خبرگزاری مهر - گروه سلامت: بارها و بارها در غم امام حسین (ع) سینه زدند و برای سیدالشهدا (ع) اشک ریخته‌اند. باورشان نمی‌شود شاید روزی همین سیدالشهدا (ع) برای ورود به بهشت مانعشان شود!

بارها و بارها گره در کارشان افتاده و در یک قدمی پیروزی ناکام شدند.

خودشان را بدشانس می‌نامند بدون آنکه یادشان بیاید آه چه کسی پشت سرشان است. برخی مدام هَشتشان گروه نُهشان است و هر چه می‌دوند باز عقب می‌مانند و فکر می‌کنند این تورم لعنتی مشکل همه عقب‌افتادگی‌هایشان در زندگی است غافل از اینکه ….

وصیت امام حسین (ع) مدام در ذهنم تکرار می‌شود «ای فرزندم، از ظلم به کسی که در برابر تو، یاری‌کننده‌ای جز خداوند ندارد، بر حذر باش.» و با خود می‌اندیشم چه روزی می‌شود آن روزی که همه این چراها پاسخ داده می‌شود.

آن‌ها به یاد می‌آورند که چرا در دنیا هر چه می‌دویدند هیچ نصیبشان نمی‌شده.

همه اینها به خاطر قتل جسم‌های نحیفی است که بدون داشتن کوچک‌ترین دفاعی از بین می‌روند و حتی شاید صدها سال بعد در خاطر هیچ‌کس حتی پدر و مادرشان هم کورسویی از وجودشان یافت نشود قدرتی عظیم دارند که می‌توانند خاندان و نسلی را عاقبت به خیر یا به شر کنند.

معصومین هشدار دادند که پروا کنیم از آزار رساندن به کسی که غیر از خدا مقابل ما پناهی ندارد و چه تلخ است یادآوری جنین‌هایی که در تاریکی زیرزمین یا در گوشه خانه بی سوگ و بی‌توجه به زنده بودنشان به قتل می‌رسند.

واقعاً آیا این جنین چند هفته‌ای غیر از خداوند پناه و یاوری دارد؟! آیا می‌تواند دستش را برآورد و کمک بطلبد آیا می‌تواند زبان باز کند و بگوید من هم حق دارم؛ حق زندگی و تو که مرا به وجود آورده‌ای نمی‌توانی این حق را از من بگیری؟!

حالا شاید واضح‌تر منظورم را متوجه شده باشید. کسی که برای امام حسین (ع) سینه می‌زند و در مظلومیتش اشک می‌ریزد نباید و نمی‌تواند مظلومیت یک جنین را نادیده بگیرد و بی‌توجه به حق حیات قاتلش شود.

کسی که از سر فقر و نداری حق حیاتی را می‌گیرد هم نمی‌تواند انتظار داشته باشد خداوند در ادامه مسیر روزی‌اش را دو چندان کند چون اعتقادی به روزی دادن خداوند نداشته. تمام حرفمان در همین یک جمله خلاصه می‌شود:

«مواظب آنهایی باشیم که غیر از خداوند پناهی ندارند.»