چند سال است که رسانه‌ها، جامعه‌شناسان، فعالان سیاسی، خانواده‌هائی که به شکل‌های مختلف خطر حضور این اتباع و اقدامات آنها را با تمام وجود خود لمس کرده‌اند با فریاد بلند از مسئولین دولتی می‌خواهند اقدامی جدی برای اخراج آنان به عمل آورند ولی متأسفانه به این فریاد بلند کمترین توجهی نمی‌شود.

مردم بسیاری از شهر‌ها با راه‌پیمائی‌های اعتراضی خواستار اخراج اتباع می‌شوند و خطر ادامه حضور آنان را هر روز گوشزد می‌کنند ولی گوش دولتمردان ما نه‌تنها بدهکار نیست بلکه ورود اتباع همچنان ادامه دارد!

از سرکنسول جمهوری اسلامی ایران در هرات اخیراً فیلمی در فضای مجازی منتشر شده که با صراحت از دستوری که به کنسولگری ایران در افغانستان برای دادن هرچه بیشتر ویزا به اتباع افغانی برای ورود به ایران داده شده شکایت و اعلام خطر می‌کند. او می‌گوید: «کشور‌های همسایه به افغانی‌ها ویزا نمی‌دهند الا دو یا سه کشور آنهم به صورت بسیار محدود. پاکستان در یکسال ۸۵۰ ویزا صادر کرد آنهم فقط برای تجار افغانی. ایران سه کنسولگری در افغانستان دارد که هر کدام روزانه بیش از چهار هزار ویزا برای افغانی‌ها صادر می‌کنند. ما از طرف مقامات دستور داریم تسهیلات ایجاد کنیم که افغانی‌ها بروند ایران».

اکنون سؤال اساسی اینست که مقامات دستوردهنده برای صدور اینهمه ویزا و فراهم ساختن تسهیلات برای افغانی‌ها جهت ورود به ایران چه کسانی هستند؟ این مقامات، براساس کدام سیاست چنین دستوری را صادر کرده‌اند؟ در شرایطی مردم ایران با کمبود‌های شدید آب، برق، گاز و بعضی دیگر از مایحتاج زندگی مواجهند چه کسی به خود اجازه داده چنین سیاست خائنانه‌ای را در دستور کار قرار دهد و به این کمبود‌ها دامن بزند؟

مهم‌تر اینکه با توجه به تهدید‌های شدید امنیتی که کشورمان از ناحیه عده‌ای از اتباع افغانی مواجه است این چه سیاست خطرآفرینی است که روزانه چندین هزار ویزای ورود به ایران به این اتباع داده شود؟ مگر مسئولین ما نمی‌دانند حداکثر میزان مجاز اتباع بیگانه در هر کشور طبق استاندارد سازمان ملل فقط ۳ درصد است؟ چرا اجازه داده شده میزان اتباع افغانی در ایران بالای ۱۲ درصد یعنی چهار برابر حد مجاز باشد آنهم با اینهمه خطر و تهدید؟

درست در همین روز‌ها که فریاد مردم ایران از تهدید اتباع غیرمجاز افغانی بلند است و گوش شنوائی برای ترتیب اثر دادن به آن پیدا نمی‌شود، از پاکستان خبر می‌رسد دولت این کشور اقدام به اخراج گسترده اتباع افغانی کرده و حتی افغانی‌های دارای مدرک را هم به کشورشان بازگردانده است. ترکیه، آلمان و تعدادی دیگر از کشور‌ها نیز همین سیاست را اعمال کرده‌اند.

سیاست فراهم ساختن تسهیلات برای اتباع افغانی از ویژگی‌های دولت سیزدهم بود ولی دولت چهاردهم که قرار است صدای بی‌صدایان باشد چرا حتی صدای بلند باصدایان را نمی‌شنود؟ با پذیرش معقول و قاعده‌مند اتباع مشکلی وجود ندارد ولی در مورد اتباع اکنون در ایران سیاستی اعمال می‌شود که نه معقول است و نه قاعده‌مند. آیا قرار است فاجعه محمود افغان تکرار شود؟ دولت چهاردهم چرا این صدا را نمی‌شنود؟