چگونه مفهوم شکست را به کودک بیاموزیم؟

وقتی کودک اغلب نمی تواند به هدف خود برسد، عصبانی می شود. اما چگونه می توان به این وضعیت واکنش نشان داد و به او کمک کرد تا سرخوردگی خویش را مدیریت کند؟ و اصلاً آیا این میزان خشم بد است؟

به گزارش «دنیای سفر»، در این مقاله طی نشستی با با دیوید آلزیو، روانشناس بالینی و روان درمانگر اهل فرانسه، به بررسی این موضوع پرداخته ایم.

خشم در برابر شکست، نشانه ای از سرخوردگی است

به عنوان مثال، هر بار که کودک تان هنگام شعر خواندن دچار اشتباه می شود، عصبانی می شود و می خواهد با خشم فراوان از نو و از ابتدا شروع کند یا وقتی او جمله ای که توسط معلم دیکته می شود را اشتباه می نویسد، واکنش او این بار نیز شدید و خشمگینانه است. در ادامه برای این که نشان دهد تا چه اندازه آزرده خاطر شده، دفترچه اش را روی زمین پرت می کند. این وضعیت ممکن است هنگام بازی های مختلف و در مواجهه با شکست های دیگر نیز دیده شود. قطعا هر واکنشی که کودک در برابر عدم موفقیت خویش نشان دهد، بیانگر ناامیدی وی تلقی می شود!

بدون حل مشکل کودک، وی را همراهی کنید

دکتر دیوید آلزیو می گوید: «کاملا طبیعی است که کودک بین 6 تا 8 سالگی، وقتی به نتیجه ای که برای خود تعیین کرده است، نمی رسد، خشمگین و عصبانی گردد. به خصوص که در این سنین، هنگام انجام یک تمرین خلاقانه، عملکردهای حرکتی او لزوما مطابق انتظارات وی نیستند.

از نظر ما، این وضعیت ممکن است خیلی مهم نباشد اما برای کودک، نشان دهنده تمام زندگی اش است. وقتی شما به او می گویید اشکالی ندارد و مساله مهمی اتفاق نیفتاده است، او نمی فهمد، چون بر این باور است که اتفاق بسیار مهم و عجیبی رخ داده است. بنابراین به کودک خویش نشان دهید که وی را درک می کنید و همواره همراه او هستید.

دیوید آلزیو در ادامه می افزاید: «حتما به کودک تان بگویید که اگر به کمک نیاز دارد، می تواند روی شما حساب کند اما فراموش نکنید که به هیچ عنوان نباید راه حلی به وی ارائه دهید چون ممکن است این حرکت شما، او را بیشتر از پیش خشمگین سازد.»

وقتی کودک از کوره در می رود، آرام باشید

نیازی به نگرانی نیست چون این حالت کودک زودگذر است. گاهی اوقات وقتی کودک از ناراحتی عمیق تری رنج می کشد، برای پنهان سازی آن، دست به چنین عکس العمل هایی می زند چون راه دیگری برای بیان حالت روحی خود نمی داند.

به گفته این روانشناس بالینی: «این حالت می تواند نشانه استرس محسوب شود، استرسی که ممکن است در پی توقعات والدین یا مدرسه شکل گرفته باشد.» دکتر دیوید آلزیو بر این باور است که: «کودکان کوچک تر همیشه از خواهر و برادر بزرگ تر خود الگو می گیرند. به همین دلیل به محض این که کشف می کنند والدین وقتی از حل مشکل در می مانند، خشمگین می شوند، ممکن است تمایل داشته باشند دست پیش را بگیرند، به خودشان فشار بیاورند و درنهایت از فرط خشم و ناراحتی از کوره در بروند! در این شرایط معمولا به والدین توصیه می شود که احساس گناه نکنند، بلکه آرامش خود را حفظ نمایند، کودک را تشویق کنند که حرف بزند و هرچه در دلش دارد را بیرون بریزد و به قولی خودش را تخلیه کند.»

دیوید آلزیو، روانشناس بالینی و روان درمان گر، در پایان می افزاید: «وقتی کودکی ناامید است و در حفظ آرامش خویش مشکل دارد، باید مراقب مصرف قند و شیرینی جات او باشید. قند و شیرینی موجود در مواد غذایی مصرفی، احساسات کودک را چندین برابر می کنند. شاید در وهله اول کودک در پی مصرف این مواد خوش اخلاق تر باشد اما این مواد در درازمدت مانند مواد مخدر عمل می کنند و خلق و خوی کودک را پایین می آورند و بر احساسات وی به شدت تاثیر منفی می گذارند.»

این مقاله را سرکار خانم «عفت عباسیان» ترجمه کرده است. منبع مقاله نیز وب سایت parents.fr می باشد.

دکتر «دیوید آلزیو» در سفری که به ایران داشت، به همراه دوستان ایرانی اش به قله دماوند صعود کرد. مصاحبه وی با «دنیای سفر» را در این لینک بخوانید.