شفافیت و مطبوعات

از مقدمه:
این روزها همه از پایان عمر مطبوعات و مرگ خبر حرف می زند، ممکن است این بحث برای برخی محافل ایرانی تازه باشد، اما در دنیا سابقه ای بسیار طولانی دارد، در دوره های مختلف با ظهور تکنولوژیهای مختلف بارها پیامبرانی ظاهر شدند که خبر از مرگ روزنامه و خبر و خبرنویسی داده اند اما تجربه نشان داده است نه سینما توانسته حریف روزنامه شود، نه رادیو و تلویزیون و نه حتی اینترنت و بحرانهای مالی ناشی از آن. پس در مورد چه چیزی حرف میزنیم؟ این که مطبوعات نمرده اند، به معنی آن نیست که اوضاع ایدئال است. تنها در چند سال گذشته از رفراندوم خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا گرفته تا انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا و حتی اعتراضات فصلی مانند آنچه در دی ماه سال ۹۶ در تعدادی از شهرهای ایران رخ داد همه متاثر از یک «وضعیت» تازه رسانه ای خوانده می شود. وضعیتی که در آن رسانه ها با تنزل مشروعت و اعتبار روبه رو هستند، بحران مالی، بحران نیروی انسانی، بحران سیاستگذاری، سلطه شرکتهای رسانه ای بر اتاقهای خبر روزنامه ها و تلویزیونها و مانند آن در کنار رشد عظیم دسترسی به شبکه های اجتماعی که گاهی تا سطح «منبع خبر» ارتقا پیدا می کنند، بخشی از مشکل عمومی مطبوعات در دنیا است.
در ایران اما اوضاع از این هم پیچیده تر است علاوه بر مسائل اقتصادی و بحران نیروی انسانی و اعتماد و نیاز مخاطبان به مطبوعات، سانسور سیستمی در رسانه ها به صورت کلی و در مطبوعات به صورت خاص، کار را به جایی رسانده است که قدرت و دسترسی شبه رسانه ها به مردم کوچه و خیابان از قدرت و دسترسی رسانه های عظیمی مانند صداوسیمای ملی در کشور پیشی گرفته است. این وضعیت که میتواند تا متزلزل.کردن امنیت ملی هم پیش برود حاصل چه سیاستی است؟...