داستان ژوزالیتو، پسری که همه ی کارکنان کشتی را نجات داد

شب از نیمه گذشته بود. کریستف کلمب روی عرشه ی کشتی آمد و فریاد کشید: «طوفان دیگر آرام شده است. همه ی شما می توانید بروید و استراحت کنید.»

این چهارمین بار بود که کریستف کلمب و ملوانانش برای پیدا کردن راه تازه ای به هندوستان، در دریا سفر می کردند. ولی ژوزالیتو اولین بار بود که به سفر دریا می رفت. او سیزده سال داشت و کوچک ترین کارگر کشتی بود.

آن روز از صبح زود دریا طوفانی شده بود. موج های بزرگ یکی بعد از دیگری می رسیدند و کشتی را به شدت تکان می دادند. همه ی ملوانان و کارگران کشتی در جوش و خروش بودند. هرکس به طرفی می دوید و کاری می کرد. ژوزالیتو و کارگران دیگر کشتی به دستور کریستف کلمب چند دفعه بادبان ها را بالا بردند و چند دفعه آن ها را پایین آوردند. چند بار نزدیک بود ژوزالیتو از کشتی به دریا بیفتد ولی هر بار پایه ی بادبان را محکم می گرفت و خودش را نجات می داد.

حالا دیگر طوفان آرام گرفته بود. ژوزالیتو رفت که بخوابد ولی خسته تر از آن بود که خوابش ببرد. چراغش را روشن کرد و کتابی به دست گرفت و مشغول خواندن شد. ناگهان ملوانی که رئیس ژوزالیتو بود به طرف او آمد. ژوزالیتو فرصت نکرد که کتابش را پنهان کند. ملوان کتاب را دید. به ژوزالیتو نزدیک شد. کتاب را از دستش گرفت و به طرفی انداخت و گفت: «پسر، به تو گفته اند که بخوابی نه اینکه کتاب بخوانی. تو باید استراحت کنی تا فردا صبح بتوانی دوباره کارهایت را از سر بگیری.» آن وقت سر ژوزالیتو را بر بالشش فشار داد و چراغ را خاموش کرد.

ژوزالیتو لبخندی زد و با خود گفت: «چقدر بدخلق است. ولی مرد مهربانی است. می توانست کتاب را به دریا بیندازد.» بعد فکر کرد که ملوان تقصیری ندارد. این ملوان هم مثل همه ی ملوانان آن زمان بی سواد بود و کتاب خواندن را وقت تلف کردن می دانست.

روز بعد، صبح زود کریستف کلمب کارکنان کشتی را در عرشه جمع کرد و به آن ها گفت: «دوستان من، طوفان دیروز کشتی ما را از راه خودش بیرون رانده است. من نمی دانم که حالا کجا هستیم و کی به خشکی می رسیم. برای اینکه دچار گرسنگی نشویم، از امروز غذای کشتی را جیره بندی می کنیم.»

از آن روز غذای کشتی جیره بندی شد. کشتی روزها و روزها در دریا پیش می رفت ولی ساحلی پیدا نبود. هر روز جیره ی غذای کارکنان کشتی کم تر و کم تر می شد. کارکنان کشتی بیشتر ساعات روز را گرسنه بودند. ژوزالیتو به یاد روزهایی می افتاد که در شهر خودش بود و مادرش به زور به او غذا می داد. قصه کودکانه

