قصه کوتاه کودکانه روباه سیاه پوش

یکی بود، یکی نبود. در پر کنه ی هند روباه بدجنسی بود که نزدیک دهی در جنگلی زندگی می کرد، یک روز به ده آمد تا شکاری به دست بیاورد، هرچه گشت چیزی به دستش نیامد. در این میان به دکان رنگ رزی رسید، صاحب دکان آنجا نبود و چندتا دیگ بزرگ رنگاب آنجا بود. روباه به خیال آنکه در آن دیگ ها گوشت و خوراکی پیدا می شود، خودش را به یکی از آن ها رساند و پرید توش، دید جز رنگ توی دیگ به این بزرگی چیز دیگری نیست! به زحمت از دیگ بیرون آمد، ولی از رنگ، پوستش نیلی سیر شده بود که دم به سیاهی می زد.

سرافکنده به جنگل برگشت، کنار جنگل، در پشت بام اصطبلی طاووس و خروس و یک دسته پرنده های دیگر را دید، همان جا نشست و سرش را به پیش انداخت و شروع کرد به ورد خواندن و نالیدن و از خدا خواهش آمرزش کردن تا آنجا که از حال رفت و روی زمین بی هوش افتاد. طاووس و خروس وقتی این را دیدند به هم گفتند بی گمان این بیچاره مثل روباه های دیگر نیست، از رنگ پوستش هم پیداست که اهل ریاضت است. از بالای بام آمدند پایین و آب به سر و بدن روباه زدند تا به حال آمد، چشمش را بازکرد و گفت: «از من دور بشوید، مرا به حال خود بگذارید.»

طاووس و خروس گفتند: «ما می خواهیم بدانیم از کس و کار شما کسی مرده است که سیاه پوش شده ای و به یادش ناله و زاری می کنی؟ یا چیزی از دست داده ای که این جوری توی سوز و بریزی؟» روباه گفت: «نه، از کس و کار من کسی نمرده، من گرفتار حال خودم هستم، من روزگاریست که پیمان بسته ام خون جانوری را نریزم و آزاری به جنبنده ای نرسانم و همیشه سرگرم ورد و نماز باشم و حالا هم با جامه ی سیاه به مزکت[1] می روم.»

طاووس و خروس نگاهی به هم کردند و به روباه گفتند: «اگر دستور می دهی ما هم با تو در این راه همراه باشیم.» روباه گفت: «نه، بهتر است که من تنها باشم برای اینکه تو، ای خروس! همیشه می خواهی غوغاگری کنی و آواز بخوانی و تو، ای طاووس! می خواهی خودنمایی کنی و پاکوبان دور خود بچرخی و برقصی، اما من دیگر از این کارها خوشم نمی آید و هرکس این کارها را بکند بد و بی دینش می دانم.»

طاووس و خروس گفتند: «ما دلمان می خواهد که با تو باشیم و حال تو را پیدا کنیم و بدان، اگر ما را با خودت ببری خوشنودی دل تو را می خواهیم و هرچه بگویی آن را می کنیم.» روباه گفت: «ببینیم و بگوییم.» او به جلو و طاووس و خروس از دنبال او به مزکت به راه افتادند.

قصه کودکانه

پرنده های جنگل و آبادی هم تا یک میدان آن ها را بدرقه کردند. رفتند، رفتند تا به کنار رودخانه ای رسیدند در آنجا بالای درختی دوتا طاووس ماده بود، تا چشم این طاووس ها به آن ها خورد چترش را بازکرد و بنا کرد چرخیدن. روباه رو کرد به خروس و گفت: «می بینی! این ناخدا ترس را با آنکه با من پیمان بست که چتر وانکند و نرقصد باز چشمش تا به دوتا طاووس افتاد گفته ی من و پیمان خودش را از یادش برد. بگو ببینم ای خروس! با این بی دین چه باید کرد؟»

خروس گفت: «باید سرش را از تن جدا کرد.» روباه گفت: «آفرین درست گفتی.» جست و سر طاووس را کند. گوشتش را خورد و جانی گرفت و سردماغ شد.

از آنجا به راه افتادند و رفتند تا غروب شد. روباه گفت: «ای خروس شب را باید همین جا به روز بیاوریم، این نزدیکی غاری است می رویم آنجا.» خروس گفت: «من نمی توانم توی غار بخوابم، من باید روی شاخه درخت بخوابم.» روباه گفت: «ای بی دین می خواهی بروی بالای درخت تا مرغ ها را تماشا کنی و بروی تو چشم چرانی؟ نمی شود. باید در غار خوابید.» خروس خواه و ناخواه دنبال روباه روانه ی غار شد. نزدیک سحر خروس به عادت خود بانگ کشید و قوقولوقوقو را سر داد که روباه از خواب پرید و گفت: «ای خروس، مگر من به تو نگفتم آواز خوانی را ول کن. چرا صدات را سر دادی؟ شرم نداری که در راه مزکت دست از آواز و رامش برنمی داری؟ همان جوری که درباره ی طاووس دستور دادی با تو همان جور رفتار می کنم.»

خروس گفت: «من کار بدی نکردم. آواز خواندن نهادی من است، من نمی توانم نخوانم.» روباه گفت: «گوشت خواری هم نهادی من است من نمی توانم گوشت نخورم.» جست و سر خروس را کند و او را هم خورد. چند روزی توی جنگل ها می گشت تا دوباره گرسنگی بهش زور آورد. برگشت به جای اولش پرنده ها تا او را دیدند دورش را گرفتند و خوشحالی کردند و سراغ طاووس و خروس را ازش گرفتند. گفت: «آن ها شور دیگری پیدا کردند، در نمازخانه ماندند و خدمتگزار شدند و خیلی هم به شما سلام رساندند و آرزو دارند که شما هم مثل آن ها بشوید و پی آن ها را بگیرید.» باری به همان افسون هایی که بلد بود یک دسته دیگر از پرنده ها را دنبالش انداخت و چاوش خانه ی خدا شد.

همچنین بخوانید:

فکری برای زمستان: داستان جیرجیرک و درس زندگی برای کودکان

داستان جیرجیرکی که از پذیرفتن مسئولیت های ساده فرار می کند، اما در نهایت ارزش همکاری و تلاش را می آموزد.

آمد و آمد تا رسید به آنجایی که طاووس های ماده بودند و آن طاووس را سر کنده بود و خورده بود. طاووس ها گفتند: «ای پرنده ها گول این سالوس را نخورید، این شما را در راه خواهد خورد. مزکتی که شما را به آن راهنمایی می کند شکمش است. همان طوری که آن طاووس را خورد. هنوز پرهای قشنگ آن طاووس روی زمین ریخته است.» مرغ ها رفتند دیدند درست است. ناگهان خروس صحرایی که در میان آن ها بود پرید بالای درختی و فریاد کشید و همه ی پرنده ها را به کمک خواست، همه آمدند دور روباه را گرفتند و آن قدر نوکش زدند تا کور شد و مرد و به سزای عملش رسید.

[1] مسجد