در روزهای اخیر، بحث‌های فراوانی پیرامون سرنوشت مدیریت باشگاه پرسپولیس و به‌ویژه بقای درویش به عنوان مدیرعامل باشگاه شکل گرفته است. نکته کلیدی اینجاست که بانک شهر به عنوان سهامدار عمده و عضو اثرگذار مجمع، نسبت به تداوم مدیریت فعلی نظر مثبتی ندارد.

از منظر حقوقی و بر اساس قوانین تجارت، مدیرعامل زیرنظر هیئت مدیره فعالیت می‌کند و اصل بر آن است که سهامدار یا مجمع نباید در امور اجرایی باشگاه دخالت کند. این قاعده‌ای است که برای حفظ استقلال اجرایی و ثبات مدیریتی در شرکت‌ها و بنگاه‌ها وضع شده است. با این حال، در عمل و به ویژه در ساختار باشگاه‌های ایرانی که مالکیت دولتی یا شبه‌دولتی دارند، نظر و خواست سهامدار عمده عملاً تعیین‌کننده مسیر آینده مدیریت باشگاه است.

از طرفی، بر هیچ کس پوشیده نیست که منافع باشگاه ایجاب می‌کند هماهنگی و هم‌افزایی میان مدیرعامل و سهامدار عمده برقرار باشد. چرا که بروز تشتت و تضاد میان این دو، نتیجه‌ای جز تضعیف باشگاه، اخلال در برنامه‌ها و مخصوصاً ضربه به منافع هواداران نخواهد داشت.

درویش اگرچه در نقل و انتقالات شروع نسبتاً خوبی داشته و برخی دغدغه‌های فنی هواداران را کاهش داده، اما طبیعی است که در صورت مخالفت جدی و موثر بانک شهر، ماندگاری او با چالش بسیار مواجه خواهد شد. بانک شهر نیز باید توجه داشته باشد که تغییر مدیرعامل نباید به تضعیف قدرت نقل‌وانتقالات و ساختار مدیریتی باشگاه منجر شود و لازم است تضمین کند هر مدیر جدیدی نیز با اختیار کامل و پشتیبانی تمام‌عیار وارد عمل شود.

واقعیت این است که در کشمکش میان مدیرعامل و سهامدار عمده، این مدیرعامل است که معمولاً رفتنی خواهد بود و تجربه سال‌های گذشته در فوتبال ایران نیز همین را نشان می‌دهد. از این رو، حتی اگر از نظر حقوقی دست مدیرعامل باز باشد، منطق و منافع جمعی ایجاب می‌کند نظر سهامدار محترم شمرده شده و زمینه برای یک تصمیم هماهنگ و هدایت‌گر فراهم شود؛ چرا که در نهایت، باشگاه است که باید از این انسجام و ثبات بهره ببرد.