این میلیاردر ۶۹ ساله در کتاب خاطرات جدید خود با عنوان «کد منبع: سرآغاز من» که به‌زودی منتشر می‌شود، از چالش‌های دوران کودکی‌اش پرده برداشته است.

به گزارش وال‌استریت ژورنال، گیتس در بخشی از این کتاب نوشته است که والدینش در ایالت واشنگتن، برای کنار آمدن با رفتارهای پیچیده‌ او، با مشکلات مختلفی روبه‌رو بودند.

او در این باره می‌نویسد: «اگر دوران کودکی‌ام را امروز سپری می‌کردم احتمالا مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می‌شدم.»

گیتس می‌گوید که در دوران کودکی او، کمتر کسی می‌دانست که برخی افراد دنیا را به شکل متفاوتی درک می‌کنند.

در آن زمان، اصطلاح «نورودایورجنت» که امروزه برای توصیف چنین افرادی به کار می‌رود، هنوز ابداع نشده بود.

چرا گیتس تصور می‌کند اوتیسم داشته است؟

او در کتابش می‌نویسد که والدینش، بیل و مری گیتس هیچ راهنما یا کتابی نداشتند که به آن‌ها توضیح دهد چرا فرزندشان روی برخی موضوعات خاص بیش از حد تمرکز می‌کرد، نشانه‌های اجتماعی را درک نمی‌کرد و گاهی بدون این‌که متوجه تاثیر رفتارش بر دیگران باشد، رفتار نامناسب یا بی‌ادبانه‌ای داشت.

با این حال، گیتس می‌گوید که والدینش با ترکیبی از حمایت و سخت‌گیری به او کمک کردند تا مهارت‌های اجتماعی‌اش را تقویت کند.

او در این باره می‌نویسد: «با وجود تلاش‌های والدینم، رشد اجتماعی من روند کندی داشت. آگاهی از تأثیری که روی دیگران دارشتم هم به‌کندی در من شکل گرفت، اما این مساله با افزایش سن، کسب تجربه و پدر شدن بهبود یافت و حالا احساس می‌کنم بهتر از قبل شده‌ام.»

گیتس می‌نویسد: «با وجود تلاش‌های والدینم، مهارت‌های اجتماعی‌ام به‌کندی رشد کرد. این‌که رفتارم چه تاثیری روی دیگران دارد را هم دیر متوجه شدم، اما با گذشت زمان، تجربه‌های بیشتر و پدر شدن، در این زمینه بهتر شدم و حالا احساس می‌کنم از قبل آگاه‌تر هستم.»

گیتس در ادامه می‌افزاید: «ای کاش زودتر به این درک می‌رسیدم، اما با این حال، هرگز ذهنی را که دارم با چیز دیگری عوض نمی‌کردم.»

نشانه‌های اوتیسم چیست؟

اوتیسم معمولا با مشکلات ارتباطی و اجتماعی و همچنین رفتارهای تکراری شناخته می‌شود. اندی شی، مدیر ارشد علمی مؤسسه «Autism Speaks» می‌گوید که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در برقراری ارتباط، درک احساسات دیگران و پردازش اطلاعات دچار چالش باشند.

او توضیح می‌دهد: «این علائم می‌تواند شامل پرهیز از تماس چشمی، تاخیر در حرف زدن، دشواری در درک احساسات دیگران، تکرار کلمات یا حرکات خاص مانند تکان دادن مداوم دست‌ها و داشتن علایق شدید و غیرعادی باشد.»

به گفته جاناتان آلپرت، روان‌درمانگر آمریکایی اوتیسم همچنین می‌تواند در قالب وابستگی شدید به عادات روزمره، تمرکز بیش از حد روی موضوعات خاص و حساسیت‌های شدید به صدا، نور یا لمس بروز کند.

او تاکید می‌کند که اوتیسم یک طیف است، به این معنا که نشانه‌های آن در افراد مختلف متفاوت است و شدت‌ آن در افراد یکسان نیست.

