نمایندگی ایران در سازمان ملل اعلام کرد که نامه را دریافت نکرده و سخنگوی وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد که نامه در راه است.

به نظر می آید به قول معروف دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز ندارد، نامه در راه است.

البته طبق اصول ترامپ باید منتظر می ماند نامه تحویل ایران شود و شاید هم پاسخ دریافت کند بعد اعلام می کرد اما ظاهرا وی آنقدر از نوشتن این نامه هیجان داشت که نمی توانست صبر کند و یا اینکه می خواست طبق معمول دوربین ها را به خود جذب کند و اجازه ندهد کسی امتیاز انتشار این خبر را به نام خود ثبت کند.

البته طی چند هفته اخیر و پس از تحویل گرفتن قدرت توسط ترامپ پیغام و پسغام های متعددی فیما بین ایران و ایالات متحده رد و بدل شده و طبق برخی گزارش های رسانه ای جسته گریخته حتی افراد نزدیک به ترامپ با افراد نزدیک به دولت ایران تماس هایی داشته اند و تلاش تیم ترامپ بر این بود که بتوانند مذاکراتی را با ایران داشته باشند.

طبق گزارش های رسانه ای برخی خواسته های تیم ترامپ به گونه ای بود که آنها مطمئن بودند که ایران اینها را نخواهد پذیرفت و به قول معروف داشتند تلاش می کردند مضنه دستشان بیاید که تا چه حد می توانند قبل از جدی شدن صحبت ها امتیاز بگیرند.

خواسته هایی مانند توقف کامل برنامه هسته ای ایران و یا برنامه های دفاعی ایران از تحقیق و توسعه و تولید موشک و پهباد و... گرفته تا توقف ارتباط ایران با متحدین اش در منطقه، خواسته هایی می باشند که هیچ منطقی وجود ندارد که ایران بخواهد آنها را بپذیرد.

شاید هم ایران خواسته هایی مانند بحث ورود ایالات متحده به قراردادهای اقتصادی ایران و یا حتی بازگشت روابط دیپلماتیک فیمابین دو کشور را بپذیرد.

شاید هم در نهایت اگر قرار باشد حق و حقوق مردم فلسطین طبق خواسته مردم فلسطین داده شود، ایران بپذیرد که تلاش نکند توافقی که حقوق فلسطینی ها را محقق می نماید را بپذیرد.

بگذارید مقداری واضح تر بگویم تا شبهه ایجاد نشود بسیاری از کشورها طرح دو دولتی را مطرح کرده اند و از آن حمایت می کنند در حالی که ایران طرح یک دولت با دو ملت را راه حل مشکل فلسطین می داند، حال اگر خود مردم فلسطین به راه حل دو دولتی بسنده کنند ممکن است ایران هم با آنها همراهی کند و بر نظر خود مبنی بر یک دولت با دو ملت اصرار نورزد.

گو اینکه بحث ایران از مذاکره اصرار بر مذاکره محدود به برنامه هسته ای و بدون پیش شرط است اما فراموش نکنید، مذاکره باید هدف داشته باشد و مشخص باشد بابت چه می خواهند مذاکره کنند، آمریکا چه می خواهد و ایران چه می خواهد.

خواست ایران پر واضح است و آن این می باشد که کلیه تحریم ها از بالاسر ایران رفع شود و آمریکا تضمین بدهد که دیگر کارهای خصومت وار خود بر علیه ایران را تکرار نمی کند و تحریم ها بر نمی گردد.

خواست آمریکا هم مشخص است، به اظهار نظر های رسانه ای توجه نکنید، خواست آنها این است که کیک اقتصادی ایران به آمریکایی ها داده شود.

به همین دلیل هم می باشد که ترامپ در همه صحبت های خود از اینکه ایران می تواند در تعامل با آمریکا رشد اقتصادی داشته باشد صحبت می کند.

توجه داشته باشید از یک کیک اقتصادی که ارزش اش بیش از 20 ترلیون دلار است صحبت می کنیم.

برای اینکه متوجه ماجرا شوید توجه داشته باشید که آمریکا با متحدین اروپایی اش بابت کیک اقتصادی اوکراین که حدود 500 ملیارد دلار است درگیر شده تا متوجه شوید که کیک اقتصادی ایران چه قدر ارزشمند است.

پس از موضع محکم رهبری درباره مذاکرات به نظر می رسد حالا آمریکا متوجه شده که سمبه ایران بسیار محکم است و اینگونه نیست که ایران با هیاهوهای آمریکا کرنش کند.

به نظر می رسد در نامه ای که ترامپ برای رهبری نوشته است وی تضمین هایی را مطرح کرده که اگر ایران وارد مذاکره با آمریکا شود آمریکا حاضر است تقدیم کند و همچنین احتمالا شرط ایران برای مذاکره محدود به برنامه هسته ای و بدون پیش شرط را پذیرفته باشند.

اگر اینگونه باشد می توان تصور کرد که ممکن است آمریکایی ها پاسخ مثبت به نامه خود دریافت کنند اما اگر اینگونه نباشد احتمالا اصلا پاسخی دریافت نکنند.

با توجه به رفتار ترامپ با به اصطلاح متحدین اروپایی آمریکا و له کردن زلنسکی در کاخ سفید در پایان می توان گفت اگر احیانا اقتدار میدانی ایران نبود و اگر ایران کارتهای برنده متعددی را در دست نداشت امکان نداشت که آمریکایی ها حاضر باشند این کار را انجام دهند و هیاهویی که بابت تهدید به حمله آمریکا و یا اسرائیل به تاسیسات هسته ای و زیر بنایی ایران راه انداخته اند گردابی در فنجان بیش نیست.