البته این اولین بار نیست که ترامپ رئیس جمهوری سابق اوکراین را به چالش می کشد.

نکته قابل تأمل در این ماجرا این است که چرا به یکباره ایالات متحده که تا همین چند صباح قبل تر زلنسکی را در حد تقدیس ارتقا بخشیده بود و اگر کسی در باره اش صحبتی می کرد انواع و اقسام توهین ها و تحریم ها و... را نثارش می کردند به یکباره چنین تغییر موضعی داده؟

اگر ساده بگوییم باید بگوییم دیگر کارشان با زلنسکی و باند او تمام شده و تصمیم بر این شده که وی را در چاه توالت بیاندازند و رویش چند بار سیفون را روی سرش باز کنند تا حتما در چاهی عمیق غرق شود.

ممکن است برخی انتقاد کنند که چرا چنین جمله ای را استفاده می کنم اما واقعیت امر این است که محترمانه تر از این وصف را نمی شد بیان کرد.

فردی که یک دلقک بیش نیست و واقعا باور کرده که رئیس جمهوری شده و برخی با مسخره بازی وی را جلو انداختند تا کشور را نابود کند لیاقت از این بیشتر را ندارد.

اگر طی چند سال گذشته فردی عاقل روی کرسی ریاست جمهوری در اوکراین نشسته بود و می توانست موازنه های بین المللی را به درستی درک کند و سبک و سنگین کند و متوجه باشد که درگیری با روسیه به ضررش است، قطعا کارهایی نمی کرد که جنگ به پا شود.

آیا به یاد دارید زمانی که اشرف غنی در افغانستان خود را گزینه آمریکا می دانست و حتی برای آمریکایی ها خط و نشان می کشید و تهدید می کرد که اگر خواسته هایش محقق نشود کاری می کند کارستان؟

چه شد، یک شبه آمریکایی ها تصمیم گرفتند که از شر اشرف غنی خلاص شوند و حتی به او فرصت ندادند لباس هایش را جمع کند تا از افغانستان فرار کند.

کل ارتشی که آمریکایی ها برای او ساخته بودند ظرف چند ساعت فرو پاشید.

در حالی که آمریکایی ها خود را متحد افغانستان بر علیه طالبان معرفی می کردند به یکباره معلوم شد که چه نشسته اید که آمریکایی ها در قطر با طالبان بسته اند و کار اشرف غنی تمام است، مثل یک دستمال کاغذی چرک وی را دور انداختند و حتی سربازان و افسران و مترجمان و... را به امان خود گذاشتند و رفتند.

امروزه هم که ترامپ آمده همان هایی را که سالها به آمریکا در افغانستان خدمت کردند و با هزار بد بختی خود را به آمریکا رساندند به امید اینکه آمریکا به آنها پناه خواهد داد، بلا نسبت 20 سال جاسوسی آمریکا را کرده بودند و به آمریکا خدمت کرده بودند، همه را جمع کرده و به جنگل های پاناما فرستاده.

البته اگر بخواهیم از این موارد تعریف کنیم بسیار زیاد است ولی بحث در این است که آمریکایی ها هیچ وقت کسی را به عنوان یار و متحد قبول ندارند و مستخدم تا زمانی برای آنها مهم است که به منافع آمریکا خدمت می کند وقتی که دیگر کارشان با آن مستخدم تمام می شود وی را دور می اندازند و یکی دیگر.

به هر صورت آنها باور دارند که آن فرد نوکری یا جاسوسی آمریکا را کرده و بابت آن حقوقی که بیشتر از شایستگی اش است را هم دریافت کرده پس بدهی ای به او ندارند.

امروزه شرایط زلنسکی هم همان است، آمریکایی ها به این نتیجه رسیده اند که محال است ناتو با تمام توان خود بتواند روسیه را شکست دهد و طی این چند سال جنگی بیهودی را حمایت می کردند و هر آنچه در زرادخانه های تسلیحاتی آنها بود در این جنگ از بین رفته.

مضاف بر اینها صدها ملیارد دلار از پولهایی که آمریکایی ها در اوکراین هزینه کرده اند ناپدید شده و به سرقت رفته و میان زلنسکی و مافیای پشت او در اوکراین تقسیم شده.

ترامپ تلاش دارد که به هر ترتیبی شده قراردادی با اوکراین به امضا برساند که بر اساس آن نصف معادن اوکراین که طبق برآوردها حدود 500 ملیارد دلار ارزش گذاری شده اند نصیب آمریکا شود تا بلکه بخشی از هزینه های آمریکا در این جنگ را پس بگیرد.

اصرار وی بر عدم مشروعیت زلنسکی به دلیل اینکه دوره وی و پارلمان اوکراین پایان یافته و انتخاباتی برگزار نشده هم به این دلیل می باشد که بر زلنسکی فشار بیاورد این قرار داد را امضا کند.

البته با توجه به اینکه زلنکسی دیگر رئیس جمهوری اوکراین نیست و همچنین پارلمان اوکراین دوره اش پایان یافته حتی اگر زلنسکی امضای چنین قراردادی را بپذیرد باز هم چنین قراردادی مشروعیت قانونی ندارد چون این قرارداد باید توسط رئیس جمهوری امضا شود و پارلمان آن را تایید کند.

اما آمریکایی ها دارند با این کارها به زلنسکی می گویند اگر می خواهید ما مشروعیت نا مشروع تو را تایید کنیم باید این قرارداد را امضا کنی وگرنه باید بروی کنار اشرف غنی و یا مبارک و یا حتی صدام حسین و...

این هم عبرتی دیگر برای افرادی که هنوز به دنبال نوکری وجاسوسی برای آمریکا می باشند.

حتی تصور اینکه زلنسکی و خانواده اش خواهند توانست از پولهایی که از آمریکایی ها دزدیده اند بهره ببرند و بروند در جایی از جهان پنهان شوند هم تصوری ابلهانه و ساده لوحانه بیش نیست، حتی صمیمی ترین دوست زلنسکی یعنی نتانیاهو هم حاضر نخواهد بود وی را پوشش دهد.