بحث مقایسه میان احمدرضا عابدزاده و علیرضا بیرانوند به یکی از سوژه‌های مهم رسانه‌های ورزشی بدل شده است. قیاسی از دو نسل متفاوت؛ یکی ۶۰ و ۷۰ و دیگری از دهه ۹۰ تا به امروز. پیشکسوتان و اهالی فوتبال، صحبت‌های بسیاری درباره این مقایسه انجام داده‌اند. رسول کربکندی که خود سال‌ها دروازه‌بان بوده و همراه تیم ملی ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ شرکت کرده، نظر متفاوتی دارد. او می‌گوید مقایسه بازیکنان دو نسل مختلف، هرگز صحیح نیست و اصلاً نباید انجام شود. با این حال و در نهایت، انتخاب کربکندی – البته بعد از کلی کلنجار با او- احمدرضا عابدزاده است. سرمربی اسبق ذوب‌آهن و سپاهان خاطرات ویژه‌ای از دروازه‌بانی عابدزاده نقل و او را بازیکنی با اراده و سختکوش معرفی می‌کند.

برای آغاز این گفت‌وگو، می‌خواهم به حدود ۱۴،۱۵ سال قبل برگردم. شما سرمربی صبا بودید و بازیکنان بزرگ بسیاری در این تیم بازی می‌کردند. در مصاحبه‌ای از شما پرسیدم کار کردن با ستاره‌ها سخت نیست؟ و شما پاسخ دادید به احمدرضا عابدزاده می‌گویند ستاره، نه این بازیکنان.

من را به ۱۵ سال قبل بردید. این مصاحبه را یادم می‌آید. خب حرف عجیبی نزده بودم و الان هم روی ادعای خودم هستم.

می‌خواهم از آن مصاحبه پلی بزنم و به سوژه این روزهای فوتبال ایران برسم؛ مقایسه احمدرضا عابدزاده و علیرضا بیرانوند. آیا این قیاس درست است؟

به نظر من بازیکنان هر زمانی را باید با زمان خودش مقایسه کرد. با امکاناتی که امروز وجود دارد، پول‌هایی که رد و بدل می‌شود، زمین‌هایی که توپ در آن به راحتی به گردش در می‌آید، فوتبال آسانتر شده و قابل قیاس با دهه‌های قبل نیست. الان اگر کسی ستاره شود، هنر نکرده است. این مقایسه‌ها هم جز اینکه کدورت ایجاد کند، کار دیگری انجام نمی‌دهد.

شما سال‌ها دروازه‌بان بودید و همراه تیم ملی به جام جهانی هم رفتید. شاید بهتر از هر فرد دیگری بتوانید درباره این مقایسه نظر بدهید.

من اعتقادی به این مقایسه ندارم.

اما ما می‌خواهیم پاسخ را از زبان شما بشنویم. بالاخره که یکی از آن‌ها بهتر از دیگری است.

خب عابدزاده با هیچ‌یک از دروازه‌بان‌های فعلی قابل قیاس نیست. او زحمت و سختی کشید، اراده و پشتکار داشت و با امکانات کم به مدارج بالا رسید. روی هم بازیکن بسیار بزرگی بود.

عابدزاده تا حدودی هم جزو کشفیات شما است.

اول آقای چرخابی، عابدزاده را کشف کرد و او را در ترکیب تیم تام اصفهان قرار داد. بعدها من سرمربی تیم منتخب اصفهان بودم و در لیگ قدس از عابدزاده استفاده کردم. او در تیم منتخب به بلوغ رسید و رشد کرد.

عابدزاده چه خصوصیاتی داشت که او را از دروازه‌بان‌های فعلی مجزا می‌کند؟

او فوق‌العاده جسور بود و پرفشار تمرین می‌کرد. حتی زمانی که سن‌اش هم بالا رفته بود، باز هم از فشار تمرینات طاقت‌فرسای خودش کم نمی‌کرد. او سعی و تلاش بسیاری انجام داد و فکر می‌کنم به کمتر از حق واقعی‌اش هم رسید.

خاطره خاصی هم از ممارست عابدزاده دارید؟

در تیم منتخب اصفهان که بودیم، وقتی سوت پایان تمرین را می‌زدم، تنها کسی که نمی‌رفت عابدزاده بود. می‌گفت تمرینی نکردیم که برویم. ۲ ساعت بعد از تمرین هم می‌ایستاد و به من می‌گفت کار کنیم. باور کنید آنقدر پشتکار داشت و سخت تمرین می‌کرد که نمونه‌اش را هرگز ندیده‌ام.

گفتید به کمتر از حق واقعی‌اش رسید. با توجه به قراردادهای فعلی، اگر عابدزاده الان بازی می‌کرد، چقدر می‌ارزید؟

همانطور که گفتم، اغلب بازیکنان آن نسل در زمینه مالی به حق‌شان نرسیدند. به قول معروف آن‌ها سوختند؛ چون نه پول آنچنانی بود و نه امکانات. اگر بخواهیم ارزش آن عابدزاده را در مقطع فعلی تعیین کنیم، فکر می‌کنم برای یک فصل باید ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلیارد پول می‌گرفت.

از امکانات هم صحبت کردید. مثلاً در زمان شما چه شرایطی وجود داشت و الان چه تغییراتی صورت گرفته است؟

بیایید فقط زمین‌ها را با الان مقایسه کنیم. من دردی که الان در لگن، پهلوها و مچ پایم می‌کشم، همه و همه به دلیل بازی در زمین‌های نامناسب بوده است. الان ورزش حرفه‌ای شده اما زمان ما فقط حداقل‌ها وجود داشت. وقتی سرمربی سپاهان بودم، با یک اتوبوس ۳۰۲ به شهرهای مختلف سفر می‌کردیم. امکانات آن زمان با حالا اصلاً قابل قیاس نبود.