غم شیرین 124

روزی یک تار موی سپید غنیمت بود مرا
امروز یک تار موی سیاهم غنیمت است

بودند صیدمن وچو پروانگان گرد شمع
امروز شمع سوخته عمرم بر عزیمت است

پایان نشد غم شیرین عاشقی به دل با آنکه
پای در رکاب تدبیر وچشم بر بصیرت است

حافظ پیر چون شدی بیرون شو از شوق شرب
تا نبینند رقیبان وگویند تزویرش حقیقت است

آهی کی نو خاسته ای راه گوید به پیر دیر
ما را ببین که به طریقتم عزم نصیحت است

تا چشم گشودم به بارگه دنیا و بودم به زندگی
در گوش جان خرد بودونقل محبت است

آهی 1403 3 19 (چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون شو)