به گزارش خبرنگار مهر، باشگاه هوادار تهران در فاصله نزدیک به ۲۰ روز مانده به شروع بیست و چهارمین دوره لیگ برتر بالاخره سرمربی خود را انتخاب کرد تا سید مهدی رحمتی جای مسعود شجاعی را روی نیمکت این تیم بگیرد و تکلیف نیمکت تمام تیم‌های حاضر در لیگ پیش رو مشخص شود.

لیگی که هیچ اسم جدید داخلی را به عنوان سرمربی در خود نمی‌بیند تا تنها ورود دو مربی از اروپا و بازگشت سرمربی پیشین تیم ملی ایران به فوتبال باشگاهی کشور نظرها را به خود جلب کند.

مربیان لیگ برتری فوتبال ایران در چند فصل اخیر هیچ تغییری نکردند تا راه‌های رسیدن به نیمکت حرفه‌ای‌ترین رده لیگ فوتبال ایران کور و بسته باشد. به واقع مربیانی که نتیجه بگیرند یا نگیرند باز هم در چرخه معیوب پیدا کردن تیم هستند تا بار دیگر زمزمه‌های داشتن رابطه جای علم و ضابطه در حوالی اسم تعدادی از آنها دیده شود.

نگاهی مختصر به اسم سرمربیان لیگ بیست و چهارم و مقایسه آنها با فصل گذشته نشان می‌دهد هیچ اسم جدیدی به جز «میودراگ بوژوویچ» و «خوان کارلوس گاریدو» در راس کادر فنی تیم های لیگ برتری عرض اندام نمی‌کند. لیگی که دیگر اوسمار ویه را سرمربی تیم قهرمان را در اختیار ندارد. وضعیتی مشابه با استقلال خوزستان که در آخرین بازی لیگ برتر توانست از سقوط بگریزد. آنها نیز سیروس پورموسوی را ندارند تا سر و ته جدول (بدون در نظر گرفتن صنعت نفت آبادان و پیکان تهران که به لیگ یک سقوط کردند) سرنوشتی مشابه داشته باشند.

گزارش مهر از نیمکت 16 تیم لیگ بیست و چهارم/خبری از بهبود نیست

باشگاه‌های استقلال تهران، سپاهان و ذوب آهن اصفهان، نساجی مازندران، مس رفسنجان، چادرملو اردکان و خیبر خرم آباد هفت باشگاهی بودند که تصمیم گرفتند دست به سرمربی خود نزنند تا ثبات ۴۴ درصدی را رقم بزنند.

بقیه تیم‌ها نیز جز دو تیم تراکتور، استقلال خوزستان و پرسپولیس بودند که اسم‌های جدید آوردند. مازیار زارع بعد از یک فصل خانه نشینی بار دیگر قبول مربیگری کرد تا در شمس آذر حضور پیدا کند. دراگان اسکوچیچ نیز پس از ترک ایران با آخرین عنوان فنی خود به عنوان سرمربی تیم ملی بار دیگر به فوتبال باشگاهی بازگشت تا تجربه‌ای جدید را در تراکتور به تجربیات قبلی اش در ملوان، خونه به خونه بابل، صنعت نفت آبادان و فولاد خوزستان بیافزاید.

در بین اسامی سرمربیان فصل پیش رو افرادی را می‌توان دید که تاثیر مستقیم در استرس بالای هواداران خود در پیمودن سراشیبی داشتند و اگر تغییر نمی‌کردند چه بسا تیم‌های تحت امرشان باید لیگ یک را تجربه می‌کردند. با این حال همچنان تیم دارند و مشخص نیست کدام اصل در وصل آنها به نیمکت لیگ برتر ایران نقش دارد.