( پروانه )

نه شاید امیدم شود نا امید
نه این تن بلرزد ز بادی چوبید

درشتی اگر آورد روزگار
پناهم شود چشم سیاه نگار

جهانی که فتنه دارد زمین
همه دیو و دد نموده کمین

سیه زلف خود تا شبی برفروز
تجلی نما صبح میعادی به روز

رخ از ابر تیره نمایان شود
چو مهتاب رخشنده تابان شود

مرا مادر گیتی اندر غم بزاد
خدایا فراق از تو جانم مباد

بهار آمد و برون شد خزان
ز نکهت باد نوروزی وزان

شکن پیله پروانه وار از برون
به دشتی برقصان هوای درون

بماند درین صفحه نامی ز من
بخوانند سرود مرا انجمن

...............................................
خرمشهر
جمعه شب
18ـــ3ـــ1403