چرا اوتیسم در گذشته کمتر شناخته شده بود؟

در دوران کودکی بیل گیتس، آگاهی درباره اوتیسم بسیار محدودتر از امروز بود. جاناتان آلپرت، روان‌درمانگر، می‌گوید که در آن زمان نه‌ تنها مردم عادی، بلکه حتی متخصصان بهداشت هم درک کاملی از این اختلال نداشتند.

او توضیح می‌دهد: «دهه‌ها پیش، معیارهای تشخیص اوتیسم بسیار محدود بود و بسیاری از افرادی که امروز در این طیف قرار می‌گیرند، در گذشته شناسایی نمی‌شدند.»

در آن زمان، مفهومی که امروزه «طیف اوتیسم» نامیده می‌شود، یا اصلا شناخته نشده بود یا در دسته‌بندی‌های دیگری قرار می‌گرفت.

شی نیز این موضوع را تأیید می‌کند و می‌گوید که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ یعنی دوران کودکی گیتس، تشخیص اوتیسم بسیار نادر بود.

او اظهار داشت: «اوتیسم برای اولین بار در سال ۱۹۴۳ توسط لئو کانر توصیف شد اما آگاهی عمومی از آن به‌کندی افزایش یافت. تا دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ این اختلال به‌طور رسمی وارد راهنمای تشخیصی پزشکی (DSM) نشد و تشخیص آن رایج نبود.»

چرا موارد ابتلا به اوتیسم افزایش یافته است؟

بر اساس آمار از هر ۴۵ بزرگسال در آمریکا یک نفر مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده است؛ رقمی که بیش از هر زمان دیگری افزایش یافته است.

اندی شی می‌گوید: «آمار اوتیسم به دلیل آگاهی بیشتر مردم و متخصصان از اوتیسم، گسترده‌تر شدن معیارهای تشخیصی، بهبود ابزارهای غربالگری مانند چک‌لیست اصلاح‌شده اوتیسم در کودکان (M-CHAT) و استاندارد شدن فرایندهای تشخیصی، افزایش یافته است.»

او توضیح می‌دهد که این عوامل باعث شده اوتیسم زودتر شناسایی شود و در نتیجه تعداد تشخیص‌ها افزایش یابد.

مطالب مشابه:

- کودکان مبتلا به اوتیسم چگونه چهره‌ها را متفاوت می‌بینند

- تثبیت سریع حافظه در اوتیسم دست نخورده باقی‌مانده است

با این حال، افزایش آمار اوتیسم همچنان موضوعی بحث‌برانگیز است. جاناتان آلپرت می‌گوید که این رشد تا حد زیادی به دلیل افزایش آگاهی، تغییر معیارهای تشخیصی و دسترسی بهتر به خدمات درمانی است. با این حال عوامل دیگری مانند تاثیرات محیطی و زمینه‌های ژنتیکی نیز در حال بررسی هستند.

او هشدار می‌دهد که در کنار تشخیص‌های درست، بیش‌تشخیصی نیز می‌تواند مشکل‌ساز باشد: «هرچند شناسایی و حمایت از افراد مبتلا به اوتیسم بسیار مهم است اما نگرانی‌هایی هم وجود دارد مبنی بر اینکه روندهای اجتماعی یا تفسیر نادرست برخی درمانگران کم‌تجربه می‌تواند منجر به بیش‌تشخیصی شود و در نهایت توجه به کسانی را که واقعا به حمایت نیاز دارند، کم‌رنگ کند.»

شی در این‌باره می‌گوید: «امروزه جامعه بیش از هر زمان دیگری نسبت به اوتیسم آگاه شده است؛ این آگاهی به لطف افزایش اطلاع‌رسانی در حوزه سلامت عمومی، توسعه روش‌های غربالگری و تلاش‌های فعالان این حوزه به وجود آمده است. با این حال هنوز هم افراد زیادی هستند که هیچ‌گاه تشخیص درستی دریافت نکرده‌اند یا اختلالشان اشتباه تشخیص داده شده است.»