به گزارش ایران اکونومیست،‌ نقاشی‌ای که زمانی به عنوان آخرین خودنگاره «پل گوگن»‌ نقاش مشهور فرانسوی شناخته می‌شد، پس از آنکه یک کارآگاه هنری آماتور شک‌هایی درباره اصالت آن مطرح کرد، اکنون زیر ذره‌بین قرار گرفته است و این موضوع باعث آغاز یک تحقیق علمی جدید توسط موزه هنر بازل شده است.

این موزه که از سال ۱۹۴۵ میزبان نقاشی «خودنگاره با عینک» (۱۹۰۳) بوده، در پی ادعاهایی مبنی بر اینکه این اثر ممکن است توسط «گوگن»‌ خلق نشده باشد و در عوض توسط دوست نزدیک ویتنامی «گوگن» و پس از مرگ او کشیده شده باشد، این اثر را دوباره بررسی می‌کند.

اصالت این نقاشی توسط یک کارآگاه آماتور به نام «فابریس فورمانوار» (Fabrice Fourmanoir) مورد تردید قرار گرفته است. اگرچه او یک تاریخ‌نگار هنری رسمی نیست، اما این نخستین بار نیست که یک اثر جعلی را در مجموعه یک موزه برجسته شناسایی می‌کند. پرونده او حداقل به اندازه‌ای قانع‌کننده است که موجب آغاز یک تحقیق علمی کامل درباره منشأ نقاشی شده است.

همان‌طور که در کاتالوگ رزونه «گوگن»‌ آمده است، این اثر توسط «گوگن» اندکی پیش از مرگش در ۸ مه ۱۹۰۳ و در سن ۵۴ سالگی خلق شده است. ظاهراً این نقاشی توسط خود هنرمند به یک فرد انقلابی ویتنامی به نام «کی دونگ» که به پولینزی واقع در فرانسه تبعید شده بود، اهدا شده است. این اثر از سال ۱۹۴۵ میلادی در مالکیت موزه هنر بازل واقع در سوئیس بوده است.

طبق گزارشی جدید در روزنامه هنری « Le Quotidien de l’Art»‌، این اثر امضا ندارد و اگرچه در آن شباهت‌هایی با هنرمند دیده می‌شود، اما فرد در نقاشی چشمانی آبی دارد، نه قهوه‌ای، و بینی کج و مشخص گوگن را ندارد. با دقت بیشتر، شک‌های بیشتری نیز به وجود می‌آید.

موزه هنر بازل تأیید کرده است که «فورمانوار» در ماه مارس با موزه تماس گرفته و ادعای خود را مطرح کرده و این موزه تحقیقات جدیدی درباره این اثر را آغاز کرده است.

سخنگوی موزه گفت: «ما این موضوع را بسیار جدی می‌گیریم، اما این تحلیل‌ها مدتی طول خواهد کشید.»

موزه پیش‌بینی کرده است که نتایج احتمالاً تا ژوئن یا جولای اعلام شود.

روزنامه هنری « Le Quotidien de l’Art»‌، اشتباهاً گزارش داده بود که پس از تماس «فورمانوار»، نقاشی از نمایشگاه برداشته شده است. در واقع، این اثر مدتی است که در معرض دید عموم نبوده است.

تحقیقات اولیه درباره منشأ اثر که پس از اعلام شک فورمانوار توسط موزه انجام شد، به سرعت نشان داد که اصالت نقاشی از مدت‌ها پیش مورد تردید بوده است. این اثر توسط یک مجموعه‌دار سوئیسی به نام «کارل هافمن» به موزه هنر بازل اهدا شده بود؛ کسی که آن را در سال ۱۹۲۸ از نمایشگاه «Kunsthalle» واقع در بازل خریداری کرده بود، جایی که به عنوان «خودنگاره فرضی» به نمایش گذاشته شده بود.

«گئورگ اشمیت» مدیر موزه وقت، ارزیابی خود را از این نقاشی مرموز در گزارش سالانه موسسه ارائه داد و دلایل موافق و مخالف اصالت آن را بیان کرد. او نتیجه گرفت که «گوگن»‌ باید هنگام خلق این اثر «بیمار» و «خسته» بوده باشد، که ممکن است توضیح دهد چرا شبیه خودش نیست و نقاشی به طور کلی «از نظر زیبایی‌شناسی فاقد کیفیت است.»

سرپرست بخش هنر قرن نوزدهم و مدرن موزه، در ایمیلی گفت: «هیچگاه او اعلام نکرده که کاملاً قانع شده است اما ظاهراً به اندازه‌ای اطمینان داشت که اثر را به مجموعه بپذیرد.»

در دهه‌های پس از آن، به نظر می‌رسد که این نقاشی پذیرفته شده و توسط برخی از محققان حمایت شده است. به ویژه اینکه در کاتالوگ رزونه وایلدنشتاین که نخستین‌بار در سال ۱۹۶۴ منتشر شد، گنجانده شده است. اما از آن زمان تاکنون، این نقاشی به طور جامع مورد مطالعه قرار نگرفته، زیرا نگارخانه‌داران و مرمتگران به روش‌های پیشرفته آنالیز مانند رفلکتوگرافی مادون قرمز و رادیولوژی دسترسی پیدا کردند.

«پل گوگن» (۱۹۰۳-۱۸۴۸) یک هنرمند فرانسوی پست امپرسیونیست بود. اغلب آثار این هنرمند با جنبش‌های هنری نمادگری و ترکیب‌گری آمیخته‌اند و حس آثار جنبش بدوی‌گرایی را منتقل می‌کنند. او از رنگ‌های درخشان و عادی و خطوط واضح و مشخص برای به تصویر کشیدن اجسام استفاده می‌کرد این هنرمند تا پایان عمرش در «تاهیتی» زندگی کرد و در همان مکان بود که مهم‌ترین و جنجال‌برانگیزترین مجموعه آثارش را خلق کرد. او تا پیش از مرگش هنرمند ناشناخته‌ای باقی ماند،‌ اما پس از مرگش به لطف دو نمایشگاهی که به افتخارش ترتیب داده شد، به شهرت رسید. «گوگن»‌ پس از مرگ بر آثار هنرمندان دیگری از جمله «پابلو پیکاسو»‌ و «آنری ماتیس» تاثیر گذاشت.