مصدومیت مارکوس تورام شکافی عمیق در خط حمله اینتر ایجاد کرده است: کوریا و مهدی طارمی هیچ‌گاه در سطح انتظار ظاهر نشده‌اند و آرناتوویچ تنها نقطه امید ضعیف نراتزوری باقی‌مانده است. پشت زوج «تو-لا» (تورام و لائوتارو)، یک سیاه‌چاله به وسعت شش برابر ورزشگاه سن‌سیرو وجود دارد که هرکسی جز این دو را می‌بلعد.

آخرین کسانی که در این خلأ گرفتار شدند، خواکین کوریا و مهدی طارمی بودند. کوریا در شکست مقابل بولونیا و طارمی در دربی با نتیجه ۳-۰ مقابل میلان، که در آن حتی یک شوت به سمت دروازه هم نداشت، عملکردی ناامیدکننده داشتند.

این برای مهاجم ایرانی چیز جدیدی نیست. مصدومیت تورام مانند گیوتینی برای حمله اینتر بود. امید اینزاگی این است که او را برای بازی با رم روی نیمکت داشته باشد و تا دیدار حساس مقابل بارسلونا در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان (۳۰ آوریل) به‌طور کامل بهبود یابد. اما دو جانشین او زیر فشار له شدند.

طارمی بازی را بدون شوت به دروازه و با تنها ۱۰ لمس توپ به پایان رساند، در حالی که لوکا یوویچ با ۳۲ لمس توپ دو گل برای میلان به ثمر رساند. این یعنی قاطعیت در اوج. آخرین گل طارمی به ۲۶ ژانویه مقابل لچه برمی‌گردد، یکی از دو گل فصل او که از روی نقطه پنالتی زده شد (دیگری مقابل ستاره سرخ). تنها درخشش او در جریان بازی به ۶ ژانویه ۲۰۲۵، در ریاض، در فینال سوپرجام ایتالیا (میلان ۳-۲ اینتر) برمی‌گردد. او تا ۱۰ دقیقه پایانی قهرمان اینتر بود، اما سپس کامبک میلان و فراموشی فرا رسید.

این سؤال مطرح است که چه بر سر بازیکنی آمده که در چهار سال در پورتو ۹۱ گل زده بود. طارمی در این فصل در ۳۶ بازی، ۱۵۰۸ دقیقه بازی کرده است. پس از شروعی خوب، به‌ویژه در لیگ قهرمانان، به‌تدریج افت کرد. مصدومیتی که ماه‌هاست با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند، یکی از دلایل است. او پس از غیبت در بازی تیم ملی ایران مقابل امارات گفته بود: «دوست دارم مصدومیتم را درمان کنم تا به اینتر کمک کنم.»، اما تاکنون موفق به این کار نشده است.