روزی چند پرنده ی ساحلی در دریا پیدا شدند. کارکنان کشتی فهمیدند که به زودی به ساحل می رسند. نیمه شب کشتی به سنگی خورد و در ساحل ایستاد. روز بعد یکی از ملوانان که در سفرهای پیش با کریستف کلمب به دریا آمده بود و چند مرد دیگر به ساحل رفتند. در ساحل ایستادند. ملوان با صدایی بلند گفت: «ما برای جنگ به اینجا نیامده ایم. ما گرسنه ایم و غذا می خواهیم. هیچ اسلحه ای هم با خودمان نداریم» در این وقت رئیس قبیله ی سرخ پوستانی که در آنجا زندگی می کردند از میان بوته ها بیرون آمد. دو مرد که تیر و کمان در دست داشتند در پشت سر او حرکت می کردند. رئیس روبه روی ملوان ایستاد. ملوان حرف هایش را تکرار کرد. رئیس قبیله سرش را تکان داد و به طرف کشتی اشاره کرد. همه فهمیدند که این سرخ پوستان به آن ها غذا نخواهند داد. از آن ساعت دو مرد سرخ پوست که تیر و کمان در دست داشتند در کنار درختان ساحل ایستادند. معلوم بود که اگر کسی از کارکنان کشتی بخواهد بی اجازه چیزی بردارد او را خواهند کشت.

روزها گذشت. چندین بار دیگر ملوانان کشتی به ساحل رفتند و از رئیس قبیله غذا خواستند ولی رئیس قبیله به هیچ قیمتی حاضر نبود که به کارکنان کشتی غذا بدهد. کریستف کلمب نمی دانست چه بکند. نه می توانست آنجا بماند و نه غذای کافی داشت که حرکت کند.

یک شب ژوزالیتو روی عرشه ی کشتی نشسته بود و کتابی را که از کریستف کلمب گرفته بود می خواند. ناگهان در کتاب چیزی خواند که نظرش را جلب کرد. از جایش بلند شد دوید و پیش کریستف کلمب رفت. آنچه را در کتاب خوانده بود به او نشان داد. کریستف کلمب کتاب را گرفت و جمله هایی را که ژوزالیتو به او نشان می داد با دقت خواند. بعد دست ژوزالیتو را گرفت و به طرف ساحل دوید.

کریستف کلمب فریاد کشید و رئیس قبیله را خواست. رئیس قبیله جلو آمد. کریستف کلمب به او گفت: «این آخرین بار است که ما از شما تقاضای غذا می کنیم. اگر به ما غذا ندهید، کاری خواهیم کرد که ماه و ستارگان و خورشید یکی بعد از دیگری تاریک شوند و سرزمین شما برای همیشه در تاریکی فرو رود.» بعد برگشت و دو دستش را از هم باز کرد.

همچنین بخوانید:

داستان کودکانه نخودی و دیو

قصه ای جذاب درباره دختر کوچکی به نام نخودی که با هوش خود از چنگ دیو فرار می کند.

با یک دستش به طرف ماه اشاره ای کرد. این کار را چند بار تکرار کرد. رئیس قبیله و دیگر سرخ پوستان به ماه نگاه می کردند. مدتی گذشت، ناگهان گوشه ای از ماه تاریک شد. کم کم نصف ماه تاریک شد. رئیس قبیله و همه ی سرخ پوستان از وحشت فریاد کشیدند و جلو پای کریستف کلمب به خاک افتادند. کریستف کلمب بازهم مدتی صبر کرد. آن وقت دوباره به ماه اشاره ای کرد. تاریکی کم کم ماه را ترک کرد و ماه مثل همیشه در آسمان تابید.

ساعتی بعد کشتی پر از غذا شد. سرخ پوستان با ظرف هایی پر از میوه های خشک و گندم و ذرت به کشتی می آمدند. روز بعد کشتی به راه افتاد. کریستف کلمب در حالی که دست ژوزالیتو را در دست داشت به همه ی کارکنان کشتی گفت: «از این پسر تشکر کنید. او همه ی ما را نجات داد.»

جادویی در کار نبود. کتابی که ژوزالیتو می خواند درباره ی ماه و ستارگان بود. در آن کتاب در چند جمله نوشته شده بود که ماه در آن شب خواهد گرفت. ژوزالیتو این جمله ها را به کریستف کلمب نشان داده بود.

از این داستان نزدیک به 460 سال می گذرد. جایی که این داستان در آن اتفاق افتاد امروز قسمتی از جزیره ی «ژامائیک» است که در مشرق آمریکای مرکزی است.

separator line