خودروهای سنگین آلودگی تایر بیشتری دارند

برخی کارشناسان صنعت خودرو پیشنهاد می‌دهند مالیات‌های مبتنی‌بر وزن خودرو می‌تواند تولیدکنندگان را به طراحی خودروهای سبک‌تر و مصرف‌کنندگان را به انتخاب‌های سبزتر تشویق کند.

چارچوب‌های نظارتی مانند استاندارد انتشار گازهای گلخانه‌ای Euro 7 در اتحادیه اروپا، نقطه شروعی برای کنترل آلودگی لاستیک‌ها محسوب می‌شود. اما اقدامات بیشتری مانند نوآوری در طراحی لاستیک‌ها با استفاده از مواد سازگار با محیط‌زیست و ایجاد یک کمیته جهانی از کارشناسان علمی و سیاستگزاری برای هماهنگی تحقیقات و قوانین مورد نیاز است.

پژوهشگران تاکید دارند طبقه‌بندی ذرات لاستیکی به‌عنوان یک دسته جداگانه از آلودگی می‌تواند گامی مهم در کاهش این تهدید زیست‌محیطی باشد. به‌گفته آنان، اقداماتی مانند وضع مالیات بر اساس وزن خودروها و طراحی لاستیک‌های سازگارتر با محیط‌زیست نه‌تنها می‌تواند آلودگی ناشی‌از لاستیک‌ها را کاهش دهد، بلکه سیستم‌های حمل‌ونقل پایدارتر را نیز ترویج خواهد کرد. درحال‌حاضر، نمایندگان کشورهای مختلف در کره‌جنوبی برای تدوین اولین معاهده جهانی مقابله با آلودگی پلاستیک‌ها گرد هم آمده‌اند.

با این حال، با وجود نقش مهم ذرات لاستیکی در تولید میکروپلاستیک‌ها، این موضوع هنوز به‌طور جدی در دستور کار این معاهده قرار ندارد. پژوهشگران معتقدند که شناخت این آلودگی به‌عنوان یک مشکل خاص می‌تواند راه‌حل‌های هدف‌مندتری را ایجاد کرده و آگاهی عمومی را افزایش دهد.

لاستیک خودروها از ترکیبی پیچیده از لاستیک‌های طبیعی و مصنوعی و صدها ماده افزودنی شیمیایی ساخته شده است. این ترکیبات می‌توانند پیامدهای غیرمنتظره و گسترده‌ای برای محیط زیست داشته باشند. به‌عنوان مثال، اکسید روی که حدود ۰.۷درصد وزن لاستیک را تشکیل می‌دهد، با وجود افزایش دوام لاستیک‌ها، برای آبزیان بسیار سمی است و حتی در مقادیر کم می‌تواند اکوسیستم‌ها را مختل کند.

یکی دیگر از افزودنی‌های مضر، ماده‌ای به نام 6PPD است که از ترک‌خوردگی لاستیک‌ها جلوگیری می‌کند. این ماده هنگام قرارگیری در معرض هوا و آب به ترکیبی به نام 6PPD-quinone تبدیل می‌شود که با تلفات گسترده ماهیان در ایالات‌متحده مرتبط است.

هرسال میلیاردها خودرو در سراسر جهان حدود ۶ میلیون تن ذرات ناشی‌از ساییدگی لاستیک تولید می‌کنند. این ذرات ریز پلاستیکی که در اثر استفاده معمول از خودروها ایجاد می‌شوند، به تدریج در خاک، رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و حتی مواد غذایی ما انباشته می‌شوند.

پژوهشگران در جنوب چین اخیرا ترکیبات شیمیایی مشتق از لاستیک را در اکثر نمونه‌های ادرار انسانی کشف کرده‌اند. این ذرات لاستیکی به‌عنوان یکی از منابع مهم، اما کمتر شناخته‌شده میکروپلاستیک‌ها شناخته می‌شوند و ۲۸درصد میکروپلاستیک‌های واردشده به محیط‌زیست را تشکیل می‌دهند.

با وجود ابعاد گسترده این مساله، ذرات لاستیک اغلب نادیده گرفته شده و به‌عنوان یک دسته‌بندی جداگانه از آلودگی شناخته نمی‌شوند در حالی که ویژگی‌های خاص آنها نیازمند رویکردی متفاوت است.

پژوهشگران تاکید دارند طبقه‌بندی این ذرات به‌عنوان یک دسته خاص از آلودگی، می‌تواند تحقیقات متمرکزتری را به همراه داشته و به سیاست‌هایی برای کاهش آلودگی ناشی‌از لاستیک‌ها منجر شود. این اقدام همچنین می‌تواند به افزایش آگاهی عمومی در مورد این مشکل کمک کند.