در فوتبال ایران، دیگر عادت کرده‌ایم که واقعیت، چیزی نباشد که از دهان مسئولان بشنویم. پرونده جدید اما دیگر از حد گذشته است: ماجرای بازی تیم ملی مقابل کره شمالی، که یک‌شبه از مشهد به قلعه حسن‌خان منتقل شد، مصداق کامل دروغ، پنهان‌کاری و بی‌احترامی آشکار به مردم شهری است که کمترین حقشان در این سال‌ها، میزبانی از تیم ملی بوده است.

فدراسیون فوتبال اعلام کرد این تغییر بنا به «درخواست طرف کره‌ای» و به‌دلیل پرهیز آن‌ها از پرواز دوم انجام شده است. اما حالا، سرمربی تیم ملی کره شمالی پس از حضور تیمش در فرودگاه مشهد و سپس پرواز به تهران در کنفرانس خبری جمله‌ای گفت که به ‌روشنی ادعای فدراسیون را رد می‌کرد: «به ما اطلاع داده بودند بازی در مشهد است، اما بعداً اطلاع دادند بازی در تهران برگزار می‌شود و ما چاره‌ای نداشتیم».

این جمله ساده، اما شفاف، کافی بود تا اعتبار ادعای فدراسیون را زیر سؤال ببرد. درواقع یا فدراسیون دروغ گفته یا کره‌ای‌ها زبان فارسی را از ما بهتر بلدند یا ای‌اف‌سی یک اعلامیه را سه مدل برای سه کشور مختلف نوشته! کدام‌ را باید باور کنیم؟ در هر سه حالت، پرسش اصلی پابرجاست: فدراسیون ایران چرا حقیقت را شفاف اعلام نکرد؟

بسیاری از ناظران معتقدند ماجرا ساده‌تر از این‌هاست و فدراسیون، برای فرار از پاسخ‌گویی، تصمیم حذف مشهد از فهرست میزبان‌ها را پشت بهانه‌ای قابل فروش پنهان کرده است. اگر چنین باشد، باید گفت این تصمیم، نه‌تنها از بی‌صداقتی، بلکه از نبود شجاعت در مدیریت حکایت دارد.

فراموش نکنیم مردم مشهد در سال‌های اخیر بارها خواستار میزبانی از تیم ملی بوده‌اند. ورزشگاه مجهز امام رضا(ع)، زیرساخت‌های قابل قبول و شور همیشگی تماشاگران، همگی دلایل کافی برای تحقق این مطالبه مشروع هستند. وقتی چنین شهری بدون هیچ توضیح قابل قبول و تنها با یک روایت دوپهلو از حق میزبانی محروم می‌شود، این نه یک تصمیم اجرایی ساده، که توهینی مستقیم به مردم و افکار عمومی آن شهر است.

واقعیت آن است که مردم انتظار ندارند همیشه تصمیمات باب میلشان باشد؛ اما انتظار دارند با آن‌ها صادقانه رفتار شود. وقتی واقعیت پنهان می‌شود، اعتماد عمومی فرو می‌ریزد و این خسارتی است که به‌سادگی جبران نخواهد شد.فدراسیون فوتبال ایران موظف است نسبت به این ماجرا پاسخگو باشد. لازم است رسماً توضیح دهد که چرا چنین تصمیمی اتخاذ شده و چرا روایت‌ها اینچنین متناقض است. در غیر این صورت، این سکوت و تناقض، چیزی جز تشدید بی‌اعتمادی و تضعیف سرمایه اجتماعی فوتبال ملی نخواهد بود.