چهاردهم آوریل ۱۹۱۲ کمی مانده به نیمه‌شب دیدبان کشتی تایتانیک کوه یخ شناوری را در مسیر کشتی دید و خطر را به کاپیتان کشتی اعلام کرد. به دستور کاپیتان اسمیت تایتانیک به سمت چپ هدایت شد، اما با سرعت بالایی که داشت، فرصت کافی برای چرخش به سمت دیگر و فرار از برخورد با کوه یخ را نداشت. تراژدی اتفاق افتاد، کشتی با کوه یخ برخورد کرد و فقط در ده دقیقه اول برخورد، آب بیش از چهار متر بالا آمد.

تقلا برای نجات به سرعت شروع شد، اما همه نتوانستند سوار قایق‌های نجات شوند، ظرفیت محدود بود و عده‌ای با این کشتی عظیم غرق شدند. تنها بعد از کمی بیش از دو ساعت تایتانیک کاملا به تاریخ پیوسته بود. سال‌هاست که کشتی تایتانیک غرق شده، اما از همان زمان غرق شدن، گزارش‌های زیادی درباره تعداد زیاد کوه‌های یخ در اقیانوس اطلس شمالی منتشر شد و پژوهشگران نظریه‌های مختلفی را درباره غرق شدن این کشتی مطرح کردند. اما اخیرا تجزیه و تحلیل دقیق یک اسکن دیجیتال در اندازه کامل تایتانیک بینش جدیدی را در مورد ساعات پایانی کشتی نابود شده تایتانیک آشکار کرده است.

مدل سه‌بعدی دقیق، نشان می‌دهد که کشتی پس از برخورد با کوه یخ در سال ۱۹۱۲ که منجر به کشته شدن ۱۵۰۰ نفر شد، با چه شدتی به دو قسمت تقسیم و غرق شده است. این اسکن، نمای جدیدی از موتورخانه‌ای را ارائه می‌دهد و اظهارات شاهدان عینی را تایید می‌کند که مهندسان تا پایان برای روشن نگه داشتن چراغ‌های کشتی تلاش کردند؛ و یک شبیه‌سازی رایانه‌ای نیز نشان می‌دهد که سوراخ‌هایی در بدنه به اندازه تکه‌های کاغذ آ چهار منجر به نابودی کشتی شده است. پارکس استفنسون، تحلیلگر تایتانیک می‌گوید: «خود تایتانیک آخرین شاهد عینی بازمانده از فاجعه است و او هنوز داستان‌هایی برای گفتن دارد.»

این اسکن برای یک مستند جدید توسط نشنال جئوگرافیک و تولیدات آتلانتیک به نام «تایتانیک: رستاخیز دیجیتال» بررسی شده است. کشتی شکسته که در عمق ۳۸۰۰ متری در آب‌های یخ‌زده اقیانوس اطلس قرار گرفته، با استفاده از ربات‌های زیر آب نقشه‌برداری شده است. بیش از هفتصدهزار تصویر که از زوایای مختلف گرفته‌شده برای ایجاد «همزاد دیجیتالی» استفاده شده است.

دماغه عظیم در کف دریا به صورت عمودی ایستاده است و شبیه کشتی‌ای است که هنوز در حال سفر است. در فاصله ششصد متری، فلزی پیچ خورده است. خسارات ناشی از برخورد کشتی به کف دریا پس از دو نیم شدن آن بوده است. تکنولوژی نقشه‌برداری جدید، شیوه متفاوتی برای مطالعه این کشتی فراهم کرده است. به گفته پارکس استفنسون، «این مانند یک صحنه جنایت است: باید شواهد را در زمینه مکانی که هستند، ببینید؛ و داشتن یک دید جامع از کل محل غرق شدن کشتی، کلید درک آن چیزی است که در اینجا اتفاق افتاده.»

این اسکن جزئیات جدیدی از نمای نزدیک را نشان می‌دهد، از جمله سوراخی که به احتمال زیاد توسط کوه یخ ایجاد شده است که این موضوع با گزارش شاهدان عینی بازمانده مبنی بر ورود یخ به کابین برخی افراد در هنگام برخورد، مطابقت دارد.

کارشناسان یکی از موتورخانه‌های عظیم تایتانیک را بررسی کرده‌اند که دیدن آن روی اسکن بسیار آسان است، چون این موتورخانه درعقب کشتی قرار دارد جایی که کشتی به دو نیم تقسیم شده است. مسافران در آن زمان گفتند که وقتی کشتی داشت زیر آب می‌رفت هنوز چراغ‌هایش روشن بود. ماکت دیجیتالی نشان می‌دهد که بعضی از دیگ‌های بخار تورفتگی دارند که نشان می‌دهد وقتی داشتند در آب غرق می‌شدند هنوز کار می‌کردند.

در عرشه عقب، دریچه‌ای نیز در حالت باز کشف شده است که نشان می‌دهد بخار همچنان به سمت سیستم تولید برق جریان داشته است. این موضوع به لطف تیمی از مهندسان به رهبری جوزف بل بود که در کشتی ماندند تا زغال سنگ را به داخل کوره‌ها بریزند تا چراغ‌ها روشن بماند. همه آنها در این فاجعه جان باختند، اما اقدامات قهرمانانه‌شان، جان بسیاری را نجات دادند. کار آنها باعث شد که کشتی تا پایان کار کند و به خدمه فرصت داد تا قایق‌های نجات را با کمی نور به جای تاریکی مطلق به دریا بیندازند.

تراژدی انسانی کشتی تایتانیک هنوز بسیار قابل مشاهده است. اموال شخصی مسافران کشتی در کف دریا پخش و پلاست. این اسکن سرنخ‌های جدیدی در مورد آن شب سرد سال ۱۹۱۲ ارائه می‌کند، اما سال‌ها طول می‌کشد تا کارشناسان تمام جزئیات این ماکت سه‌بعدی را بررسی کنند.

منبع: هفت صبح