بیداری آفریقا

بررسی جنبش‌های آزادیبخش ملی در آفریقای استعماری

از پیشگفتار:
نهم دسامبر ۱۹۶۱، روزی که تانگانیکا استقلال خود را اعلام کرد، مشعلی بر فراز کلیمانجارو مرتفع ترین کوه آفریقا شعله ور گشت. این مشعل فروزان بر فراز بام آفریقا نه تنها به نشانه رهایی تانگانیکا، بلکه تمامی قاره از سلطه استعماری و امپریالیستی بود.
در دهه ی ۱۹۵۰ آفریقا توجه همه جهانیان را بخود جلب کرد . «آفریقا در آتش» ، «طوفان آزادیبخش آفریقا را فرا می گیرد»، «آفریقا زنجیرهای استعمار را میگسلد» - این چنین بود عناوین روزنامه ها که از وقایعی که در این قاره سیاه اتفاق می افتاد حکایت می کردند.
تجزیه و زوال نظام استعماری که جزء لا ینفک بحران عمومی سرمایه داری می باشد، یکی از مهمترین تحولات بعد از جنگ بشمار میاید. از پایان جنگ تاکنون، در حدود هزار و پانصد میلیون نفر که تقریبا نیمی از جمعیت جهان را تشکیل میدهند خود را از اسارت استعمار آزاد ساخته اند. تجزیه نظام استعماری در آسیا بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم شروع شد. در طول همین سالها جنبشهای آزادیبخش ملی در آفریقا به نقطه اوجی بی سابقه رسید که در اواسط دهه ۱۹۵۰ منتهی بایجاد تعدادی کشورهای مستقل گردید. قبل از سال ۱۹۵۵ رسماً فقط پنج کشور آفریقایی مستقل وجود داشت (که ۲۵ درصد جمعیت قاره را در بر میگرفت). پیدایش سومین مرحله بحران عمومی سرمایه داری محو رژیمهای استعماری را در بسیاری از کشورها بدنبال داشت...