علیرضا بیرانوند مدت‌هاست که به یکی از سوژه‌های اصلی فوتبال ایران تبدیل شده است. او بعد از فسخ جنجالی قراردادش در روز ۳۰ خرداد سال ۱۴۰۳ در کانون توجه قرار گرفته به ویژه اینکه در این مدت اظهارنظرهایی داشته که به این موضوع دامن زده است.

‌بیرانوند شب گذشته و در حالی که همه از صعود زودهنگام تیم ملی به جام جهانی ۲۰۲۶ خوشحال بودند حرف‌هایی زد که قابل تأمل است. او که در بازی با امارات از سوی برخی از تماشاگران هو شده بود این بار با ادبیاتی متفاوت خود را «فرزند این مردم» خواند و از برخی مسائل گلایه کرد و از فدراسیون فوتبال خواست رأی مربوط به پرونده‌اش را همین شب اعلام کند.

جنس صحبت‌های بیرانوند این بار متفاوت با گذشته بود و این پرسش ایجاد شد که چرا او زودتر و در زمانی مناسب‌تر چنین حرف‌هایی نزده است؟ شاید اگر بیرانوند ماه‌ها پیش که به نوعی دیگر سخن می‌گفت، از باب احترام با هواداران وارد می‌شد خیلی از این اتفاقات رخ نمی‌داد.

نکته دیگر این است که در شب صعود تیم ملی به جام جهانی که در این شرایط سخت اقتصادی برای مردم شادی آفرین است گفتن برخی حرف‌ها می‌تواند از شیرینی جشن کم کند.

بیرانوند حتماً به عنوان یک فرد سرد و گرم چشیده می‌داند که هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. توهین به این دروازه‌بان و خانواده‌اش، زشت، ناپسند و غیرقابل قبول است ولی در سوی دیگر هم باید توجه کرد که چگونه و در چه زمانی کلمات کنار هم قرار می‌گیرند و متهم کردن دیگران هم باید بر اساس مستندات باشد.

این انتقاد البته به ارکان قضایی فدراسیون وارد است که چرا صدور رأی تا این اندازه طول کشیده است. شاید اگر ارکان قضایی به موقع وارد عمل شده و رأی را صادر می‌کردند خیلی از این اتفاقات نمی‌افتاد.

به هر حال بیرانوند به عنوان دروازه‌بان اول تیم ملی باید تمرکزش روی فوتبال باشد.