فردین قریشی در یادداشتی نوشت: در جریان مذاکرات اخیر میان ایران و آمریکا، یکی از پیشنهادهایی که هنوز آن‌گونه که باید مورد توجه قرار نگرفته، دعوت از استیون ویتکاف برای ادامه مذاکرات در تهران است. اما این پیشنهاد حائز اهمیت بسیار است.

اولاً، تجربه‌ زیسته و عینی از ایران، فراتر از برگه‌های اطلاعاتی و تحلیل‌های امنیتی واشنگتن است. دیپلمات‌هایی که مستقیماً با واقعیت‌های جامعه ایران مواجه می‌شوند، به‌مراتب نگاه واقع‌بینانه‌تر و حتی انعطاف‌پذیرتری در میز مذاکره دارند. همان‌طور که سفر جک استراو و سولانا در دوره‌ای خاص، تحولاتی در فضای ذهنی غربی‌ها نسبت به ایران ایجاد کرد. اگر با سفر ویتکاف امتیاز بیشتری می‌توان در مذاکره گرفت، دلیل مخالفت چیست ؟!

ثانیاً، گفت‌وگوهای طولانی و متنوع، در فضایی آرام‌تر و غیررسمی، امکان درک متقابل را افزایش می‌دهد. چه بسا موضوعاتی که در پشت درهای بسته و با تنش پیش نمی‌روند، در حاشیه یک نشست دانشگاهی، یک برنامه بازدید فرهنگی و یا حتی در ضیافت‌های نیمه رسمی، راهی به‌سوی تفاهم بیابند.

ثالثاً، این دعوت در صورت تحقق، ژستی هوشمندانه‌ از سوی ایران است. این کار کنار نهادن الگوهای ناکارآمد سابق و اعلام آمادگی برای تعامل از موضعی عزتمندانه و با اعتماد به نفس است. اگر توافقی هم حاصل نشود، چیزی از دست نرفته است؛ اما اگر مذاکرات با این روش موفقیت بیشتری حاصل کند. تاریخ از چنین ابتکاری به مثابه یک اقدام شجاعانه برای تحقق اهداف و آرمان‌های ملی ایران یاد خواهد کرد.

دعوت از ویتکاف نه نشانه ضعف، بلکه نمایشی از بلوغ سیاسی و فرصت‌سازی در زمانه تنگناهاست. سرنوشت کشور و بویژه آینده نسل جوان بسیار مهمتر از موانع ذهنی و یا رتوریکال خودساخته است. امروز امید کشور به آینده، با درک بالاتر دولتمردان از جهان، کاهش تحریم، تعامل سازنده در صحنه بین‌المللی، جذب سرمایه و توسعه همه‌جانبه گره خورده است. درنیافتن فرصت‌های این عرصه، بی‌تفاوتی به فردای ایران است.