سخنگوی وزارت آموزش و پرورش تعطیلی زود هنگام مدارس را تخلف عنوان کرد و وزیر آموزش و پرورش نیز گفته بود که این تعطیلی‌های مکرر و بی‌برنامه می‌تواند به عدالت آموزشی لطمه‌ای جدی وارد کند.

تعطیلی زودهنگام مدارس در روزهای پایانی سال تحصیلی مسئله‌ای نیست که به‌راحتی بتوان از کنار آن گذشت.

چیزی که امروز در مدارس کشور می‌بینیم، نوعی سردرگمی و بی‌توجهی به آینده دانش‌آموزان است، دانش‌آموزانی که قرار است فردای این سرزمین را بسازند، اما درست در روزهایی که باید در مدارس حضور داشته‌باشند و آموزش ببینند (تا بلکه تعطیلات گاه و بیگاه پیشین را جبران کنند) به خانه‌هایشان فرستاده می‌شوند.

در حالی که طبق قانون، فعالیت آموزشی باید تا ۲۸ اسفندماه ادامه داشته باشد، شواهدی مبنی بر نیمه‌تعطیل شدن یا حتی تعطیلی کامل برخی مدارس از ۲۵ اسفند وجود دارد. این در حالی است که تعطیلات ناشی از آلودگی هوا، برودت هوا و حالا هم تعطیلی‌های خودسرانه مدیران، آسیب‌های شدیدی به فرآیند آموزش وارد کرده‌اند.

آیا این شایسته است که با تصمیمات خودسرانه مدیران و مسئولان مدارس و همدستی برخی از والدین، دانش‌آموزان چهار روز کمتر درس بخوانند؟ چهار روزی که شاید در نگاه اول آسیبی برای دانش‌آموزان به دنبال نداشته‌باشد، اما بدون شک نقشی کلیدی در یادگیری و برنامه‌های آموزشی آنها ایفا خواهد کرد.

برخورد خانواده‌ها با تعطیلات زودهنگام نوروزی متفاوت است. برخی از آن استقبال می‌کنند و بار سفر می‌بندند و راهی جاده می‌شوند. برخی دیگر، اما با گلایه از وضعیت موجود می‌پرسند چرا باید آموزشی که برای آینده فرزندان‌مان ضروری است، این‌گونه به دست فراموشی سپرده شود؟! هر چند مدارس به ظاهر پذیرای دانش‌آموزان هستند، اما در عمل، به نحوی رفتار شده که کلاس‌های درس رو به تعطیلی رفته‌است. به نظر می‌رسد اگر جدیتی واقعی برای تداوم فعالیت مدارس وجود داشت، کمتر دانش‌آموزی حاضر می‌شد که به مدرسه نیاید و به جای آن، مسافرت یا تعطیلات نوروزی را ترجیح دهد. این شرایط به وضوح نشان‌دهنده شکافی است بین تعهدات رسمی و اجرا در عمل.

هشدارها هم بی‌فایده بود. سخنگوی وزارت آموزش و پرورش تعطیلی زود هنگام مدارس را تخلف عنوان کرد و وزیر آموزش و پرورش نیز گفته بود که این تعطیلی‌های مکرر و بی‌برنامه می‌تواند به عدالت آموزشی لطمه‌ای جدی وارد کند، به خصوص در مناطقی که دانش‌آموزان به دلایل متعددی از فرصت برابر با شهرهای بزرگ برخوردار نیستند، چراکه در این مناطق هر ساعت آموزشی، اهمیت دوچندان دارد، اما به نظر می‌رسد این تذکرات در میان هیاهوی سفرهای نوروزی و تصمیم‌گیری‌های غیرمسئولانه برخی مدیران مدارس گم و به فراموشی سپرده شده باشد!

تصور کنید، کودکی که در منطقه‌ای محروم زندگی می‌کند، آیا می‌تواند کمبودهای آموزشی خود را با تنها چند روز تعطیلی جبران کند؟ یا خانواده‌ای که برای فرزند خود آرزوهای بزرگی در سر دارد، چگونه می‌تواند این تعطیلی‌های بی‌دلیل را توجیه کند؟ هر چند به نظر می‌رسد برخی مدارس همچنان پذیرای دانش‌آموزان هستند، اما حضور دانش‌آموزان به شکل چشمگیری کاهش یافته و این به معنای آن است که تناقض آشکاری میان تصمیمات ابلاغی و عملکرد در مدارس وجود دارد.

بدون شک نیاز است مسئولان و مدیران حوزه آموزش و پرورش به این باور مهم برسند که آموزش تعطیل‌بردار نیست. هر روزی که دانش‌آموزی سر کلاس درس حاضر نشود، فرصتی از دست‌رفته برای یادگیری او به حساب می‌آید. فرصتی که شاید دیگر هرگز برنگردد. آینده این کشور در دست همین دانش‌آموزان است و هر گونه اهمال در آموزش، یعنی کوتاهی در ساخت آینده‌ای روشن.

بدون شک زمان آن رسیده که نگاه جدی‌تر به این مسئله مهم داشته باشیم و با برنامه‌ریزی دقیق‌تر و تعهدی بیشتر، آموزش را از چنین بحران‌هایی نجات دهیم. این یک ضرورت است؛ ضرورتی که اگر امروز به آن پی نبریم، فرداروز باید خساراتی به مراتب سنگین‌تر و حتی غیرقابل جبرانی را بابت آن بپردازیم.