به گزارش خبرنگار مهر، لیگ برتر فوتبال ایران در فصل جاری بیش از هر زمان دیگری تحت تأثیر حضور مربیان خارجی قرار گرفته است. سه تیم بالای جدول، یعنی تراکتور، پرسپولیس و سپاهان، هدایت خود را به مربیان غیرایرانی سپرده‌اند و این موضوع یک بار دیگر ضعف اعتماد به مربیان ایرانی را نمایان کرده است.

تراکتور که یکی از مدعیان اصلی این فصل محسوب می‌شود، با دراگان اسکوچیچ کروات نتایج قابل قبولی گرفته و در کورس قهرمانی حضور دارد. پرسپولیس نیز که همیشه یکی از مدعیان قهرمانی بوده، با اسماعیل کارتال ترک هدایت می‌شود و همچنان جزو تیم‌های بالای جدول است. در سپاهان هم مدیران این باشگاه تصمیم گرفتند پاتریس کارترون فرانسوی را روی نیمکت خود بنشانند تا این تیم نیز با یک مربی خارجی در جمع مدعیان باقی بماند.

پس از این سه تیم، فولاد با هدایت یحیی گل‌محمدی در رده چهارم جدول قرار دارد که نشان می‌دهد تنها تیم مدعی‌ که به مربی ایرانی اعتماد کرده، فولاد بوده است. این موضوع می‌تواند یک پیام روشن برای فوتبال ایران داشته باشد؛ باشگاه‌های بزرگ، اعتماد چندانی به مربیان ایرانی ندارند.

اعتماد به مربیان خارجی حتی در بحران!

این روند فقط به تیم‌های بالای جدول محدود نمی‌شود. باشگاه استقلال که این فصل در رده نهم جدول قرار گرفته، یکی از نمونه‌های واضح این مسئله است. با وجود عملکرد ضعیف و مشکلات متعدد، مدیران استقلال تصمیم گرفتند که هدایت این تیم را به یک مربی خارجی دسته‌چندم از اروپا بسپارند، به جای اینکه به یک گزینه داخلی اعتماد کنند. این موضوع نشان می‌دهد که حتی در شرایط بحرانی، یک مربی خارجی گزینه بهتری از یک مربی ایرانی محسوب می‌شود!

این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که بسیاری از مربیان ایرانی در سال‌های گذشته فرصت چندانی برای اثبات خود در تیم‌های بزرگ نداشته‌اند. به نظر می‌رسد که اعتماد به مربیان داخلی روزبه‌روز کمتر می‌شود و باشگاه‌ها حاضرند هزینه‌های گزافی برای مربیان خارجی متوسط بپردازند اما روی مربیان ایرانی ریسک نکنند.

سلطه خارجی‌ها بر نیمکت مدعیان لیگ برتر؛ مربیان ایرانی در سایه!

آینده مربیان ایرانی در خطر؟

ادامه این روند یک زنگ خطر برای آینده مربیگری در ایران است. اگر تیم‌های بزرگ همچنان رویه فعلی را ادامه دهند، فرصت پیشرفت برای مربیان داخلی کمتر خواهد شد و در آینده‌ای نه چندان دور، مربیان ایرانی برای یافتن جایگاه خود در لیگ برتر با چالش‌های بزرگی روبه‌رو خواهند شد.

شاید وقت آن رسیده که مدیران باشگاه‌ها با نگاه واقع‌بینانه‌تری به عملکرد مربیان داخلی و خارجی توجه کنند و به جای نام و ملیت، بر اساس کیفیت تصمیم بگیرند.