منشا حیات پیدا شد

تلسکوپ فضایی جیمز وب مولکول هایی را مشاهده کرده است که به درک چگونگی شکل گیری سیارات قابل سکونت کمک می کند.

به گزارش «دنیای سفر»، یک مولکول یخی می تواند به راحتی وارد یک دنباله دار یا سیارک در حال شکل گیری شود، مسافت های طولانی را طی کند و سپس با سیارات برخورد کند و احتمالا عناصرهای سازنده حیات را به مکانی برساند که بتوانند در آن شکوفا شوند.

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) مولکول های آلی پیچیده ای را مشاهده کرده اند که در اطراف دو ستاره تازه متولد شده می چرخند و نشان می دهند که عناصر سازنده سیارات قابل سکونت از کجا سرچشمه می گیرند.

به گفته محققان، مولکول های آلی پیچیده برای زندگی بسیار مهم هستند، اما منشأ آنها در فضا یک راز بوده است. تحقیقات جدید نشان می دهد که این مولکول های پیچیده در طی تصعید یخ از جامدات به گاز به وجود می آیند.

این یافته به یکی از سؤالات دیرینه در اخترشیمی کمک می کند؛ منشا مولکول های آلی پیچیده یا COMs در فضا چیست آیا آن ها در فاز گاز ساخته می شوند یا در یخ ها؟ تشخیص COMs در یخ ها نشان می دهد که واکنش های شیمیایی فاز جامد روی سطوح دانه های گرد و غبار سرد می تواند مولکول های پیچیده بسازد.

تیم محققان از ابزار فروسرخ میانی تلسکوپ فضایی جیمز وب برای بررسی مواد پیرامون دو پیش ستاره استفاده کردند: IRAS ۲A و IRAS ۲۳۳۸۵. البته که IRAS ۲A برای محققان جالب تر بود، زیرا ممکن است بسیار شبیه به اولین اجرام، مخصوصا اجرام منظومه شمسی خودمان هنگام شکل گیری باشد.

این گرافیک طیف یکی از دو پیش ستاره، IRAS 2A را نشان می دهد که شامل استالدئید، اتانول، متیل فرمات و احتمالاً اسید استیک در فاز جامد است.

در گرد و غبار سرد اطراف این ستارگان در مراحل شکل گیری اولیه، آنها ترکیبات یخی حاوی اتانول، اسید استیک، اسید فرمیک، متان، فرمالدئید و دی اکسید گوگرد پیدا کردند. برخی از مواد آلی پیچیده موجود در یخ قبلاً در گازهای گرم اطراف ستارگان در حال شکل گیری یافت شده بودند.

به گفته محققان، این یافته نشان می دهد که این ترکیبات نتیجه فرآیندی به نام تصعید یعنی انتقال مستقیم جامد به گاز بدون عبور از فاز مایع هستند.

یافتن مولکول های آلی پیچیده در یخ ها همچنین نشان می دهد که این مولکول ها ممکن است راحت تر از آنچه قبلاً تصور می شد در اطراف کهکشان ها حرکت کنند.

یک مولکول یخی می تواند به راحتی وارد یک دنباله دار یا سیارک در حال شکل گیری شود، مسافت های طولانی را طی کند و سپس با سیارات برخورد کند و احتمالاً عناصرهای سازنده حیات را به مکانی برساند که بتوانند در آن شکوفا شوند. زمانی که مولکول ها در مسیر درستی قرار می گیرند می توانند بخشی از دنباله دارها و سیارک ها و در نهایت منظومه های سیاره ای جدید شوند.