غم ناتمام

سفید بودی اما شبیه غم بودی
تو مثل قطره ی شبنم، مغتنم بودی

برای من که کمم با تو ، باز قله شدی
تو مرد رفتن صد راه در قدم بودی

و در بهای کدامین گناه محو شدی؟
تو مسئله ناتمام روزهای اولم بودی

میان گفتن و رفتن، رسیدن و ماندن
تو مثل نوحه ی غم در محتشم بودی

قلم شکست و سلام من‌و‌‌ تو در یک باغ
تو را در آینه دیدم خود خودم بودی