتر حجم، می‌توانست ۲۸۰ اسب بخار قدرت و ۴۷۵ نیوتن متر گشتاور تولید کند که این اعداد برای یک پیکاپ نیم تنی بی‌سابقه بودند. به لطف پیشرانهٔ توربو و سامانهٔ چهارچرخ محرک، این هیولای تمام مشکی می‌توانست ظرف تنها ۴.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۳.۴ ثانیه طی کند که سریع‌تر از بسیاری از خودروهای اسپرت گران‌تر اوایل دههٔ ۹۰ بود. برای اثبات سرعت دیوانه‌وار سایکلون، کارانددرایور آن را در مسابقهٔ درگ در برابر فراری ۳۴۸ قرار داد و پیکاپ جی‌ام‌سی توانست سوپراسپرت ایتالیایی را مغلوب کند. این درگ دو بار دیگر تکرار شد اما نتیجه تغییری نکرد. سایکلون فقط در سال ۱۹۹۱ و تنها در ۲,۹۹۵ دستگاه تولید شد. جی‌ام‌سی که از موقفت این پیکاپ شگفت‌زده شده بود، در سال ۱۹۹۲ نسخهٔ شاسی‌بلند دودر آن را با نام تایفون ارائه کرد.

دوج رم SRT10

طرفداران دوج Li’l Red Express برای دیدن جانشین مدرن آن باید تا سال ۱۹۹۶ منتظر می‌ماندند. البته این پیکاپ که با نام VTS بر اساس رم ۱۵۰۰ ساخته شده و پیشرانهٔ V10 وایپر را قرض گرفته بود، صرفاً یک کانسپت بود. بااین‌حال، هرچند دوج به‌صراحت اعلام کرد که VTS هرگز تولید نخواهد شد اما نهایتاً یک رم با نیروگاه وایپر به خیابان‌ها آمد. نسخهٔ تولیدی این وانت که با نام رم SRT10 در سال ۲۰۰۳ معرفی شد، از همان فرمول کانسپت VTS استفاده می‌کرد و به بهترین پیکاپ پرفورمنس خیابانی تاریخ دیترویت تبدیل شد. SRT10 که بر اساس نسخهٔ تک کابین نسل سوم رم ۱۵۰۰ ساخته شده بود، اصطلاح ماسل تراک را به سوپر تراک ارتقاء داد. زیر کاپوت این پیکاپ، نیروگاه ۸.۳ لیتری V10 قرار گرفته بود که به‌تازگی برای نسل سوم وایپر مورد به‌روزرسانی قرار گرفته بود. این موتور ۵۰۰ اسب بخار قدرت و ۷۱۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و به یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی مجهز بود. به لطف این نیرو، پیکاپ ۲.۳ تنی رم ظرف ۴.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. رم SRT10 در ظاهر به سپر جلو، کاپوت و چراغ‌های الهام گرفته از وایپر مجهز شده و شاسی آن با کمک‌فنرهای اسپرت بلیشتین، فنرهای سفت‌تر و اصلاح سیستم فرمان، کاملاً تقویت شده بود تا با این پیشرانهٔ عظیم و قدرتمند هماهنگ شود. در سال ۲۰۰۵ نیز دوج نسخهٔ دو کابین رم SRT10 را هم ارائه کرد. این پیکاپ تا سال ۲۰۰۶ تولید شد و ۱۰,۰۴۶ دستگاه از آن به تولید رسید.