به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، در حالی که بزرگان دهه ۱۹۷۰ یعنی آل پاچینو و رابرت دنیرو، هنوز بازی می‌کنند، جک نیکلسون ۸۸ ساله، کم و بیش تصمیم گرفته که یک زندگی بی‌سروصداتر را در خانه‌اش پشت سر بگذارد، اما به نظر می‌رسد این تصوری است که در بیرون از او وجود دارد، زیرا دوست وی می‌گوید او هنوز فیلمنامه‌هایی را که به دستش می‌رسد، برای انتخاب می‌خواند.

نیکلسون آخرین بار ۱۵ سال پیش با بازی در فیلمی از جیمز.ال بروکس با عنوان «از کجا می‌دانی» با ریس ویترسپون، پل راد و اوون ویلسون جلوی دوربین رفت. سال ۲۰۱۷ هم او قرار بود برای بازسازی کمدی آلمانی «تونی اردمان» همراه شود، اما این کار را رها کرد و این پروژه از مسیر خود خارج شد.

اکنون بروکس، دوست خوب نیکلسون که برای «شرایط مهروزی» با بازی نیکلسون جایزه اسکار بهترین فیلم را دریافت کرده، می‌گوید تصور او این نیست که وی از بازیگری کناره‌ گرفته باشد و حداقل در یک فیلم دیگر امکان دارد نقش‌آفرینی کند.

وی گفته اگر این بازیگر را دوباره روی پرده سینما ببیند تعجب نمی‌کند چون او مدام فیلمنامه‌هایی را که به دستش می رسد، می‌خواند.

جک نیکلسون هرگز بازنشستگی خود را اعلام نکرد، اما او اکنون ۸۸ ساله است. شاید فیلم بعدی وی همان فیلم بعدی بروکس باشد که وی مدتی است قصد ساختش را دارد و قرار است پس از اکران جدیدترین فیلمش «الا مک کی» در پاییز، به سراغ آن برود.

نیکلسون سال ۲۰۱۳ گفته بود خود را بازنشسته نمی‌داند، فقط کمتر به سمت بیرون بودن تمایل دارد. با این حال، همین ماه پیش وی در پخش تلویزیونی گرامیداشت پنجاهمین سالگرد برنامه «ساتردی نایت لایو» حضوری شگفت‌انگیز داشت.

جک نیکلسون یک گنجینه ملی برای آمریکایی‌ها است و در جمع بازیگران بزرگ پس از دهه ۶۰، در کنار پاچینو، دنیرو و هکمن جای دارد. او مردی است که با سبک کاریزماتیک و آرام بازیگری‌اش که هرگز تکراری نشد، علیه ساختار اجتماعی شورش کرد.

وی مجموعه ای متنوع از فیلم‌های عالی از خود به جای گذاشته و ۲ جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برای «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» (۱۹۷۵) و «بهتر از این نمی‌شه» (۱۹۹۷) و یک اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را برای «شرایط مهرورزی» (۱۹۸۳) دریافت کرد. دیگر فیلم‌هایی که وی برایشان نامزد اسکار شد عبارتند از: ایزی رایدر (۱۹۶۹)، پنج قطعه آسان (۱۹۷۰)، آخرین مأموریت (۱۹۷۴)، محله چینی‌ها (۱۹۷۴)، سرخ‌ها (۱۹۸۱)، شرف خانواده پریتزی (۱۹۸۶)، آیرن‌وید (۱۹۸۷)، چند مرد خوب (۱۹۹۲) و درباره اشمیت (۲۰۰۲).

علاوه بر این او فیلم‌هایی چون «درخشش» (۱۹۸۰)، «دل‌سوختگی» (۱۹۸۶)، «اخبار تلویزیون» (۱۹۸۷)، «بتمن» (۱۹۸۹)، «هوفا» (۱۹۹۲)، «مریخ حمله می‌کند!» (۱۹۹۶)، «یکی باید کوتاه بیاید» (۲۰۰۳)، «رفتگان» (۲۰۰۶) و «فهرست آرزوها» (۲۰۰۷) را در کارنامه دارد و یکی از ۳ بازیگر مرد تاریخ است که ۳ اسکار دریافت کرده است. وی ۱۲ بار نامزدی اسکار دارد و با این موفقیت رکوردشکن شده است.