ضیاء قاسمی، شاعر و سینماگر افغان که سال‌ها در ایران سکونت داشت و اکنون در سوئد اقامت دارد، به بازنشر شعری پرداخت که به گفته خود آن را در روزی نوشت که پس از بیست‌وسه سال اقامت در ایران، این کشور را برای همیشه ترک کرد.

او در پی حمله رژیم صهیونسیتی به خاک ایران چنین نوشت:

«ایران

این ملت اگر خسته، اگر شاد بماند

تقدیر بر این است که آزاد بماند

هرچند بکوشند به خاموشی‌اش، اما این شعله فزون‌تر شده در باد بماند

باغی که علی‌رغم تبر‌های فراوان

سرسبزتر از قامت شمشاد بماند

باغی که پر است از گل و از نغمه‌ی بلبل

تا هست جهان خرم و آباد بماند...

این چند بیت را در روزی نوشتم که پس از بیست‌وسه سال اقامت در ایران، این کشور را برای همیشه ترک کردم. دعای خیری برای سپاس‌گزاری از مردم ایران و خداحافظی با آنها. من در ایران مدرسه رفتم، دانشگاه خواندم، در جلسات ادبی شعر خواندم و یاد گرفتم و تشویق شدم. با غم‌ها و شادمانی‌های مردم ایران بزرگ شدم. تقریباً نیمی از عمرم را در ایران گذراندم و به همین دلیل حس می‌کنم نیمه‌ای از من همیشه ایرانی است. این روز‌ها نگران و غمگینم برای روز‌های سخت مردم ایران و آرزو می‌کنم هرچه زودتر سیاهی اندوه جنگ بگذرد و صلح و آرامش به ایران عزیز برگردد.»

ضیاء قاسمی شاعر و سینماگر ۲۴ عقرب سال ١٣٥٤ در منطقه بهسود در ولایت وَردَک در افغانستان به دنیا آمده است. او در سال ١٣٦٤ همراه خانواده به ایران مهاجرت کرد و تحصیلاتش را تا اخذ مدرک لیسانس کارگردانیِ سینما و تلویزیون از دانشکده صداوسیما ادامه داد. قاسمی در تهران ضمن تأسیس «خانه ادبیات افغانستان»، به مدت سه دوره دبیر «جشنواره ادبی قند پارسی» و همچنین مدیرمسئول فصل‌نامه ادبی هنری «فرخار» بود.

ضیاء قاسمی در سال ١٣٨٦ به افغانستان برگشت و برای مدتی در کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان مشغول به کار بود. همچنین در افغانستان او ضمن بر عهده داشتن مسئولیت صفحات ادبیات و سینمایی روزنامه «هشت صبح»، در دانشکده هنر‌های دانشگاه کابل به تدریس اشتغال داشت. دو فیلم مستند با عناوین «شعری برای غربت» و «گلشهر» و دو فیلم کوتاه داستانی با نام‌های «سایه» و «داستان یک مستند» از ساخته‌های سینمایی اوست. از ضیاء قاسمی مجموعه شعر‌های «باغ‌های معلق انگور»، «پادشاهیِ اندوه»، «سلامی به صبح خراسان»، منظومه «تکوین» و دو رمان «زمستان» و «وقتی موسی کشته شد» منتشر شده است.