طبق معمول کمسیون های مشترک ایران و روسیه به ریاست وزیر نفت ایران آقای محسن پاک نژاد و وزیر انرژی روسیه آقای سرگئی تسیولویف است.

کارگروه‌های حاضر در این نشست شامل نفت، گاز و پتروشیمی، مالی و بانکی، حمل‌ونقل و مسکن، کشاورزی، استاندارد، ارتباطات و فناوری اطلاعات، صنعت، معدن و تجارت، اتاق بازرگانی، استانی و منطقه‌ای، گمرک، علوم، برق و انرژی‌های تجدیدپذیر، آب و محیط زیست، انرژی هسته‌ای،‌ گردشگری، ورزش و جوانان، مناطق آزاد، بهداشت و سلامت، تعاون، کار و رفاه اجتماعی و فرهنگ، هنر و رسانه می باشند که هر کدام درباره موضوعات مرتبط به حوزه کارگروه خود و نحوه تقویت همکاری در این باره بحث و گفتگو خواهند کرد.

قرار است در پایان این نشست ها اسناد شامل سند هجدهمین نشست، اسناد همکاری در بخش‌های مختلف با حضور وزیر نفت ایران و وزیر انرژی روسیه در محل هتل پرزیدنت امضا ‌شود، ایران و روسیه تاکنون ۱۷ نشست در قالب کمیسیون مشترک اقتصادی ایران و روسیه برگزار کردند که در این نشست‌ها اسناد مختلفی تهیه شده و به امضای رؤسای مسئول دو کشور رسیده است.

نخستین نشست کمیسیون مشترک اقتصادی ایران و روسیه به آذرماه سال ۱۳۷۵ برمی‌گردد. این نشست نخستین نشست پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱بود که مرتضی محمدخان، وزیر اقتصاد و دارایی ایران و اولک داویداف، وزیر امور اقتصاد خارجی روسیه ریاست هیئت‌های دو کشور را در این نشست پنج روزه به‌عهده داشتند.

نکته قابل توجه در این باره این است که از سال 1991 تا به امروز روابط ایران و روسیه با سرعت بسیار بالا رو به پیشرفت بوده و امروزه به دلیل وجود منافع استراتژیک مشترک روابط ایران و روسیه از روابط دو همسایه و روابط دوستانه به روابط صمیمی وحتی استراتژیک هم تبدیل شده و دو کشور در راستای مقابله با چالش های بین المللی با هم همراه می باشند.

آنهایی که ناظر بر روابط بین الملل می باشند به خوبی می دانند که روابط همه کشورها به صورت تاریخی فراز و نشیب دارد، در برخی موارد منافع با هم مشترک می شود و در برخی موارد با هم تضاد پیدا می کند اما می توان گفت روابط ایران و روسیه، حد اقل در سه دهه اخیر رو به رشد سریع بوده چرا که هر دو کشور به این نتیجه رسیده اند که در این جهان جنگل که غرب درست کرده بقا گرو آن است که کشورهای همسو با هم متحد شوند تا در مقابل شغالها بایستند.

امروزه هم روسیه و هم ایران گفتگو هایی را با آمریکا در پیش دارند، گفتگو هایی با کشوری که سیاستمدارانش هیچ خصومت و دشمنی ای بر علیه ملت های آنها را دریغ نکردند و به صورت علنی در صدد نابودی و تجزیه هم ایران و هم روسیه می باشند.

تصور اینکه این خصومت و دشمنی با انعقاد یک قرارداد و یا توافق و یا حتی معاهده پایان یابد یک تصور ساده لوحانه بیش نیست.

دشمنی آمریکا با ایران و روسیه و البته چین یک دشمنی استراتژیک است چون آمریکایی ها به خوبی می دانند اینها رقبای هژمونی آمریکا بر جهان هستند و تلاش دارد اینها را از میدان حذف کند.

مذاکره وتوافق کردن برای کاستن خصومت ها بسیار خوب است اما نباید از این نکته غافل شد که دشمن هر لحظه مترصد فرصتی است که بتواند شبیخون بزند و اینگونه نیست که تصور کنیم با یک توافق دیگر کار تمام خواهد بود.

تاریخ نشان داده تا زمانی که آمریکایی ها متوجه شود که طرف مقابل اش مقتدر است تلاش می کند که از راه دیپلماسی و مذاکره وارد شود اما همین که احساس کنند طرف اقتدار خود را از دست داده لحظه ای درنگ نمی کنند که برای نابودی طرف مقابل دست به کار شوند.

در این راستا می توان گفت اقتدار ایران و روسیه در همکاری با هم نهفته است وهر دو کشور امکاناتی را در اختیار دارند که می توانند مکمل یکدیگر باشند.

هر چه قدر این همکاری بیشتر ونزدیک تر و گسترده تر باشد قطعا قدرت هر دو برای مقابله با توطئه های دشمنانشان بیشتر خواهد بود.

لذا می توان گفت پس از امضای معاهده همکاری طولانی مدت ایران و روسیه امروزه بسیار مهم است که کمسیون های مشترک برای فعال سازی این معاهده فعال تر شوند و شاید حتی نیاز باشد که طرفین تعداد جلسات کمسیون ها و اتاقهای فکر و کارگروه ها را افزایش دهند و فاصله ملاقات کمسیون ها را کاهش دهند تا معاهده ای که به نفع دو کشور است سریعتر عملیاتی گردد.