پژوهشگران بر این باورند داده‌هایی که غیرقابل‌درک به نظر می‌رسیدند، به دلیل یک طوفان خورشیدی قدرتمند به دست آمده بودند.

در سال ۱۹۸۶، فضاپیمای وُیاجر۲ (Voyager 2) ناسا از کنار هفتمین سیاره منظومه شمسی عبور کرد و نخستین و تنها تصویر اجمالی را که دانشمندان از اورانوس به دست آورده‌اند، ارائه کرد که از آن زمان، درک ما از این سیاره را شکل داده است.

با این حال، برخی یافته‌های غیرمنتظره نیز وجود داشتند که اکنون کارشناسان می‌گویند علت آن یک طوفان فضایی شدید در زمان عبور بوده است.

آن‌ها پیشنهاد می‌کنند که این طوفان خورشیدی احتمالا حباب مغناطیسی سیاره را فشرده، پلاسما را از آن خارج و کمربندهای تشعشعی‌ــ‌ نواحی شامل ذرات باردار را که در خطوط میدان مغناطیسی به دام افتاده‌اند‌ــ تقویت کرده است.

کارشناسان می‌گویند اکنون حتی کمتر از قبل درباره یک روز عادی در اورانوس می‌دانند و برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر درباره آن، به فضاپیمای دومی نیاز دارند که از این سیاره بازدید کند.

یافته‌های عبور ویاجر۲ نشان دادند که کمربندهای تشعشعی این سیاره به طرز شگفت‌آوری شدیدند و و تنها شدت کمربندهای تشعشعی مشتری از آن بیشتر است.

با این حال بقیه مگنتوسفر (حباب مغناطیسی) اورانوس تقریبا خالی از پلاسما (اتم‌ها یا مولکول‌های گازی دارای بار الکتریکی) بود؛ به این معنا که برای تامین ذرات باردار در این کمربندها منبع مشخصی وجود ندارد.

پنج قمر اورانوس به دلیل این مگنتوسفر تقریبا خالی، سیاراتی مرده و بدون فعالیت در نظر گرفته شدند.

اما یافته‌های جدید که در مجله نیچر استرونومی (Nature Astronomy) منتشر شده است، پیشنهاد می‌دهند که این قمرها ممکن است فعال باشند و حتی اقیانوس‌هایی داشته باشند.

دکتر ویلیام دان، یکی از نویسندگان مقاله و از بخش فیزیک و نجوم دانشگاه کالج لندن، گفت: «تقریبا همه چیزهایی که درباره اورانوس می‌دانیم، بر اساس [اطلاعات به دست آمده از] گذر دو روزه ویاجر۲ است.»

«این مطالعه جدید نشان می‌دهد که بخش زیادی از رفتار عجیب این سیاره را می‌توان با مقیاس رویداد طوفان فضایی که طی آن بازدید اتفاق افتاد، توضیح داد.»

«ما اکنون درباره اینکه یک روز معمولی در سیستم اورانوس چگونه به نظر می‌رسد، حتی کمتر از آنچه فکر می‌کردیم می‌دانیم و بیش‌ازپیش به یک فضاپیمای دوم برای بازدید و درک واقعی این سیاره مرموز و یخی نیاز داریم.»

«یک دلیل مهم علیه وجود اقیانوس‌ها روی قمرهای اورانوس فقدان شواهدی از ذرات مرتبط با آب پیرامون این سیاره بود؛ وویجر۲ یون‌های آب را پیدا نکرده بود.»

«اما اکنون می‌توانیم آن را توضیح دهیم: طوفان خورشیدی اصولا همه آن مواد را از بین برده بود.»

دکتر لیندا اسپیلکر یکی از دانشمندان ماموریت ویاجر۲ بود که در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا مستقر است.

او گفت: «این عبور پر از شگفتی بود و ما به دنبال توضیحی برای رفتار غیرعادی آن بودیم.»

«مگنتوسفری که ویاجر۲ اندازه‌گیری کرد، تنها در یک لحظه خاص و محدود از زمان انجام شده بود.»

«این پژوهش جدید برخی تناقض‌های آشکار را توضیح می‌دهد و دید ما به اورانوس را از نو تغییر خواهد داد.»

پس از آنکه بررسی ۱۰ ساله علوم سیاره‌ای و زیست‌شناسی نجومی آکادمی‌های ملی ایالات متحده در سال ۲۰۲۳ این سیستم سیاره‌ای را به عنوان هدفی برای ماموریت آینده اولویت‌بندی کرد، در حال حاضر یک ماموریت فضایی احتمالی ناسا به اورانوس در دست اجرا است.

ویاجر۲ اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای است و حدود ۱۳ میلیارد مایل (۲۱ میلیارد کیلومتر) از زمین فاصله دارد.