استقلال در هفته بیست‌وسوم رقابت‌های لیگ برتر در جدال مقابل ذوب‌آهن، به یکی دیگر از پرتکرارترین نتایج این فصل رسید: مساوی. این تیم برای نهمین‌بار در این فصل به کارش برابر رقبا با نتیجه مساوی پایان داد تا روشن شود که علاقه خاصی به ثبت چنین نتایجی در این فصل دارند. البته که وقتی این عدد ۹ در کنار ۷ باخت این تیم در این فصل می‌نشیند، حاصل کار نگران‌کننده‌تر هم می‌شود: این تیم بیش از آن‌که بازی‌هایش را برده باشد، یا باخته و یا مساوی کرده است.

تیمی برای میانه‌های جدول
واضح است که وقتی عملکرد تیمی در ثبت برد‌هایش در یک فصل، چربشی بر دیگر نتایجش نداشته باشد، این تیم نمی‌تواند امیدی به حضور در جمع بالانشینان داشته باشد. دقیقا به همین دلیل است که استقلال در این فصل، بیشتر وقت‌هایش را در میانه‌های جدول و نیمه پایینی آن سپری کرده است. حالا هم که پیش از استفاده از فرصت آتی‌اش در جایگاه نهم جدول ۱۶ تیمی ایستاده. جایگاهی که ناگفته پیداست نه در شان این باشگاه است و نه از آن مهم‌تر، در شان هواداران بی‌شمار این تیم. اینکه چه اتفاقی برای یکی از مدعیان همیشگی قهرمانی در لیگ برتر ایران افتاده که در این فصل باید برای حضور در نیمه بالای جدول و نه در جمع صدرنشینان مبارزه کند، پرسشی است که شاید پاسخ‌های متفاوتی به همراه داشته باشد ولی قطعا وجه اشتراک تمامی آنها، عملکرد مدیریتی مسئولان این باشگاه است.

چه بر سر استقلال آوردند؟
فارغ از اینکه آیا تفکرات تعدادی از بازیکنان این تیم به حدی است که بتواند استقلال را از مخمصه نجات دهد و امیدوار نگه دارد یا خیر، این موضوع باید بیشتر مورد واکاوی قرار بگیرد که چرا مدیریت این باشگاه، آرامش را از نیمکت، سکو و زمین مسابقه در این فصل گرفت؟ چطور ممکن است که در باشگاه بزرگی مثل استقلال به طور میانگین هر ۵ هفته یک‌بار سرمربی عوض شود؟ چرا تیمی که فصل پیش به عنوان نایب‌قهرمانی رسیده و در این فصل تقویت شده، به جای جدال برای قهرمانی، باید نگران واکنش هواداران روی سکو باشد؟

جواد نکونام، سهراب بختیاری‌زاده، پیتسو موسیمانه و حالا میودراگ بوژوویچ با چه متر و معیاری انتخاب و سپس برکنار شده‌اند؟ این همه آشفتگی روی نیمکت این تیم و صدالبته ورود و خروج‌های مکرر فهرست بازیکنان، هیچ دلیلی به غیر از وضعیت مدیریتی و آشفته این باشگاه ندارد؛ مدیریتی که در یک مقطع موسیمانه را در قامت آنچلوتی به استقلال می‌آورد، بعد وارد مذاکره فرسایشی با والتر ماتزاری می‌شود تا زمان کشته شود و سپس در انتخابی بحث‌برانگیزتر به میودراگ بوژوویچ می‌رسد. هرچند که این پایان کار نیست؛ مرور اظهارات اخیر مدیران باشگاه استقلال نشان می‌دهد آنها «وعده محور» شده و از همین الان وعده فصل آینده را می‌دهند که قرار است چنین کنند و چنان. هرچه که باشد ولی اثرش را استقلال در این فصل حس کرده؛ آنها تبدیل به تیمی معمولی شده‌اند که این روز‌ها فقط باید برای میانه جدول بازی کنند.