به گزارش خیرنگار خبرگزاری سلامت(طبنا)زنجان,سحر ولی مقدم در جمع خبرنگاران با اشاره به اینکه تشخیص به‌موقع اختلال اوتیسم از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است, اظهارکرد:با انجام این تشخیص پیش از سه‌سالگی، زمانی که مغز انسان هنوز توانایی انطباق و خودترمیمی را داراست، می‌توان به درمان این اختلال امیدوار بود و راهکارهای مؤثری را برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا فراهم کرد.

وی با بیان اینکه در کشور ما، بیشتر موارد اوتیسم معمولاً در سن شش‌سالگی و طی فرایند سنجش پیش از ورود به دبستان شناسایی می‌شود,افزود: این سن به دلیل شکل‌گیری الگوهای مغزی ناهنجار در بیمار، سن بالایی برای پاسخ مؤثر به درمان محسوب می‌شود و احتمال دستیابی به نتایج مطلوب را کاهش می‌دهد.

مدیرعامل انجمن خیریه اوتیسم زنجان با بیان اینکه تعداد مبتلایان به اختلال اوتیسم به طور روزافزون در حال افزایش است,بیان کرد: با استناد به گزارش مرجع تشخیص بیماری‌های روحی و روانی مبنی بر ابتلای یک درصد جمعیت جوامع به اختلال اوتیسم، تعداد افراد تحت حمایت انجمن اوتیسم زنجان ۲۱۰ نفر اعلام شده است.

ولی مقدم اختلال اوتیسم را نوعی اختلال حسی‌حرکتی دانست که مبتلایان به آن با چالش‌هایی در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی مواجه هستند, اظهار داشت: هر بیمار اوتیسمی دارای ویژگی‌های خاص خود بوده و هیچ دو بیمار در جهان خصوصیات کاملاً مشابهی ندارند.

وی با اشاره به اینکه اختلال اوتیسم را یکی از کابوس‌های بشریت توصیف می شود،گفت: زیرا دلایل ابتلا به این بیماری ناشناخته بوده و درمان قطعی برای آن وجود ندارداین اختلال با هیچ‌گونه آزمایش یا تصویربرداری قابل شناسایی نیست و تنها از طریق بررسی علائم ظاهری و رفتاری می‌توان آن را تشخیص داد.

مدیرعامل انجمن خیریه اوتیسم زنجان, ناتوانی در برقراری تماس چشمی مناسب با اطرافیان، تأخیر در گفتار، اختلال در خواب و غذا خوردن، و طی نکردن صحیح مراحل تکامل مانند چهاردست‌وپارفتن و راه‌رفتن را از علائم اختلال اوتیسم دانست و گفت: مبتلایان به این اختلال، همان‌گونه که از نام آن پیداست، دچار درخودفروماندگی هستند و به طور مداوم با کلیشه‌ها و کارهای تکراری درگیر بوده و در برخی موارد توانایی ادامه تحصیل و زندگی مستقل را ندارند.

ولی مقدم با اشاره به مشکلات ارتباطات اجتماعی مبتلایان، اظهار داشت: این مسئله آینده آنان را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد و نیازمند گفتاردرمانی‌های طولانی‌مدت هستند. حتی اگر این افراد تا حدی توانایی تکلّم داشته باشند، نحوه صحبت کردن آن‌ها همچون افراد عادی نیست.

وی همچنین افزود: مبتلایان به اوتیسم ضرب‌المثل‌ها، کنایه‌ها و شوخی‌ها را درک نکرده و آن‌ها را به‌صورت جدی تلقی می‌کنند. او تأکید کرد که تفاوت‌هایی که این افراد با دیگران دارند، زندگی در جامعه را برای آنان با چالش‌ها و دشواری‌های بسیاری همراه می‌سازد.

انتهای پیام/