داستان کودکانه شکارچی شجاع جنگل

در یکی از روزهای آخر زمستان که برف نازکی دشت و صحرا را پوشانده بود، شکارچی شجاع تفنگ و دامش را برداشت که برای شکار به جنگل برود. وقتی که از کوچه های ده می گذشت بچه ها او را به هم نشان می دادند و می گفتند: «شکارچی شجاع حتماً امروز هم دست خالی از جنگل برنمی گردد.»

وقتی که شکارچی به جنگل رسید، دامش را طوری پای درختی پهن کرد که محال بود حیوانی آن را ببیند. بعد تفنگش را برداشت و به راه افتاد. شکارچی تمام روز در جنگل گشت ولی حیوانی پیدا نکرد که شکار کند. خسته و ناامید برگشت و به سراغ دام آمد. کبوتر سفید رنگی در دام بال وپر می زد. شکارچی کبوتر را گرفت و از دام بیرون آورد. کبوتر حتی از برف های روی زمین هم سفیدتر و درخشان تر بود.

چشم شکارچی به چشم کبوتر افتاد. نگاه کبوتر روشنی و پاکی بی مانندی داشت. مثل این بود که با نگاهش می گفت مرا آزاد کن. شکارچی با خودش فکر کرد من که امروز چیزی شکار نکرده ام این کبوتر کوچک هم که ارزش بردن ندارد. نگاهی به کبوتر کرد و آن را آزاد کرد. کبوتر در آسمان صورتی رنگ غروب پرواز کرد و رفت.

شکارچی شجاع به دهکده بازگشت. این نخستین بار بود که دست خالی از جنگل برمی گشت.

صبح روز بعد بازهم شکارچی به دنبال شکار به جنگل رفت. از اولین پیچ جنگل که گذشت چشمش به یک آهو افتاد. تا خواست دست به تفنگ ببرد، آهو به زبان آمد و گفت: «شکارچی شجاع، با من بیا و دوان دوان دور شد.» شکارچی دنبال آهو به راه افتاد. رفتند و رفتند تا در دل جنگل به درخت خیلی بزرگی رسیدند. زیر آن درخت همه ی حیوان های جنگل دورهم جمع شده بودند.

در میان پرندگانی که بر شاخه ی درخت نشسته بودند کبوتر سفیدی دیده می شد. شکارچی با یک نگاه کبوتر را شناخت. همان کبوتری بود که دیروز در دام افتاده بود. تا حیوان های جنگل شکارچی و آهو را دیدند ساکت شدند و به شکارچی سلام کردند. از او خواستند که نترسد و پیش آن ها بنشیند. قصه کودکانه

شیر با آن یال و کوپالش رو به شکارچی کرد و گفت: «شکارچی شجاع خوش آمدی. تو دیروز قشنگ ترین پرنده ی جنگل را آزاد کردی و دست خالی به خانه رفتی. حالا ما می خواهیم به پاداش کار خوبی که کرده ای به تو هدیه ای بدهیم. من می توانم.... شجاعتم را به تو بدهم.» حیوان های جنگل همه باهم گفتند: «شجاعت تو به چه دردش می خورد. مگر نشنیده ای که اسمش «شکارچی شجاع» است. او حتی از تو هم شجاع تر است.»

روباه گفت: «من... هوشم را به او می دهم.» باز همه ی حیوان های جنگل گفتند: «هوش تو به چه دردش می خورد. معلوم است تو هرگز در دام او اسیر نشده ای. او حتی از تو هم باهوش تر است.»

طاووس گفت: «شکارچی شجاع، زیبایی مرا بگیر.» همه ی حیوانات گفتند: «زیبایی تو به چه درد این مرد شجاع و باهوش می خورد.»

همچنین بخوانید:

داستان تصویری اولین تجربه تانیا در پارک

تانیا برای اولین بار به پارک میرود و تجربیات شیرین و دوست یابی جدیدی را تجربه می کند.

مدتی همه ساکت ماندند و نمی دانستند چه بگویند آن وقت عقاب گفت: «شکارچی باید چشمی تیزبین داشته باشد تا همه جای جنگل را خوب ببیند، من تیزبینی چشم هایم را به او می دهم.» هنوز حرف عقاب تمام نشده بود که سگی وحشی گفت: «من هم به او می آموزم که چگونه از بوی هر حیوانی جای آن را پیدا کند.»

در همین وقت گربه ی وحشی به صدا در آمد و گفت: «من هم شنوایی گوش خود را به او می دهم تا آهسته ترین صدا را هم بشنود.» شیر گفت: «درست می گویید، برای یک شکارچی همه ی این چیزها لازم است.» شکارچی از هدیه هایی که به او داده بودند تشکر کرد و به دهکده بازگشت.

روز بعد، بازهم شکارچی به دنبال شکار رفت. از اولین پیچ جنگل که گذشت، جنگل به نظر او طور دیگری آمد. صداهایی شنید که تا آن وقت هرگز نشنیده بود. چیزهایی دید که تا آن وقت هرگز ندیده بود. بوهایی حس کرد که تا آن وقت هرگز به دماغش نخورده بود.

در دل جنگل، گنجشکی به بچه هایش پرواز کردن یاد می داد. آن طرف تر بچه شیری با یال های مادرش بازی می کرد. از تپه ای ببر جوانی آهسته، آهسته با زیبایی باورنکردنی بالا می رفت.

شکارچی حالا حتی پنهانی ترین نقطه ی جنگل را می دید. می دید که حیوان ها چقدر زیبا هستند. یادش آمد که چطور همیشه او به وسیله ی دام آن ها را اسیر می کرد و زندگی خوش آن ها را به هم می زد. صدای جنگل را می شنید که پر از هیاهوی شادی بخش پرندگان و حیوان های جنگل بود. یادش آمد که چطور صدای تیر تفنگ او این صداها را خاموش می کرد.

مدتی ساکت ایستاد. همه چیز را نگاه کرد. به هر صدایی گوش داد. بعد، از راهی که آمده بود برگشت. دامش را پاره کرد. تفنگش را شکست. در دل جنگل کلبه ای ساخت و همان جا خانه کرد. از آن روز به بعد دیگر او شکارچی شجاع جنگل نبود، بلکه نگهبان شجاع جنگل بود.

separator line