متهم پس از بازداشت گفت، چون نتوانست خیانت و دزدی همسرش را ثابت کند دست به اسیدپاشی زد.

سال ۱۴۰۱ بود که پلیس در جریان اسیدپاشی در منطقه افسریه قرار گرفت. زن مجروح به بیمارستان منتقل و تحقیقات برای شناسایی عامل اسیدپاشی آغاز شد. یک هفته بعد از حادثه زن مجروح که مریم نام دارد، مورد تحقیق قرار گرفت و گفت: شوهرم، امین، به صورتم اسیدپاشی کرد.

این زن گفت: من و شوهرم مدت زیادی است که با هم اختلاف داریم. من قهر کرده و به خانه برادرم رفته بودم. روز حادثه شوهرم گفت بچه را آورده تا تحویل من بدهد. من هم جلوی در رفتم. یک پارچ اسید دستش بود که آن را به صورت من پاشید.

هرچند چشم‌ها و گوش زن جوان آسیب ندیده بود، اما سوختگی شدیدی در قسمت موها، ابروها، پلک و بالاتنه زن ایجاد شده بود.

پلیس در ادامه تحقیقات، امین را شناسایی و بازداشت کرد. او به اسیدپاشی اعتراف کرد و گفت: مریم به من خیانت می‌کرد و با مردان غریبه رابطه داشت. من از او به دادسرای ارشاد شکایت کردم و خواستار مجازات مریم شدم، اما دادسرا به من گفت هیچ مدرکی علیه مریم وجود ندارد و او زن پاکدامنی است. مریم تبرئه شد، اما می‌دانستم او زرنگی کرده و دادسرا را گول زده است. بعد از مدتی متوجه شدم یک و نیم میلیارد از اموالم نیست. فهمیدم مریم آن را دزدیده است. دوباره شکایتی علیه او مطرح کردم، اما چون او زن زرنگی بود، توانست خودش را تبرئه کند. وقتی فهمید متوجه کارهایش شده‌ام، پایش را در یک کفش کرد و گفت می‌خواهد طلاق بگیرد. برادرش هم کمک کرد. مریم به خانه برادرش رفته بود. می‌دانستم می‌خواهد با پول‌های من کاری انجام بدهد و دوباره به من خیانت بکند. بچه را از مریم گرفتم، اما خودش برنگشت. فکر کردم حالا که قانون حق من را نگرفته، خودم حقم را بگیرم. به همین خاطر هم مریم را با اسید سوزاندم.

متهم گفت: من یک لیتر و نیم اسید خریدم و او را سوزاندم و بعد هم فرار کردم. اصلاً هم از کارم پشیمان نیستم.

بازپرس با توجه به تحقیقاتی که انجام داد، متوجه شد امین قبل از مریم با زن دیگری ازدواج کرده و با وجود اینکه دو بچه داشته، از این زن جدا شده است. او به همسر اولش هم مظنون بوده و تصور می‌کرده آن زن به او خیانت می‌کند.

پزشکی قانونی بعد از بررسی روانی متهم او را دچار اختلال خلقی تشخیص داد و بیماری افسردگی او را حاد عنوان و توصیه کرد، متهم در یک مرکز درمان بیماری‌های روانی بستری شود. با این حال، او را مسئول اعمال خودش تشخیص داده و پرونده پس از تکمیل به شعبه ۱۳ دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد.

مریم در دادگاه شکایت خود را مطرح کرد و گفت: شوهرم مدام علیه من شکایت می‌کرد، طوری که ما در کلانتری معروف شده بودیم، حتی ماموران هم می‌دانستند من کاری نکرده‌ام و شوهرم مشکل روانی دارد. آنقدر من را اذیت کرد و کتک زد که تصمیم گرفتم از همسرم جدا شوم. من را تهدید کرد که بچه را نمی‌دهد. من هم قبول کردم بچه پیش او باشد و این‌طوری بود که به خانه برادرم رفتم. چند روزی بود که زنگ می‌زد و پیام می‌داد، اما اصلاً اهمیت نمی‌دادم، تا اینکه پیام داد می‌خواهد بچه را بیاورد. زنگ را زد و در را باز کردم. ناگهان با یک پارچ اسید به من حمله کرد. کور نشدم، اما همه جوانی و زیبایی من از بین رفت. من گذشت نمی‌کنم.

وقتی متهم در جایگاه قرار گرفت، اتهام را قبول کرد و گفت: از کاری که کردم پشیمان نیستم. زنم دروغ می‌گوید که خیانت نمی‌کرد. او هم خیانت کرد و هم پول‌های من را به برادرش داد.

در پایان، متهم به پرداخت دیه جراحاتی که بر بدن مقتول وارد کرده بود و ۱۵ سال حبس محکوم شد.

پس از گذشت دو سال از حادثه، متهم موفق شد با پرداخت دیه‌ای سنگین و مهریه به مریم رضایت قربانی را به صورت قانونی بگیرد. او سپس نامه‌ای به دادگاه نوشت و درخواست تخفیف در مجازات کرد.

دادگاه با توجه به تسلیم به رأی متهم محکومیت او را از ۱۵ سال به ۱۲ سال کاهش داشت و با توجه به اینکه او موفق به جلب رضایت قربانی شده بود، با ۵ درجه تخفیف، حبس را از ۱۲ سال به ۳ سال کاهش داد. متهم بعد از گذراندن دوران حبس آزاد خواهد شد.