f:I[55593,["/_next/static/chunks/07ddc755d39b57a7.js","/_next/static/chunks/59653517fd2c312f.js"],"default"] 10:I[22163,["/_next/static/chunks/07ddc755d39b57a7.js","/_next/static/chunks/59653517fd2c312f.js"],"default"] 11:I[59870,["/_next/static/chunks/07ddc755d39b57a7.js","/_next/static/chunks/59653517fd2c312f.js"],"default"] 13:I[74085,["/_next/static/chunks/07ddc755d39b57a7.js","/_next/static/chunks/59653517fd2c312f.js"],"default"] 12:T767,

محققان از داده‌های مطالعه راینلند استفاده کردند، یک مطالعه مبتنی بر جمعیت در مقیاس بزرگ که توسط DZNE در منطقه شهر بن انجام شد.

به طور خاص، آنها داده‌های فعالیت بدنی ۲۵۵۰ داوطلب ۳۰ تا ۹۴ ساله استفاده کردند. مطالعات آنها شامل تجزیه و تحلیل حجم مغز و ضخامت قشر آن از طریق تصویربرداری از مغز (MRI) و ارزیابی فعالیت بدنی این افراد بود. شرکت‌کنندگان باید به مدت هفت روز یک شتاب‌سنج را روی بدن خود نصب می‌کردند. اسکن‌های MRI اطلاعاتی را به ویژه در مورد حجم مغز و ضخامت قشر مغز ارائه داد.

فعالیت بدنی تأثیر قابل توجهی بر تقریباً تمامی نواحی مغز می‌گذارد. به طور کلی، می‌توان گفت که هر چه فعالیت بدنی بیشتر و شدیدتر باشد، نواحی مختلف مغز بزرگ‌تر هستند. دانشمندان این موضوع را به طور خاص در هیپوکامپ مشاهده کردند که مرکز کنترل حافظه در نظر گرفته می‌شود. بزرگ‌تر بودن حجم مغز، بر مقابله با تخریب عصبی اثر می‌گذارد.

تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیک نشان داد که همپوشانی زیادی بین ژن‌هایی که بیان آنها تحت تأثیر فعالیت بدنی است و ژن‌هایی که تحت تأثیر بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی مانند آلزایمر، پارکینسون یا بیماری هانتینگتون هستند، وجود دارد.

14:T767,

تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیک نشان داد که همپوشانی زیادی بین ژن‌هایی که بیان آنها تحت تأثیر فعالیت بدنی است و ژن‌هایی که تحت تأثیر بیماری‌های تخریب