نقش تمایز یافتگی در رضایت زناشویی

تحقیقات نشان می دهد که تمایز تاثیر قوی تری بر رضایت زناشویی در مردان نسبت به زنان دارد، به طوری که رضایت زنان با افزایش سن کاهش و در مردان افزایش می یابد.
تمایز به افراد اجازه می دهد تا استقلال بیشتری در روابط برقرار کنند، صمیمیت عاطفی را بدون ترس حفظ کنند و شریک حمایتی باشند.
مطالعات نشان داده اند که تمایز روانی صمیمیت، سازگاری و کیفیت کلی زندگی را در روابط پیش بینی کند.
آموزش متمایزسازی خود با بهبود رضایت زناشویی، سلامت روانی و حل تعارض در میان افراد، از جمله افراد مطلقه و زنانی که خشونت خانگی را تجربه می کنند، مرتبط است.
درک و تقویت تمایز روانی می تواند به روابط رضایت بخش تر و پایدارتر، ارتباطات موثر و بهبود رفاه کلی در ازدواج منجر شود.

نظریه بوون که به عنوان نظریه سیستم های خانواده بوون نیز شناخته می شود، توسط دکتر موری بوون، روانپزشک، در دهه های 1950 و 1960 توسعه یافت. این نظریه بیان می کند که درک داستان خانواده می تواند به افراد در درک روان، سیستم های روابط انسانی و تعاملات اجتماعی کمک کند.

نظریه بوون بر این مفهوم استوار است که خانواده انسانی، مانند تمام طبیعت، یک سیستم زنده است که در آن اعضای فردی و گروه به عنوان یک کل بر عملکرد یکدیگر به روش های پیچیده تاثیر می گذارند.
این تئوری تاکید می کند که افراد و خانواده ها در توانایی خود برای رشد به شیوه هایی که به نفع خود، خانواده و جامعه است، تحت تاثیر عواملی مانند یکپارچگی عاطفی/شناختی، اضطراب مزمن، و قطع ارتباط با دیگران ممکن است بسیار متفاوت باشند.

خانواده درمانی مبتنی بر نظریه بوون، با هدف کاهش تنش و اضطراب در خانواده ها می تواند به خانواده ها کمک کند تا ارتباطات را بهبود بخشند، تعارض ها را مدیریت یا حل کنند و چالش هایی مانند بیماری های روانی، اعتیاد و درگیری های بین فردی را حل کنند. نظریه بوون در تکنیک های مختلف خانواده درمانی مانند خانواده درمانی استراتژیک، خانواده درمانی روایتی و خانواده درمانی عملکردی به کار گرفته شده است و گزینه های درمانی موثری را برای مسائل مختلف خانوادگی ارائه می دهد.

حال آنکه میدانیم خانواده درمانی استراتژیک بر پرداختن به مشکلات خاص خانواده در یک بازه زمانی کوتاه تمرکز دارد، در حالی که روایت درمانی به افراد کمک می کند تا روایت های زندگی خود را برای ایجاد داستان مثبت تری بازسازی کنند.

مفاهیم اصلی نظریه بوون شامل تمایز، سیستم عاطفی و مثلث است. تمایز به توانایی افراد برای عملکرد به عنوان موجودات عاطفی مجزا در حالی که در تماس خوبی با دیگران هستند، اشاره دارد که بر روابط و عملکرد آنها تاثیر می گذارد.
سیستم عاطفی در نظریه بوون شامل تمام مکانیسم های فیزیولوژیکی، روان شناختی و اجتماعی است که بر افراد و خانواده ها تاثیر می گذارد و فراتر از احساسات آگاهانه است.
مثلث ها، مفهومی کلیدی در نظریه بوون، تغییر اضطراب و نقش ها را در واحدهای خانواده توصیف می کنند و چگونگی تعامل افراد و مدیریت تنش در روابط را مورد تاکید قرار میدهند.
نظریه بوون دیدگاه منحصر به فردی را در مورد رفتار انسان ارائه می دهد و بر وابستگی متقابل اعضای خانواده و تاثیر الگوهای چند نسلی بر زندگی و عملکرد افراد تاکید می کند.
نظریه بوون و تئوری تاب آوری هر دو اهمیت موفقیت انطباقی، فرآیندهای محافظتی و ظرفیت مقابله و سازگاری در مواجهه با عوامل استرس زا یا رویدادهای نامطلوب را بصورت ویژه مورد توجه دارند( داریل آنگ و همکاران، 2022)و( امبوری ، 2013).

نظریه بوون ممکن است تاب آوری را با تاکید بر اهمیت تمایز خود و توانایی حفظ حضور آرام و بدون اضطراب در مواجهه با استرس یا ناملایمات توضیح دهد.
بر این اساس نظریه بوئن، تاب آوری از ظرفیت فرد برای هدایت افکار و ارزش های خود به جای تحت تاثیر قرار گرفتن بیش از حد تحت تاثیر احساسات و واکنش های دیگران ناشی می شود.
جنبه های کلیدی نظریه بوون که بنظر میرسد به تاب آوری مربوط باشد عبارتند از:
- تمایز خود: توانایی جدا کردن افکار و اعمال خود از عواطف خانواده یا گروه. افراد بسیار متمایز می توانند هویت و ارزش های خود را حفظ کنند و در عین حال با دیگران ارتباط برقرار کنند.
- تنظیم هیجانی: افراد تاب آور قادرند اضطراب و واکنش پذیری خود را مدیریت کنند و به آنها اجازه می دهند تا به موقعیت های استرس زا به جای تکانشگری، متفکرانه پاسخ دهند.
- سازگاری: خانواده ها و سازمان های تاب آور می توانند با شرایط در حال تغییر سازگار شوند، بدون اینکه تحت فشار قرار بگیرند یا ناکارآمد شوند.
آنها یک جو عاطفی پایدار را حفظ می کنند.
- حضور آرام: رهبرانی که تجسم انعطاف پذیری هستند، می توانند حضوری آرام و بدون اضطراب را حفظ کنند که تاثیر تثبیت کننده ای بر کل سیستم دارد، حتی در هنگام مواجهه با چالش ها.
به طور خلاصه، نظریه بوون نشان می دهد که تاب آوری از توانایی در ارتباط ماندن با دیگران و در عین حال حفظ حس واضح از خود، مدیریت واکنش پذیری خود، و فراهم کردن حضوری آرام و پایدار برای کل سیستم ناشی می شود.
این امر به افراد و خانواده ها اجازه می دهد تا در مواجهه با ناملایمات سازگار شوند و پیشرفت کنند.