تجربه مشاهده گردن دراز فلامینگو در کنار دودکش‌های عظیم صنعتی تنها در یک نقطه از زمین محقق می‌شود، شبه جزیره‌ای در شمال ایران به نام میانکاله.

ماهواره‌ها فاش می‌کنند، نیمی از سطح تالاب میانکاله خشکیده و دیگر آب ندارد.

میانکاله ایستگاه زمینی بیش از ۲۸ نوع پرنده است که مسیر مهاجرت آنها از سیبری تا قطب جنوب کشیده می‌شود.

سال ۱۳۹۸ در پی شروع کاهش سطح آب جزیره موجی از تلف شدن پرنده‌ها آغاز شد و بیش از ۵۰ هزار پرنده مهاجر از یک سفر سلامت محروم شدند.

هم‌اکنون تنها ۵۱.۳ درصد از سطح آبی میانکاله پر آب است، اما مابقی مساحت آن خشک شده است.

خشکسالی تنها منبع تهدید میانکاله نیست و توسعه یک واحد پتروشیمی در این منطقه حیات زیستگاه غنی این شبه جزیره را تهدید می‌کند.

کارشناس اقتصاد رحمان صادقی به اهمیت توسعه پتروشیمی میانکاله اشاره کرده و می‌گوید که یک پتروشیمی در این منطقه می‌تواند اقتصاد شمال ایران را متحول کند و بسیاری را سر کار بفرستد.

اما یک کارشناس اقتصاد دیگر هاشم اشتهاردی می‌گوید، در مقابل پتروشیمی که سود آن برای عده‌ای خاص است و اشتغال بالایی هم ندارد، توسعه گردشگری در این منطقه یک کسب‌وکار متناسب با زیست‌بوم با اشتغال بالا و سود برای همه مردم است.

سازمان حفاظت محیط زیست تنها مرجعی است که به کمک افکار عمومی می‌تواند جلوی ساخت پتروشیمی میانکاله را بگیرد. اخیرا رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست هم نوشته است که «پروژه قانونی به نام پتروشیمی میانکاله وجود ندارد».

سوگ سیاوش برای پرنده‌های مهاجر میانکاله