ببینید؛ روباه تبتی؛ شکارچی زیرک فلات‌های بلند آسیا

فرارو- روباه تبتی که با نام «روباه شنی تبتی» نیز شناخته می‌شود، گونه‌ای از روباه‌های حقیقی است که به‌طور بومی در فلات بلند تبت، نپال، چین، بوتان و ایالت‌های لداخ و سیکیم هند زندگی می‌کند.

به گزارش فرارو، این گونه تا ارتفاع حدود ۵۳۰۰ متری از سطح دریا (معادل ۱۷۴۰۰ فوت) دیده شده و به‌دلیل گستره وسیع زیستی خود در استپ‌ها و نیمه‌بیابان‌های فلات تبت، در فهرست قرمز اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) در دسته «کم‌خطر» قرار گرفته است.

روباه تبتی پوششی نرم، متراکم و به رنگ حنایی دارد که از سر تا گردن، پشت و پاهای پایینی‌اش امتداد دارد. پوزه‌اش باریک است، گونه‌ها، پهلوها، پاهای بالایی و کپل‌هایش خاکستری بوده و دم پرپشتش نوک سفید دارد. گوش‌های کوتاه این حیوان از پشت قهوه‌ای مایل به خاکستری و از داخل سفید هستند.

روباه‌های بالغ تبتی بین ۶۰ تا ۷۰ سانتی‌متر طول دارند (بدون احتساب دم) و طول دم آن‌ها بین ۲۹ تا ۴۰ سانتی‌متر است. وزن آن‌ها معمولاً بین ۴ تا ۵.۵ کیلوگرم است.

از میان گونه‌های مختلف روباه، جمجمه روباه تبتی بیش از همه برای گوشت‌خواری تخصص یافته است؛ جمجمه‌اش بلندتر، فک و دندان‌های گونه‌ای‌اش طولانی‌تر از روباه‌های کوهستانی است. ناحیه جمجمه‌ای آن کوتاه‌تر و قوس گونه‌ای‌اش باریک‌تر بوده و فک‌ها بسیار باریک و پیشانی فرورفته است. دندان‌های نیش روباه تبتی نیز بلندتر از روباه‌های دیگر است.

غذای اصلی این روباه، پیکاهای فلات (نوعی جونده) هستند. البته از جوندگان دیگر، مارموت‌ها، خرگوش‌های پشمالو، خرگوش‌های معمولی، پرندگان کوچک زمینی و مارمولک‌ها نیز تغذیه می‌کند. این حیوان همچنین از لاشه‌های شکارهایی چون آهوی تبتی، گوزن مشک، گوسفند آبی و دام‌های اهلی تغذیه می‌کند. روباه تبتی اغلب به‌صورت انفرادی و در طول روز شکار می‌کند، چرا که پیکاها جانورانی روزگرد هستند.

گاهی اوقات، این روباه‌ها با خرس‌های قهوه‌ای نوعی همکاری غیرمستقیم (هم‌سفرگی) دارند؛ به‌طوری‌که خرس‌ها زمین را برای یافتن پیکاها می‌کَنند و روباه‌ها زمانی که پیکاها از چنگ خرس‌ها فرار می‌کنند، آن‌ها را شکار می‌کنند.

روباه‌های تبتی معمولاً به صورت جفت‌های دائم زندگی کرده و با هم شکار می‌کنند. پس از دوره بارداری ۵۰ تا ۶۰ روزه، بین دو تا چهار توله در لانه‌ای به دنیا می‌آیند و تا سن ۸ تا ۱۰ ماهگی با والدین خود باقی می‌مانند. لانه آن‌ها معمولاً در پای صخره‌ها، خطوط ساحلی قدیمی یا دامنه‌های کم‌ارتفاع ساخته می‌شود. این لانه‌ها ممکن است تا چهار ورودی به قطر ۲۵ تا ۳۵ سانتی‌متر داشته باشند.