آیا ممکن است که عنکبوت، مگس را بگیرد؟ نه، البته اگر هر دو به عنوان سحابی‌های بزرگ تابشی به سمت صورت فلکی ارگا (چرخ‌دار) نگاه کنیم.

در مرکز تصویر، ابر گازی به شکل عنکبوت که به نام IC 417 شناخته می‌شود، در واقع یک سحابی تابشی است. در سمت چپ، ابر کوچکتر به شکل مگس که NGC 1931 نامیده می‌شود، هم یک سحابی تابشی و هم یک سحابی بازتابی است.

گفتنی است این دو سحابی حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و هر دو میزبان خوشه‌های ستاره‌ای جوان هستند.

برای مقایسه، سحابی NGC 1931 (مگس) که به طور فشرده‌تری قرار گرفته، حدود ۱۰ سال نوری قطر دارد. تصویری عمیق که در اواخر ژانویه در برکشر انگلستان به مدت ۲۰ ساعت ثبت شده، همچنین گاز و غبار بین‌ستاره‌ای پراکنده و درخشان به رنگ قرمز را نشان می‌دهد.

این سحابی‌ها نه تنها زیبایی خاصی دارند، بلکه به عنوان مراکز تشکیل ستاره‌ها نیز شناخته می‌شوند. در این مناطق، گاز و غبار با هم ادغام می‌شوند و شرایط لازم برای شکل‌گیری ستاره‌های جدید فراهم می‌شود.

این فرآیندها به ما کمک می‌کند تا بهتر بفهمیم که چگونه ستاره‌ها و سیارات جدید در کیهان شکل می‌گیرند.

مطالعه این سحابی‌ها همچنین می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درباره تاریخچه کیهانی ما ارائه دهد و نشان دهد که چگونه مواد سازنده زندگی در نقاط مختلف جهان توزیع شده‌اند.

بنابراین، این دو سحابی نه تنها برای علاقه‌مندان به نجوم جذاب هستند، بلکه نمایانگر مراحل ابتدایی تشکیل ستاره‌ها و سیارات نیز می‌باشند.