قلمی آغشته به نان موزارلا و تکه‌های الماس

به مناسبت روز خبرنگار؛

قلمی آغشته به نان موزارلا و تکه‌های الماس

سوگند به شرافت قلم که جز حقیقت چیزی بر کاغذ نیاورم. بالاخره زمان موعد اهالی وزین و محترم رسانه هم رسید. روزی که به پاسداشت زحمات این قشر بی‌آلایش و نجیب. مدیران و مسئولان هر چه در طبقه اخلاص دارند را، به سر و پای این نور دیدگان میریزند.

بگذریم… این اهالی خستگی‌ناپذیر، در مراسم تکریمشان هم، چنان در تکاپو بوده، و گزارشات دیدارها را نوشته و خود از یه جرعه نوشیدنی خنک و تگری بی‌بهره میمانند، و در این هوای مرداد ماه که رطب تب میکند چه رسد به آدم، حکایت دست دوستی فلان‌ مدیر و بهمان مدیرها را به سطح شهر مخابره میکنند. که‌ چی؟! الله و اعلم ….

از آنجا که کسی برای این اهالی قلم و رسانه، نه فرش قرمزی پهن کرده و نه مال و مکنتشان شبیه آن سلبریتی‌نماهایی است که اگر همین اهالی قلم و رسانه نبودند نیز دود از کنه‌شان بلند میشد. برخی برحسب اختیار یا جبر روزگار، برای لقمه‌ای چرب‌تر و سفره‌ای پهن‌تر قافیه را به یک عکس سلفی باختند و خود نه تنها جایزه گلدن گلوپ را نبرده، بلکه برای گذراندن زندگی دست به گریبان عزراییل شدند … جل الخالق!!

قسم خوردگانی که پزشک نبوده، اما به قلم سوگند یاد کردند که جز حقیقت و حق چیزی بر کاغد نیاورند. اما‌ چه کنیم که آدمیزاد است دیگر، برخی از اهالی وزین قلم و رسانه توان مقاومت دربرابر نان موزارلا از الماس نداشته و ، هر چه اراجیف و اخباری زرد بوده را زغال آتش بازی چهارشنبه سوری کرده و به ریش آن عده مدیدی که نان و ماستشان را میخوردند خندیده و آروغ سیری بالا آوردند …
بگذریم….
مبحث از دست نرود. غرض نه مرض بوده و نه هَرس. بلکه هدف تنها نوشتن از درد و دل آن اهالی رسانه‌ای بوده که گردتر میخورد و راه میرود و لیچارد میشنود و اما همچنان پابرجا میماند.

الا ایُحال، اهالی مظلوم و با حجب و حیا رسانه، برای احقاق بیشتر حقشان حتی، زحمت یک پیاده‌روی جمعی هم به خود نداده و بیشتر از انکه طلب کنند، در پی وصول کردن طلب دیگران شب و روز ندارند. امیدوارم این گردهمایی‌ها و میتینگ‌های مراسم تکریم اهالی قلم شواف نبوده.و امنیت اقتصادی و ثبات کاری در لوحه کاری این عزیزان ثبت شود.

خدایا چنان کن سرانجام کار
که تو خوشنود باشی و ما رستگار
آمین …

نویسنده : زری ابو