به گزارش ایران اکونومیست، دسته‌بندی‌های متفاوتی از شاهکارهای نقاشی با موضوع بهار منتشر می‌شود. این اثر پل سزان نقاش فرانسوی قرن ۱۹ میلادی که او را پیشگام کوبیسم و پدر نقاشی مدرن می‌دانند، در یکی از این فهرست‌ها قرار دارد.

این نقاشی با تکنیک رنگ روغن انتقال نقاش را از امپرسیونیسم به سبک ساختارمندتر پست امپرسیونیستی او نشان می‌دهد. این تابلو باغی روستایی را به تصویر می‌کشد که سزان در آن رابطه بین فرم، رنگ و فضا را می‌آزماید.

فضای بوم ترکیبی متعادل را از تنه عمودی درختان در خود دارد. انحنای شاخه درختان سیب، چشم را به پس‌زمینه هدایت و بدون توسل به پرسپکتیو خطی سنتی، عمق ایجاد می‌کند. اشکال هندسی که در این اثر استفاده شده است ردی از کوبیسم را که سزان یکی از پیشگمان آن است، نشان می‌دهد.

اثر آرامشی روستایی دارد، اما موضوع واقعی آن در تجربه بصری نهفته است: سزان ادراک آنی را بازنمایی می‌کند تا ساختار زیربنایی طبیعت را آشکار کند.

اثر «باغ» رابطه‌ای تداعی‌کننده با بهار دارد، هم در موضوع و هم در پرداخت تصویری آن. این فصل که نمادی از تولد دوباره و سرزندگی است، با ظرافت در چند بعد در اثر تجسم یافته است:

نخست، نمادگرایی بهاری و حیات دوباره باغ میوه؛ جایی که درختان میوه (احتمالاً درختان سیب) با برگ های جوان پوشیده شده اند. سزان این انرژی بهاری را با رنگ سبز پرشور، شاخ و برگ و تکه‌های نور روی زمین به تصویر می کشد.

دوم، ترکیب‌بندی؛ تن‌های مورب و خمیدگی شاخه‌ها به گونه‌ایست که گویی باد بهاری در حال وزیدن در باغ است. همچنین نبود پیکره های انسانی ایده طبیعت مستقل را در بازنمایی آن تقویت می‌کند.

سوم، بهار به مثابه استعاره از آفرینش هنری؛ برای سزان، بهار تنها یک موضوع نیست، بلکه یک حالت ذهنی است. رویکرد تحلیلی او به طبیعت (هندسه‌سازی فرم‌ها، جستجوی تعادل) منعکس‌کننده تلاشی برای تجدید زیبایی‌شناختی است که با تولد دوباره چرخه‌ای فصل قابل مقایسه است.

چهارم، بافت بیوگرافی و فصلی؛ سزان این تصویر را در طول اقامت خود در نرماندی ترسیم کرد، منطقه ای که بهار مرطوب و سبز است. تحت تاثیر امپرسیونیست ها او تلاش کرده است تا جلوه‌های زودگذر نور و فصول را به تصویر بکشد. بنابراین، باغ میوه را می‌توان به‌عنوان مراقبه‌ای درباره مزمانی قلمداد کرد که بهار هم‌زمان امر گذرا (تغییر سریع نور و حال و هوای باغ با محو شدن شکوفه‌ها) و امر جاودانه (تغییر فصل) را تداعی می‌کند.

این گونه است که سزان در این اثر بهار و جوهر آن را طریق ترکیب رنگ، فرم و ساختار بازیابی می‌کند. سزان از تصویرسازی ساده فصلی فراتر می‌رود تا طبیعتی جاودانه را آشکار کند، جایی که تجدید بهار به نمادی از دید هنری در تکامل دائمی تبدیل می‌شود.